Χρήστου Ντικμπασάνη
Συχνά έρχονται στον νου μου
όλα αυτά που πόθησα
μα δεν είχα την τόλμη να τα ζωντανέψω
Συνήθως έχω καταφύγιο τη λήθη
μα πώς ν' απαγορέψω
Θεριά γίνονται, τέρατα και δράκοι
και με καταδιώκουν
χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο,
χωρίς κούραση
Δεν τα καταφέρνω πάντα
να τις αντισταθώ και να ξεχάσω
Με κυνηγούν αδυσώπητα
Ξεσχίζουν τον πολύχρωμο καμβά
της λησμονιάς και της λύτρωσης
με τα μεγάλα τους ακονισμένα νύχια
Τότε παραδίνομαι
στις ανεξέλεγκτες ορέξεις τους
Δεν προβάλλω πια καμία αντίσταση
Τις αφήνω να καταβροχθίζουν
τον χρόνο και την ψυχή μου
Τότε μέσα στη νύχτα
οι στιγμές μου γίνονται κολαστήριο
Καίγομαι
από πυρακτωμένες πέτρες
που ρίχνουν εναντίον μου
οι άσπλαχνες θύμησες,
τιμωρώντας με
γιατί δίστασα να δώσω πνοή
σε ό,τι πολύτιμο, σε ό,τι φωτεινό λαχτάρησα
και ήταν το παν για εμένα
🌺
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Thinking in the Shadows)
