Όταν ήρθε η σειρά να διαβάσω το παιδικό βιβλίο, που θα σας παρουσιάσω σήμερα, δεν υποψιαζόμουν ότι θα είναι τόσο δυνατό και τόσο συγκινητικό.
Η μικρή πρωταγωνίστρια του βιβλίου δεν είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα και δυστυχώς ευθυνόμαστε όλοι για αυτό. Είναι ένα παιδί που πηγαίνει στο σχολείο, μα δεν είναι τόσο όμορφο όσο τα άλλα. Έτσι πιστεύει, γιατί οι άλλοι την έκαναν να το πιστεύει!
Είναι ένα κορίτσι που σπάνια γίνεται κομμάτι του παιχνιδιού των υπολοίπων.
Είναι ένα κορίτσι που δεν είναι πλούσιο και που φοράει τα ρούχα που της δίνουν άλλοι.
Είναι ένα κορίτσι, που η ντουλάπα του δεν είναι γεμάτη, που δεν έχει καν γραφείο για να ακουμπήσει τα βιβλία της, δεν έχει καν δικό της δωμάτιο. Μένει μαζί με τη μαμά και τον αδερφό της και μοιράζονται οι τρεις τους σχεδόν τα πάντα.
Είναι ένα κορίτσι που δεν έχει φίλους, ένα κορίτσι που στα διαλείμματα κάθεται μόνο του παραγκωνισμένο.
Είναι ένα κορίτσι που δεν σηκώνει ούτε το βλέμμα του, που για όλους τους άλλους δεν έχει όνομα, γιατί ποτέ κανείς δεν συγκράτησε το όνομά της, γιατί ποτέ κανείς δεν φώναξε το όνομά της.
Είναι το κορίτσι που δεν κάλεσε κανείς να παίξει μαζί με όλα τα άλλα παιδιά.
Είναι ένα κορίτσι σιωπηλό, ίσως και λυπημένο.
Είναι ένα κορίτσι που δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα σε τίποτα, μα ίσως η φράση που μόλις έγραψα να είναι λανθασμένη.
Είναι ένα κορίτσι που δεν θέλει να είναι πρώτο, δεν θέλει να αγωνίζεται, δεν θέλει να διεκδικεί.
Είναι ένα κορίτσι σχεδόν αόρατο. Θέλει ή μήπως όλοι εμείς το κάναμε να νιώθει έτσι;
Είναι ένα κορίτσι χωρίς σώμα, γιατί ποτέ δεν το παρατηρήσαμε, γιατί ποτέ δεν της δώσαμε την ευκαιρία να συναναστραφεί μαζί μας.
Αυτό το κορίτσι τον Σεπτέμβρη δεν πήγε ξανά σχολείο.
Έχει πια εξαφανιστεί. Έφυγε και πήγε αλλού. Κάπου που κανείς δεν ξέρει.
Όταν όμως αναζήτησαν τα πράγματά της στο σχολείο, όλοι έμειναν άφωνοι γιατί οι ζωγραφιές της είχαν πολλά να πουν και σίγουρα αυτό το κορίτσι είχε πολλά να δώσει.
Πλέον αυτό το κορίτσι υπάρχει μόνο στις σκέψεις και εκεί θα μείνει. Η ευκαιρία χάθηκε και πλέον δεν έχουμε τη δυνατότητα να συμφιλιωθούμε μαζί της, να τη γνωρίσουμε, να την κάνουμε κομμάτι της παρέας μας.
Πραγματικά, πρόκειται για ένα παραμύθι διδακτικό και συγκινητικό. Πρόκειται για ένα παραμύθι που προσφέρει τροφή για σκέψη σε μικρούς αλλά και σε μεγάλους.
Μικροί μου φίλοι, όταν ένα νέο παιδί έρθει στο σχολείο σας, δείξτε του την ενσυναίσθησή σας, δείξτε του την αγάπη σας, απλώστε το χέρι και αγκαλιάστε το, δείξτε του τον δρόμο να είναι ευτυχισμένο.
Η απομόνωση και η αδιαφορία θα το κάνουν αόρατο, θα το κάνουν λυπημένο, τη στιγμή που όλα, μα όλα, τα παιδιά του κόσμου πρέπει να χαμογελούν, να παίζουν και να διασκεδάζουν με παιδιά της ηλικίας τους.
