Γιάννη Κίντζιου
Ταξιδέψαμε με ένα εισιτήριο και μία τσάντα, κρύβοντας κάτω από τα προσεγμένα ρούχα τις ατέλειες, τις ρυτίδες και ίχνη που αφήνει ο χρόνος κάτω από ένα κολλαριστό πουκάμισο
Η σκόνη, στους βρόμικους φακούς των γυαλιών, θαμπώνει την πορεία σε μια αμμοθύελλα που κρύβει παγίδες
Προχωράμε σε μια λεωφόρο, σε μια τροχιά, που φθείρει τα πόδια και θρέφει τη μνήμη, με τις λάμιες στο κατόπι να βρίσκονται εκεί κάπου πίσω από τους λόφους
Ταξιδέψαμε για τη γη της ευκαιρίας δεμένοι με τους φόβους μας και αιωρούνταν η ψευδαίσθηση μιας υπόσχεσης, σαν φούσκα πάνω από τα εκστατικά μας μάτια, που διαρκεί όσο μια ζαριά ή μια γουλιά σαμπάνιας
Τα βλέμματα, πάντα ζεστά και καχύποπτα, παρατηρούν τις χιλιάδες εκφράσεις των προσώπων μας που, αν και υποκρινόμαστε, πάντα δείχνουν κάτι
Κάπου ανάμεσα, ένας καθρέφτης μάς πρόβαλε μαζί, σε μια αγκαλιά, με τα χέρια μας να μπερδεύονται γλιστρώντας σε ένα αστείο παιχνίδι, μα ξέρω ότι αυτό ήταν μόνο μια λάμψη, μία ακόμα λαμπρή στιγμή που ξεπρόβαλε σαν απολίθωμα
Τώρα μικροί, αναιδείς και φιλόδοξοι, στην κατρακύλα αυτού του δρόμου, στροβιλιζόμαστε αρπάζοντας ό,τι προλάβουμε στη δίνη της πτώσης
Επιστρέφοντας από το ταξίδι γνωρίζουμε ότι όλα όσα αφήσαμε είναι εδώ χωρίς εμάς...
🌺
Copyright © Γιάννης Κίντζιος All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο του Julien Pacaud (Residents of Solitude #16, 2023)
