Γεωργίας Γιώτα
Μεταδοτικό, είχε μάθει, το χαμόγελο
Λυτρωτική, είχε συνηθίσει, την καλοσύνη
Και το παιδί, διδαχή αιώνια αδιαπραγμάτευτη,
της ζωής να στηρίζει το δέντρο.
Και μεγαλώνοντας πια η επιλογή επιβεβλημένη και ακέραια
Ένας μονόδρομος με ανοιχτά της ασφαλείας τα φώτα
άφθαρτων ταριχευμένων ονείρων
Μα ούτε και κάποιος Μινώταυρος από χρόνια άνεργος
στου λαβυρίνθου να κυνηγά την αθώα ασφάλεια.
Κι έτσι ενός κλόουν η δουλειά σαν να εφάνταζε λειτούργημα υψηλό
καθώς τα χαμόγελα κοστίζουν, μα αξίζουν
Με μιαν αξία ανά το χρόνο ανατοκίζουσα
Και με μια ρήτρα τιμολογίων κυμαινομένων
Και με καιρούς που μενετοί δεν γίνονται,
αλλά προκύπτουν ή ανακύπτουν ουδόλως περίεργα
σε λοταρίες πολυτελείας.
Με το φτιασιδωμένο το πρόσωπο με χρώματα έντονα
να προκαλεί, είχε μάθει, το δέος του αγνώστου
Χωρίς αντιληπτό αμέσως να γίνεται
αν συγκινεί το τεράστιο σκονισμένο χαμόγελο
Ή
το βλέμμα που ανοίγει την κόρη διάπλατα,
σαν ο τρόμος την ψυχή αυτομάτως κλειδώσει.
Μέχρι που νύχτωσε νύχτα αλλιώτικη
Με ένα ψύχος που κρατούσε σφαλιστά τα παράθυρα
Και μ' ένα σφύριγμα, που έμοιαζε αλλόκοτο και ανατρίχιαζε σύγκορμα,
ενός κοκκινολαίμη θαρραλέου αλήτη
που 'χει βαλθεί να υφαρπάξει τα σκήπτρα μιας δόξας ορεσίβιας
του αηδονιού που δικαιωματικά του ανήκει.
Ένα παράθυρο στην πόλη έμεινε κείνη τη νύχτα ασφάλιστο
Από θράσος ή κινδύνου επιπόλαιη άγνοια
ή μπορεί κι από πίστη ανεμβολίαστη
σε μηνύματα και αφορμές πληγωμένων καιρών.
Και στο τζάμι που κείνη τη νύχτα θόλωνε
από θερμοκρασίας διαφορά αξιοπρόσεχτη,
σαν να φάνηκε η εικόνα ενός προσώπου μυστήριου
που φορούσε τσαλακωμένο χαμόγελο
κι είχε μια μύτη καταπιεσμένη σε σάβανο κόκκινο,
γιατί είχε μάθει πια να οσμίζεται
την άφιξη μιας Κλωθούς μεθυσμένης,
να σχηματίζει με το χέρι μια καρδιά αχνιστή σε τζάμι από κρύσταλλο
με ένα δάκρυ που είχε προλάβει,
πριν της αδιακρισίας οι χτύποι σημάνουν δώδεκα,
με λαβωμένη στοργή να σκουπίσει.
🌸
Copyright © Γεωργία Γιώτα All rights reserved, 18/01/2025
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακας της Πόπης Μπίσσα
