Ένας λαβύρινθος
Γιάννη Σμίχελη
Δ μέρος
6
Σε θυμάμαι μ' εκείνα τα δάκρυα
Στο φως του φεγγαριού
Να σκίζεις
Τα έτη.
Πέρασαν τα χρόνια
Δίχως να φθαρεί
Η αίσθησή σου,
Δεν καταπίνεται ο πόνος
Ούτε ο κόμπος με φυλακίζει
Σαν δεν υπάρχει
Όλα είναι αναγκαία
Πέρα από τις θυσίες
Και το τέλος δεν έχει κατάληξη
Ανάμεσα στο ποθώ και σε μισώ
Βρίσκεται η ποίηση
Συμφιλιώνει τις δυο λέξεις
Στη μήτρα του κενού
Γαληνεύω λίγο
Κι όμως δεν φτάνει
Όλο έρχεσαι και ξαναέρχεσαι
Μα ποτέ δεν είσαι παρούσα
Και με την απουσία σου ακόμη
Νιώθω φορτισμένος
Γαληνεύω τόσο δα λιγάκι
Μα δεν ημερώνω ποτέ
Μου φύτεψες δυο λέξεις
Σαν αλυσίδες ελίχθηκαν
Μα τις έσπασα
Για να σ' αγαπώ
Δεν θέλω να είμαι δούλος σου
Γι' αυτό και θα μακραίνω
Όσο ωριμάζει η αγάπη μου.
Η μόνη σου επιλογή
Ν' απεξαρτηθείς
Και να σμίξουμε στην ελευθερία μου
🍃
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από πίνακα Chris Long (Lingering Storm)
Το κείμενο ξεκινά από εδώ