Χρήστου Ντικμπασάνη
Σα φλούδα ανοίγει ξαφνικά,
σα ξεφλουδισμένο, κομμένο αβγό
έτοιμο να γίνει βάσανο
στη δυσπεψία των ονείρων μου
για ν' αναστατώσω
τους ανύπαρκτους ορίζοντες του σύμπαντος
Τα φώτα του διαστρικού οχήματός μου
ανάλγητα σχίζουν το απέθαντο σκοτάδι
και ανταγωνίζονται το φως των αστεριών
Άηχα οι πόθοι μου ξανοίγονται
στους δρόμους του απείρου
και χάνονται ανεπιστρεπτί
απ' τα μάτια των ανθρώπων
που ξοδεύονται στον αποχαιρετισμό μου
Μια επουράνια θάλασσα βαθιά και μαύρη
υποδέχεται την στιλπνή μου παρουσία
Μόνο τ' άστρα και οι πλανήτες
με υποδέχονται βαριεστημένα,
ποντάροντας στην αδεξιότητά μου
και στην έλλειψη ευρυθμίας
του εσωτερικού μου κόσμου
Στο λαρύγγι μου κοντοστέκονται
οι έναστροι γαλαξίες
Θα είναι η συμπαντική πορεία μου ευδόκιμη
ή θα ξεψυχήσω στο πρώτο θρόισμα της απειρίας μου;
🐬
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Πόπης Μπίσσα [έργο της σειράς Θάλασσες του κόσμου]