Ευαγγελίας Αλιβιζάτου
Με κοιτά απεγνωσμένα· ένα «γιατί» πλανάται στο εξώφυλλο.
Στο πλάι, ένα μολύβι στέκεται χωρίς ξυσμένη μύτη, δακρυσμένο για την τύχη του.
Μα, το συρτάρι μόνο ξέρει…
Μάταια, πεταμένα ερείπια μιας άλλης εποχής.
Το ημερολόγιο επιτακτικά κινεί το νήμα του αρχηγού της αγέλης.
Κρατά στα εσώψυχά μου βαθιά, γραμμένες άσβηστες ελπίδες, παραδοχές, λάθη,
πλάνες, εξομολογήσεις.
Με δυσκολία κρατιέμαι να μην το ανοίξω.
Φοβάμαι μην προδοθώ ξανά.
Μια αόρατη δύναμη με σπρώχνει στο άνοιγμα της πρώτης σελίδας.
Ιερή στιγμή η μυρωδιά του κιτρινισμένου χαρτιού.
Κόβεται η ανάσα μου.
Και είχα τόσο δίκιο· τα γράμματα οι λέξεις καρφώνουν την ψυχή μου.
Δάκρυα κυλούν σε μία μόνο λέξη.
«Σ' αγαπώ», σταγόνες ενωμένες με έξι γράμματα.
Μια σκουριασμένη ξύστρα δηλώνει παρουσία.
Ημερολόγιο.
Το αφήνω αθόρυβα, αγγίζω απαλά το παρελθόν.
«Συγχώρεσέ με» μονολογώ κοιτώντας το.
Το κλείνω πάλι.
Tο μολύβι δέχεται την ήττα του.
Το συρτάρι μόνο ξέρει…
🌸
Copyright © Ευαγγελία Αλιβιζάτου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Νίκου Ρεζίτη