Μην απομονώνετε κανέναν. Δώστε του την ευκαιρία να τον γνωρίσετε και σίγουρα θα είστε όλοι κερδισμένοι. Αγάπη, μικροί μου φίλοι, προσφέρετε αγάπη, προσφέρετε καλοσύνη, προσφέρετε υλικά και πνευματικά αγαθά σε όποιον τα έχει ανάγκη και χαρίστε του την ευτυχία, όταν την έχει περισσότερο από τον καθέναν μας ανάγκη.
Κλείνοντας την παρουσίασή μου οφείλω να ομολογήσω ότι κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης έμεινα άφωνη. Το βιβλίο το διάβασα ξανά και ξανά, συγκινήθηκα, λυπήθηκα και προσπάθησα να μπω στη θέση αυτών των παιδιών που στερούνται τα βασικά για να ζήσουν και να επιβιώσουν.
Σε έναν κόσμο που τα παιδιά μάς έχουν ανάγκη, ας δείξουμε ανθρωπιά και αγάπη, ας προσφέρουμε απλόχερα καλοσύνη και τα χαμόγελα που θα εισπράξουμε θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή όλων.
Εικονογράφηση: Πίτερ Σκέρελ
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Εδώ κοντά ζει ένα κορίτσι που κανένας δεν το ξέρει. Δεν την προσκαλούν πουθενά. Δεν έχει φίλους. Ούτε καν ένα δικό της δωμάτιο. Θα ήθελε πολύ να νιώθει κοντά στους άλλους, όπως κι εσύ.Πηγαίνει στο ίδιο σχολείο. Κάθεται στο διπλανό θρανίο. Θέλεις να τη γνωρίσεις;Μέσα της κρύβει έναν μυστηριώδη θησαυρό… Το ουράνιο τόξο της.Η ιστορία της Ίντα Μλακάρ Σερνίκ είναι μικρή μα τόσο δυνατή! Μια ιστορία βαθιά, που γκρεμίζει τα τείχη των προκαταλήψεων και του μίσους.
Ο Πίτερ Σκέρελ (Peter Škerl) είναι πτυχιούχος σχεδιασμού οπτικής επικοινωνίας από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Λιουμπλιάνα. Παρότι ανήκει στη νεότερη γενιά, έχει ήδη ένα μεγάλο έργο να παρουσιάσει στον τομέα της εικονογράφησης. Έχει συμμετάσχει σε θεατρικά έργα και παραστάσεις κουκλοθέατρου, στην αρχή ως ερασιτέχνης ηθοποιός και αργότερα ως καλλιτεχνικός σχεδιαστής. Το βιβλίο του Οι κάτοικοι του βάλτου τιμήθηκε με το Βραβείο Hinko Smrekar για το καλύτερο παιδικό βιβλίο της χρονιάς στη Σλοβενία. Το 2014 συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο White Ravens και εξέθεσε τα έργα του στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Μπολόνια. Ο Σκέρελ έχει τιμηθεί τρεις φορές με το Βραβείο Kristina Brenkova και ήταν υποψήφιος άλλες τόσες για το Βραβείο Astrid Lindgren και δύο φορές για το Βραβείο Christian Andersen.
Η Ίντα Μλακάρ Σερνίκ (Ιda Μlakar Črnič) είναι Σλοβένα συγγραφέας. Είναι πτυχιούχος σλαβικών σπουδών και συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα και από το 1995 εργάζεται ως προϊσταμένη στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Λιουμπλιάνα. Από το 2001 έχει συνεπιμεληθεί το Εγχειρίδιο Ανάγνωσης Ποιοτικής Παιδικής Λογοτεχνίας και προωθεί την ποιοτική ανάγνωση. Έχει εκδώσει περισσότερα από δέκα παιδικά βιβλία και ένα, τα Μαγικά ξόρκια, έχει γίνει ταινία κινουμένων σχεδίων. Το 2016, το βιβλίο της Η αγελάδα που γάβγισε στο φεγγάρι, σε εικονογράφηση του Πίτερ Σκέρελ, έλαβε το Βραβείο Kristina Brenkova για το καλύτερο παιδικό βιβλίο της χρονιάς και συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο White Ravens (τα 200 καλύτερα βιβλία για παιδιά και εφήβους από όλο τον κόσμο). To Εδώ κοντά συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο White Ravens του 2019.
