Μια φορά κι έναν καιρό, στο Μεξικό των 90's, ζούσε μια ευτυχισμένη (τρόπον τινά) ζάπλουτη (μετά βεβαιότητας) θρησκευόμενη (όλα σχετικά είναι) οικογένεια (όλα σχετικά είναι και πάλι) με τα ακίνητά της (ράντσα κι επαύλεις δηλαδή), τα πολυτελή αυτοκίνητα, το εργοστάσιο... Και μετά αρχίζει το «ροκ». Η καλοσυνάτη χήρα (ή μια δολοπλόκα έτοιμη για όλα προκειμένου να πετύχει το δικό της), ο επιχειρηματίας γιος, ο (στον κόσμο του) εγγονός, η δεύτερη σύζυγος (συμφεροντολόγα όσο δεν πάει και σφετερίστρια το δίχως άλλο) και η Ατζέκα υπηρέτρια κλονίζονται από μια σειρά γεγονότων που καθένα φέρνει μία ανατροπή στην οικογένεια και στις ισορροπίες (στις ποιες;) και πολύ γέλιο στους θεατές.
Πώς μπλέκουν οι παναγίτσες της Μακαρένα, μια ρακοσυλλέκτρια, κάτι μάγια, μια φωτιά, μια απιστία, ένα νόθο παιδί (ή δύο ή τρία ή ποιος ξέρει πόσα), μια εγκληματική πράξη (ή και περισσότερες), μια δολοφονία (μία;), ένας εκβιασμός (ένας;), μερικά ατυχήματα (ατυχήματα;), άπειρα ψέματα και διπροσωπίες... ε, πώς αλλιώς; Σε μια τελενοβέλα όπου όλα είναι πιθανά, όλα μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν τελικά. Συγκεκριμένα σε εκείνη, στην Τελενοβέλα, που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Σταμάτης Πακάκης και μπορείτε να δείτε κάθε Τετάρτη στις 20:00 στο θέατρο Faust.
Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική μουσική κωμωδία που εμπνέεται από τις μεξικάνικες σαπουνόπερες ακολουθώντας το στιλ τους, δηλαδή την υφολογία, την υπόθεση, τους χαρακτήρες κ.ο.κ. Αν διαβάσατε στο δελτίο τύπου πως αν δεις αυτή την παράσταση είναι σαν να έχεις δει όλες τις τελενοβέλες, θα σας πω ότι δεν χρειάζεται να έχεις δει καμία τελενοβέλα (οι άνω των είκοσι με είκοσι πέντε σίγουρα θα έχουν δει κάτι) για να παρακολουθήσεις τα τεκταινόμενα ούτε θα γελάσεις λιγότερο επειδή δεν θα αναγνωρίσεις οικεία «σημάδια» με αυτά τα σίριαλ. Αντιθέτως, νομίζω πως αν δεις την παράσταση θα παρακινηθείς να δεις και μια τηλενοβέλα –ωστόσο, δεν θα την απολαύσεις το ίδιο ευχάριστα.
Ο Σταμάτης Πακάκης, αεικίνητος, ευρηματικός και πάντα δημιουργικός και παραγωγικός, έφτιαξε ένα έργο με παλμό και κέφι, συνθέτοντας ερεθίσματα και ψήγματα αυτών των σίριαλ αλλά και της κοινωνίας, που δεν βασίζεται μόνο στα κωμικά στοιχεία ώστε να διασκεδάσει τον θεατή αλλά και σε μία ευφάνταστη πλοκή που προσφέρει ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας.
Αυτό που είδα επί σκηνής χαίρει καλοτυχίας (η γράφουσα δεν πιστεύει στην τύχη) για πολλούς λόγους: από τις ρέουσες χορογραφίες της Εύης Τσακλάνου ως τους πικάντικους στίχους της Κωνσταντίνας Χρίστου ή τη μουσική της Μάρως Μαρκέλλου και από τις ζωντανές ερμηνείες των κομματιών ως τις χαρισματικές και άκρως εκφραστικές ενσαρκώσεις των ηθοποιών... οτιδήποτε υπάρχει εκεί έχει λόγο, αίτιο και διεκπεραιώνεται με αρτιότητα και σκοπό τη διασκέδαση του κοινού.
Ο κύριος Πακάκης αναφέρει στο σημείωμά του: «Στόχος μου είναι όποιος παρακολουθήσει την παράστασή μας να περάσει όμορφα κατά τη διάρκειά της μέσα από την κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων, αλλά και να δεχτεί ερεθίσματα προβληματισμού για την ανθρώπινη κοινωνία και τα διαχρονικά προβλήματά της» και προσωπικά θα σας πω ότι όντως προκύπτει ο προβληματισμός αλλά ύστερος, σε δεύτερο χρόνο, ενώ η είσπραξη της χαράς και του γέλιου είναι κάτι άμεσο, καίριο και άκρως γοητευτικό που το χαίρεσαι από το πρώτο δευτερόλεπτο σε καθ' όλη τη διάρκεια. Τα χαμόγελα είναι το λιγότερο πλατιά, πολλά τα χάχανα κι αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η πλάκα της παράστασης δεν έρχεται μέσω μιας επιφανειακής χιουμοριστικής γραμμής, μιας ευκολίας, μα μέσω κατάλληλων σχεδιασμών, συνθηκών, κινησιολογίας κι ενσαρκώσεων από τον δημιουργό αλλά και όλους τους ηθοποιούς εν τω συνόλω.
Μην το χάσετε!
Ευχαριστώ τον Σταμάτη Πακάκη για τη διάθεση των φωτογραφιών από στιγμιότυπα της παράστασης
