Επιλογή

Μαρίας Καρυτινού

Η Κατερίνα ήταν καθισμένη στο αναπηρικό της αμαξίδιο, αφήνοντας το απαλό αεράκι του φθινοπωρινού απογεύματος να τρυπώσει απ' το παράθυρο του θαλάμου και να χαϊδέψει τις κοντές καστανόξανθες τούφες των μαλλιών της.

Οι νοσηλεύτριες πηγαινοέρχονταν φουριόζες ανάμεσα στις κλίνες, αλλάζοντας τα σεντόνια, τις κουβέρτες, μιλώντας σιγανά στους ασθενείς και παρηγορώντας τους. Ήξερε πως η μέρα της θα ήταν επώδυνη και κοπιαστική, γι' αυτό και δεν στράφηκε στη νοσοκόμα, όταν την πλησίασε και τακτοποίησε την κουβέρτα πάνω στα νωθρά και αδύναμα πόδια της. Άγγιξε μονάχα το μπουμπούκι της γαρδένιας που 'χε αρχίσει να ξεπετάγιεται απ' τη μικρή γλαστρούλα, δώρο του Μάνου για τα γενέθλιά της. Έφερε στη μνήμη της το βλέμμα του σαν στάθηκε στα πράσινα μάτια της, χωρίς να σχολιάσει το ρούφηγμα των οστών στις παριές της και τις φλέβες της που διαφάνιζαν ως άκαρπες ρίζες ξερών βλαστών στο δέρμα της. Κανείς τους δεν μίλησε, παρά κοιτάζονταν για αρκετή ώρα σιωπηλοί. Εκείνος αμήχανος κι εκείνη βουτηγμένη σ' ένα πέπλο αχανούς αβεβαιότητας για το αύριο. Άλλωστε, τι να έλεγαν; Η μυρωδιά του αιθέρα και των φαρμάκων πλανιόταν στον χώρο σαν χοάνη που ξερνούσε μαύρο μελάνι... Μια νεκρή σκιά πάνω απ' τα ακίνητα σώματα των ασθενών. Κάποια στιγμή, ο άντρας σκέπασε το λιγνό της χέρι με το δικό του, κρατώντας την ιδρωμένη παλάμη της μες στη δροσιά της δικής του. Φεύγοντας, άφησε πίσω του το μπουμπούκι της γαρδένιας ν' ατενίζει περήφανα τον κήπο του νοσοκομείου απ' το περβάζι του παραθύρου.

Είμαι στο άπειρο

Νεφέλης Πηγή

Είμαι στο άπειρο μία σελίδα παλιά

είμαι εκεί στο άγνωστο παρελθόν.

Ένα λουλούδι κίτρινο από το κρύο

αν είναι η αγάπη περαστική και άγνωστη

τότε κι εγώ περαστική και άγνωστη στη ζωή μου είμαι.

Τούρνα

Πόσο ιδιαίτερη είναι η σχέση μας με τη μουσική της πατρίδας μας. Ακούς ένα τραγούδι και χωρίς να έχεις ζήσει τις καταστάσεις που περιγράφει, χωρίς να το έχεις στα ακούσματά σου, καταφέρνει να σε αγγίξει, να χτυπήσει την πιο εσωτερική «χορδή» της ψυχής σου και να σε συγκινήσει.

Οι συντελεστές του έργου «Οι σπόροι» μιλούν για την παράσταση

Η παράσταση που τράβηξε τα βλέμματα για την πρωτοτυπία της,  Οι σπόροι, με την Ελένη Γερασιμίδου και τον Αντώνη Ξένο, ένα κωμικόδραμα –βάσει δελτίου τύπου αλλά και υπαρξιακή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας σύμφωνα με την Αγγελική Ξένου– του Άκη Σιδέρη, επανέρχεται σε summer edition, από τις 19 Ιουνίου 2025, στην αυλή του Από κοινού θεάτρου.

Πληροφορίες για την παράσταση και τους συντελεστές θα βρείτε εδώ.

Παρακάτω, οι συντελεστές αυτής μιλούν για το έργο, την παράσταση, τις προκλήσεις της και γενικότερα για τη σύγχρονη δραματουργία.

Rebel και Θέλημα Θεού

Είναι Πέμπτη και πάλι βρίσκομαι στο θέατρο Επί Κολωνώ για να δω τις δύο παραστάσεις της ημέρας, στο πλαίσιο του Off-Off Athens Theatre Festival 2025, από νέα παιδιά που θέλουν να μας δείξουν τη δουλειά τους.

Στο Rebel, από την θεατρική ομάδα Ερευνητικό θέατρο, ο Χρήστος Γαλάνης επιμελήθηκε σχεδόν τα πάντα ξεκινώντας από τη δημιουργία του κειμένου, έπειτα την σκηνοθεσία του, την ενασχόλησή του με τη μουσική επιμέλεια και, τέλος, την ερμηνεία του, σε έναν μονόλογο που θεωρείται από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα στο θέατρο αφού ο ηθοποιός είναι μόνος του στην σκηνή, χωρίς καμία βοήθεια. Το βλέμμα του κοινού είναι συνεχώς απάνω του, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Η απειρία μου

Χρήστου Ντικμπασάνη

Η νύχτα η αιώνια κόβεται στα δύο

Σα φλούδα ανοίγει ξαφνικά,

σα ξεφλουδισμένο, κομμένο αβγό

έτοιμο να γίνει βάσανο

στη δυσπεψία των ονείρων μου

Αναχωρώ βιαστικά με το αστρόπλοιό μου

Ζαν Ανούιγ

Από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του θεάτρου, ο Ζαν Ανούιγ γεννήθηκε το 1910 στο Μπορντό της Γαλλίας. Συνήθιζε να λέει: «Δεν έχω βιογραφικό και χαίρομαι πολύ για αυτό», εννοώντας με αυτή τη δήλωση ότι δεν ξέρει ο κόσμος τίποτα για τον άνθρωπο Ανούιγ ούτε για την προσωπική ζωή του. Όλοι γνωρίζουν τον συγγραφέα, τον δραματουργό Ανούιγ, που η αλήθεια είναι ότι έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές στο θέατρο, όχι μόνο στο γαλλικό αλλά και στο παγκόσμιο.

Ο διαβόητος κ. Μπλακ

Ο Άντριαν Μπλακ, βοηθός σε ένα λογιστικό γραφείο, επιστρέφοντας από τη δουλειά του, σε ένα λιθόστρωτο σοκάκι, σκόνταψε πάνω σε ένα άψυχο γυμνό γυναικείο κορμί. Χάζευε με τρόμο το γυμνό κορίτσι όταν ακούστηκαν οι σειρήνες των αστυνομικών αυτοκινήτων. Το απόλυτο πανδαιμόνιο. Στεκόταν εκεί, έκπληκτος, εξαιρετικά σοκαρισμένος ώστε να διαμαρτυρηθεί στους αστυνομικούς που τον τραβούσαν. Τον σύρανε στο αστυνομικό τμήμα, σαν έναν αδίστακτο δολοφόνο. Του είπαν ότι στραγγάλισε το κορίτσι, όπως ακριβώς και τις υπόλοιπες γυναίκες. Συνειδητοποίησε ότι πήγαιναν να του ρίξουν το φταίξιμο όχι μόνο για ένα, αλλά για περισσότερα εγκλήματα, δηλαδή ότι ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος. Του ζητούσαν να ομολογήσει κάτι που δεν είχε κάνει. Δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά του. Καλούνταν να πληρώσει το τίμημα όχι για κάτι που είχε κάνει, αλλά για το γεγονός ότι βρισκόταν απλώς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.