Πρώτα εκδοτικά βήματα για τους δημιουργούς των παρακάτω βιβλίων που έφτασε η στιγμή να γιορτάσουν το πρωτόλειο πόνημά τους. Τρεις ποιητικές συλλογές κι ένα διήγημα αποτελούν το υλικό αυτής της ανάρτησης με τον κάθε τίτλο να έχει διαφορετική «υφή», στιλ και θεματολογία· όλοι τους όμως δημιουργικοί κι αξιόλογοι.
Μάρσιας Ισραηλίδη τα μικρά μεγάλα
Υπερεπιτυχημένος ο γενικός τίτλος καθώς, σε αυτή τη συλλογή, τα απλά, καθημερινά πράγματα και αντικείμενα έχουν τον μέγα λόγο, αυτά είναι που γίνονται στόχος της δημιουργού. Ένα ποτήρι, μια βρύση, τα μπισκότα, το πάπλωμα, ο καναπές... Εκεί όπου η πρακτικότητα και η ευχρηστία των πραγμάτων, που συναντάμε συνεχώς τριγύρω στον χώρο μας, γίνεται ποιητικό έργο, μεταφορά και παρομοίωση, έμπνευση και θέμα. Μάλιστα, στα μισά κείμενα του βιβλίου ο τελευταίος στίχος πλαγιογράφεται και φέρει μια «απόχρωση» λες και αποτελεί τον τίτλο του έργου στο οποίο ανήκει. Αυτοί οι στίχοι λειτουργούν και ως παρομοιώσεις ή –ακόμα πιο ενδιαφέρον– συντηρούν την αίσθηση του καρκινικού κειμένου, εκείνου δηλαδή που μπορεί να διαβαστεί και αντίθετα, από κάτω προς τα πάνω!
Το καλοκαίρι και οι αποχρώσεις του μπλε πρωταγωνιστούν (βλέπε και εξώφυλλο). Από την 25η σελίδα και μετά ακολουθείται μια πιο «συντηρητική» δομή ενώ Τα πρώτα μου χρόνια είναι τόσο οικείο που αισθάνομαι ότι «έβλεπε» εμένα κατά τα παιδικά μου έτη (ενδέχεται να βρείτε κι εσείς τον εαυτό σας εκεί).
Η κυρία Ισραηλίδη έχει μια αθωότητα στη γραφή της, στον εκφραστικό της τρόπο, μια απλότητα, που «συμπάσχει» με τη λιτότητα, και μια αίσθηση του αυθεντικού. Είναι δε πολύ δημιουργική: με εντυπωσιάζει στη «Συνταγή γιατρού» που γράφτηκε με λέξεις από το φυλλάδιο οδηγιών φαρμάκου!
Λίγο αφηρημένη και εγώγλίστρησα σ' εκείνη τη θάλασσαπου 'χω κρεμάσει στο ψυγείο.
Σοφίας Χανιωτάκη Δέκα σελίδες
Σε αυτή την ποιητική συλλογή η θεματολογία είναι βαθύτερη κοινωνική, τα θέματα αντλούνται από τα μέγιστα πάθη των κοινωνιών: πόλεμος, προσφυγιά, βία, πείνα... Μου προκαλεί την αίσθηση ότι η διάθεσή της είναι να πολεμήσει κι εκείνη πράγματα όπως η λήθη, όχι όμως με δολοφονικό όπλο μα με γραφίδα, υπερασπιζόμενη την αλήθεια. Με τον τρόπο της προβάλλει ένα αντιδραστικό μήνυμα προς το κατεστημένο, το σαθρό, το καταστροφικό –ενδόμυχα μάχεται.
Έχεις κοιτάξει άστεγο στα μάτια;Η θάλασσα από τα δάκρυαόσων θαλασσοπνίγονταιείναι το κλουβίόσων έσπρωξαν τα πουλιά στον βυθό.
Το αστικό τοπίο, που πρωτοστατεί στο πρώτο μέρος, στο δεύτερο γίνεται βαθιά ερωτικό. Εδώ μιλά για την απόλυτη ανάγκη του άλλου, για τον μεγάλο έρωτα ή τη μεγάλη αγάπη... και στο τρίτο μέρος γίνεται πιο πεζοποιητική. Το «Περί ελπίδας, αγάπης και δικαιοσύνης» λειτουργεί σαν υστερόγραφο που περιέχει τα πάντα, όλα τα θέματα του βιβλίου, όλα όσα έχει πει/σκεφτεί/εκφράσει. Ένας γοητευτικός τρόπος να ολοκληρώσεις μια συλλογή και να κερδίσεις έναν φιλαναγνώστη.
Κωνσταντίνου Κορυζή Η κυψέλη
Αυτή η συλλογή κυριεύεται από τον κοφτό λόγο, τις σύντομες προτάσεις-περιόδους και το βλέμμα του δημιουργού της, που πέφτει σε όλο τον πλανήτη, μιλώντας συχνά για πλήθος, όχλο, σμήνος... Ο κύριος Κορύζης βιώνει με την κυριολεκτική αξία τις λέξεις, που αφήνει στο χαρτί, δομώντας ένα σύνολο κειμένων που συνλειτουργούν με την ποιητική τους φύση, τον άνθρωπο και τον κόσμο αυτού.
Αν μια όχθη αντιπροσωπεύει τη διαδρομή της ζωής και τα βήματα τα χρόνια (D'une rive a l'autre), αν ο χρόνος πολεμιέται με δημιουργία (σελ. 35) κι ο κάθε συρμός είναι μία ευκαιρία (Ο συρμός) τότε δικαίως ο στίχος γνωρίζει καλύτερα απ' όλους τον πλάστη του (Ταλαιπωρημένες αποφάσεις).
Έχει γεμίσει ο παράδεισος νεκρούς.Είναι όσοι ακόμα αναπνέουν.
Έχω ξεχωρίσει αρκετά έργα όμως Οι ακροβάτες είναι αυτό που με κέρδισε τελικά περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση έχουμε μια ωραία ποιητική φλέβα που έχει να προσφέρει.
Γλυκερίας Τζίμα Για την τιμή της οικογένειας
Η κυρία Τζίμα, στο διήγημά της, έχει δομήσει ένα φορτισμένο σύνολο, πλούσιο συναισθηματικών αποχρώσεων, εντάσεων και συγκίνησης. Πρόκειται για πεζογράφημα γεμάτο από γεγονότα, εξελίξεις και πολύ όμορφη πλοκή.
Στο κοινωνικό αυτό δράμα θα γνωρίσουμε δύο παιδικές φίλες, που μεγαλώνουν σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη, και συγκεκριμένα θα γίνουμε μάρτυρες του βιασμού της Ασημίνας μετά τους αρραβώνες της καλύτερης φίλης της με τον αδερφό της. Μια πράξη εφιαλτική και ψυχοφθόρα, που γίνεται ακόμα πιο αβάσταχτη ενταγμένη στην κλειστή κοινωνία της κωμόπολης με τους άγραφους νόμους, τα ταμπού και τις κοινωνικές συμβάσεις να κυριαρχούν. Οι επιπτώσεις από εκείνο το βράδυ και μετά θα επηρεάσουν πολλές ζωές του τόπου και οι συνέπειες θα είναι ραγδαίες, καθηλωτικές ενώ κόβουν την ανάσα.
Αν και μικρής έκτασης, το διήγημα έχει βάθος, καλοφτιαγμένους χαρακτήρες και πλούσιο συναίσθημα. Αφήνει δε κι έναν απόηχο μέσα σου μετά την ανάγνωση που δηλώνει το άγγιγμά του.
