Με ποια

Γιάννη Σμίχελη

— Με ποια;

— Με την Λουκία

— Μα αυτή είναι δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερή σου

— Εεε και, μας προέκυψε, τι να κάνουμε τώρα

— Νιώθω αηδία

— Γιατί;

— Μ' αυτήν πήγες;

— Ναι, αμέ. Την έχεις δοκιμάσει;

— Όχι βέβαια. Είναι δυνατόν;

— Τότε από πού προέρχεται η αηδία σου;

— Έτσι. Σαν εικόνα μου προκύπτει

— Από πού κι ως πού; Την έχεις δει γυμνή στο κρεβάτι; Αγκαλιαστήκατε γυμνές;

— Όχι βέβαια. Δεν είμαι λεσβία. Έτσι σαν εικόνα σας βλέπω και μου έρχεται εμετός

— Εγώ σε ρώτησα τι έκανες με το παχύδερμο τόσα χρόνια;

Ή με κανένα άλλο;

— Όχι.

— Τότε γιατί με κατακρίνεις για μια επιλογή μου, πριν από σένα

Εγώ δεν ρώτησα καν με ποιους έχεις συνευρεθεί

Συγκεντρώθηκα σε μας, όχι σε πρώην

— Να φύγεις!

— Μα γιατί, τι έκανα; Μια χαρά δεν πηδιόμασταν πριν ξεκινήσει αυτή η κουβέντα

Εσύ ήθελες να με φας ολόκληρο. Εδώ το κάναμε πρωτοχρονιάτικα

Στην παραλία μεθυσμένοι και μας έβλεπαν και δεν ντράπηκες. Τώρα θίχτηκες;

— Ναι. Αυτήν δεν την γουστάρω.

— Εεε τότε να σε είχα ρωτήσει. Αγαπητή Νανά αφού στο μέλλον θα γαμηθούμε που θα γαμηθούμε, να σου ζητήσω την άδεια να πάω με την Λουκία;

— Μπορείς να μείνεις απόψε και αύριο το πρωί να σηκωθείς να φύγεις

— Εσύ πριν την κουβέντα με την Λουκία τρελαινόσουν να μου κάνεις στοματικό έρωτα. Μου τον δάγκωνες σαν λυσσασμένη. Δεν σε απάτησα με την Λουκία, Νανά.

Ήταν πριν από μας

— Να φύγεις, δεν σε θέλω. Άντε αύριο.

— Βρε μήπως υπάρχει άλλος στο μυαλό σου και δεν το λες;

Μήπως σου είπαν για κάποιον άλλο τα φιλαράκια σου μόλις με είδαν και ψάχνεις αφορμή να με κάνεις στην μπάντα;

Γλέντησες μαζί μου και τώρα ώρα για νοικοκυριό; Σε ρωτάω

— Εεεεεε. Να φύγεις αύριο.

— Θα φύγω τώρα.

Ποσό εύκολο είναι να βάζεις όλο το σόι να διαβάλλει τον κάθε πρώην

Να σπέρνεις βρόμες εδώ και κει και να υποκρίνεσαι οργή

Στο κουτσομπολιό οι συμμετέχοντες όλοι κρατούν από ένα φτυαράκι

Και ξέρουν να μην χαλάσουν τις τρύπες που φτιάχνουν οι συμμετέχοντες

Στο τέλος η μικρή κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα νεκροταφείο

Μ' ανοικτούς τάφους

Μπαινοβγαίνουν οι σκαφτιάδες και τα πτώματα με τέτοια τυπικότητα

Μ' ευλάβεια σε λειτουργία καθεδρικού

Αν όμως κάποιοι πάρουν το παιχνίδι στα σοβαρά

Και λάβουν υπόψιν τοις μετρητοίς τα λόγια

Και που σιγά τώρα μην δίνεις σημασία στ' αφρόκαλα δεν πούνε

Και καταπίνουν, και αυτός ο λάκκος ανοίγει μέσα τους

Και κουβαλάνε τον τάφο που τους έχωσαν ζωντανούς

Όπου και να πάνε

Τότε το μόνο που έχουν να κάνουν για να σωθούν

Είναι να βγουν από τον λάκκο

Και να τον γεμίσουν με τα σκατά που κουβαλούσαν

Τόσα χρόνια

🍉

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Pablo Picasso (Lovers, 1919)

Το κείμενο αποτελεί μέρος της ποιητικής συλλογής του Γιάννη Σμίχελη, Διακρίσεις, που δημοσιεύεται στο koukidaki.gr τμηματικά, κάθε Δευτέρα, το καλοκαίρι του 2023