Γιάννη Σμίχελη
Κι όμως το πιο ενδιαφέρον είναι
Να παρατηρείς τους ανθρώπους
Που σε κοροϊδεύουν, σ' εκμεταλλεύονται
Όπως και τον εμπαιγμό τους και το δόλιο παιχνίδι τους
Όλα τα μαρτυρούν τα μάτια και η στάση του σώματος
Είναι ενδιαφέρον να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις
Τι ακριβώς κρύβουν και υπονοούν
Κυρίως αυτοί που επιδιώκουν να παίξουν το παιχνίδι
Δήθεν σε κοιτάζουν κατάματα, μα δεν κολλάει ο ρυθμός
Του λόγου, πολύ γρήγορα ή αργά σε χαιρετούν και δείχνουν
Το ενδιαφέρον τους
Σου λένε λόγια που τα σκέφτονται τόσο πολύ
Ώστε να μην είναι αυθόρμητα αλλά επιτηδευμένα
Και σε καρφώνουν μ' ένα τέτοιο ερωτηματικό τρόπο
Που υποψιάζεσαι πως μετράνε τις λέξεις στο ζύγι
Του υπολογισμού τους.
Έχει απίστευτη πλάκα αφού σ' έχουν κουτσομπολέψει
Κάποιοι έχουν πάρει τα σύνεργα του νεκροθάφτη
Και μετά προσπαθούν να φερθούν φυσικά
Μα νιώθουν ήδη ένα γερό μάγκωμα
Λόγω ενόχων, ή πονηρής σκέψης
Ακόμα, ακόμα κι από δειλία, δεν τολμούν να ρωτήσουν
Καταπίνουν αυτό που άκουσαν για σένα σαν δεδομένο
Γιατί βολεύει την πηγή πληροφόρησης
Κι αφού τα χουν ταιριάξει δεν θέλουν να χαλάσουν την σούπα
Όποτε σε στιγματίζουν κι όλα καλά φτιαγμένα.
Η νευρική κίνηση του ποδιού, αυτό το γρήγορο, επαναλαμβανόμενο χτύπημα
Στ' οδόστρωμα
Ή ο τρόπος που παίζουν οι κόρες
Σαν να τρεμοσβήνει φλόγα, ή να θέλουν να διαφύγουν στις γωνιές των ματιών
Ή η στάση του σώματος τα πόδια κοντινότερα σε σένα
Και ο κορμός προς τα πίσω, ή στα πλαγιά, ή λοξά
Σαν να στοχεύουν από την κατάλληλη γωνία
Να σε κόψουν, να σε υποψιαστούν.
Η αποθέωση είναι η στάση δήθεν των υποτιθέμενων κολλητών σου
Που αντί να σε ρωτήσουν στα ίσα, κλάνουν μέντες
Και παρατηρείς διαφορά τικ νευρικότητας τα οποία φυσιολογικά δεν έχουν
Το κάτω χείλος να τρεμοπαίζει, να ξύνουν πηγούνι, αφτί ή μέτωπο
Τα δάκτυλά περνάνε από τα μαλλιά μηχανικά, κατ' επανάληψη,
Να παίζει το βλέφαρο και να σου λένε κοίτα παίζει το μάτι θα συναντηθώ με κάποιον
Κι εσύ από μέσα σου να λες ναι με την κουτοπονηριά σου
Ή να μην ξέρουν τι να κάνουν τα χέρια τους
Να τα τρίβουν ελαφρά
Και συ ξανά από μέσα σου κορυφώνεις μ' ένα άντε γαμήσου παλιομαλάκα
Άντε στα τσακίδια
Γιατί αφουγκράζεσαι πως είναι στην νοοτροπία τους να δεχτούν τη φήμη
Πως τους ταιριάζει σαν επαρχιώτες στενόμυαλοι
Ώστε να μην ταραχτεί ο μικρόκοσμός τους
Και πέσει ο θόλος στο κεφάλι τους από την αλήθεια που δεν τους βολεύει
Αφού έτσι αυτοεξυψώνονται, σε υποβαθμίζουν και δικαιώνονται
Γι' αυτό τι καλύτερο από το να σε θάψουν με τρόπο παρά να ρωτήσουν ειλικρινά.
🌰
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Ηλία Παπανικολάου (ατομική έκθεση με τίτλο «Ακροβάτες»)
Το κείμενο ανήκει στο πεντάπτυχο «Το πλεκτό της παρακμής»
Ο δημιουργός σημειώνει: Είναι μια απόπειρα ενός πεντάπτυχου. Τα Κλαμπατσίμπαλα, ένας μονόλογος που επικεντρώνει στις διαστάσεις μιας πτώχευσης, το Συμφωνία τεφαρίκι είναι ένας διάλογος γυμνός των εμπλεκομένων προσώπων και παράθεση των γεγονότων δίχως ποιητικό ντύσιμο ενώ Το μαγαζί μου είναι μια ψυχοσυναισθηματική απεικόνιση της σχέσης ιδιοκτήτη εστιατορίου με ψυχαναλυτική προσέγγιση για την ανάδειξη της υποσυνείδητης διάστασης.
Ακολούθησε το Κλήρωση στημένη
