Bella ciao

Βαγγέλη Παπαδιόχου

Ηταν η τελευταία νύχτα που θα περνούσαν μαζί. Είχε μόλις τελειώσει η προεκλογική της καμπάνια κι εκείνος αύριο θα έπαιρνε, μαζί με την ερωμένη του, το αεροπλάνο για το Λονδίνο, όπου τον περίμενε μια καλή θέση σε πολυεθνική. Όμως, για μερικές ακόμη ώρες, θα έπρεπε να συνεχίσουν να δίνουν την εντύπωση του ευτυχισμένου ζευγαριού. Αυτό απαιτούσε το προφίλ της αρχηγού της συντηρητικής παράταξης και υποψήφιας πρωθυπουργού που εκείνη πάσχιζε να χτίσει τα τελευταία τρία χρόνια. Έξω απ' το σπίτι τους καραδοκούσαν επίμονοι ρεπόρτερ που αναζητούσαν κάποιο ψεγάδι στο καθαρό της προσωπείο.

Κάθονταν στο σαλόνι και χάζευαν τα ρεπορτάζ για τις αυριανές εκλογές. Δεν είχαν να πουν πολλά. Είχαν συζητήσει διεξοδικά τις λεπτομέρειες του διαζυγίου που θα ακολουθούσε έναν μήνα αργότερα. Κάθε τόσο, εκείνη μιλούσε στο τηλέφωνο με τους συνεργάτες της που συνιστούσαν να αποφύγει κάποια γκάφα της τελευταίας στιγμής.

Έβαλαν να πιουν και τσούγγρισαν ευχόμενοι καλή επιτυχία ο ένας στον άλλον. Ξαφνικά πέρασε ένα αυτοκίνητο με τα ηχεία στο τέρμα να παίζουν μια μοντέρνα διασκευή του Bella ciao.

«Πού το θυμήθηκαν αυτό;» τον ρώτησε.

«Είναι της μόδας τώρα. Θυμάσαι που το τραγουδούσαμε σε εκείνη την πορεία του Πολυτεχνείου που μου την είχανε πέσει οι μπάτσοι;»

«Πώς δεν το θυμάμαι; Φοβήθηκα ότι θα σε μαζεύω με το κουταλάκι».

«Είχες ορμήσει σαν λυσσασμένη αμαζόνα καταπάνω τους. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να το κάνουμε πάνω στο πεζοδρόμιο και γύρω μας να γίνεται χαμός».

«Εκείνη τη στιγμή μόνο για αυτό δεν ήσουν».

Χασκογέλασαν και άναψαν τσιγάρο. Παρατήρησε το παραμορφωμένο του είδωλο μέσα από το μισογεμισμένο ποτήρι της και κατάπιε το υπόλοιπο του κρασιού της. Τον ξανακοίταξε ζαλισμένη να σχηματίζει δαχτυλίδια καπνού στον αέρα.

«Σε δυο μήνες θα κλείναμε είκοσι χρόνια γάμου. Το τελευταίο μας βράδυ απόψε. Ποιος θα το περίμενε, ε;»

«Γιατί, ποιος θα περίμενε ότι στα είκοσι θα ήσουν μέλος ριζοσπαστικής νεολαίας και στα σαράντα πέντε αρχηγός της δεξιάς;»

«Ούτε εσύ έχεις μείνει ο ίδιος. Γιάπικο κοστούμι, θέση μάνατζερ σε πολυεθνική, ακριβό αμάξι… Όπως είχε πει κι ο Τσόρτσιλ, αλίμονο σε όποιον δεν είναι κομμουνιστής στα είκοσι και σε όποιον παραμένει κομμουνιστής στα σαράντα. Δε συμφωνείς;»

Ανασήκωσε τους ώμους του και εκείνη ξαναγέμισε τα ποτήρια τους. Την λοξοκοίταξε.

«Πολύ δεν πίνεις;»

Απομάκρυνε αναστενάζοντας το κινητό της που χτυπούσε ασταμάτητα.

«Ώρες ώρες μου έρχεται να κρυφτώ κάπου για λίγο και να ξεχάσω τους πάντες και τα πάντα».

«Κομματάκι δύσκολο. Τώρα βρίσκεσαι στην υπηρεσία του έθνους».

Ξαφνικά το ποτήρι της γλίστρησε απ' τα χέρια και λέρωσε τη φούστα της. Αναγκάστηκε να τη βγάλει και ξάπλωσε νυσταγμένη στον καναπέ. Παρατήρησε τα πόδια της.

«Τι κοιτάς;»

«Προλαβαίνεις να γυμνάζεσαι;»

«Το κατά δύναμιν».

Άδειασε το ποτήρι του, άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το γόνατό της. Τον κοίταξε συνοφρυωμένη.

«Τι κάνεις;»

«Σόρι. Έχω πιει πολύ».

Κοιτάχτηκαν αμήχανοι και πλησίασαν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον. Το πρώτο άγγιγμα των χειλιών ακολούθησε ένα παθιασμένο φιλί. Ξάπλωσαν στον καναπέ κι άρχισαν να γδύνονται.

Σταμάτησαν όταν άκουσαν το κινητό του να χτυπά επίμονα. Παραμέρισε, μίλησε με την ερωμένη του και ντύθηκε βιαστικά.

«Ήπιαμε πολύ και ξεφύγαμε», της είπε πηγαίνοντας στον ξενώνα.

Εκείνη έγνεψε καταφατικά και στάθηκε μπροστά στην μπαλκονόπορτα. Είδε ένα νεαρό ζευγάρι να φιλιέται στη μέση του δρόμου, μέσα σε παρατεταμένα κορναρίσματα και φωνές.

Σχημάτισε ένα μειδίαμα και ρούφηξε τον τελευταίο καπνό της γόπας της. Η μελωδία του Bella ciao αντήχησε ξανά στ' αφτιά της μέχρι να διακοπεί απ' το επίμονο κουδούνισμα του κινητού της.

Copyright © Βαγγέλης Παπαδιόχος All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Chryssa [Untiled, 1964]