Ψηλαφήσεις

Χρήστου Ντικμπασάνη

Να 'μαι που ψαχουλεύω πάλι τις αναμνήσεις μου

να βρω τις διψασμένες μου ρίζες,

τους μαραμένους ανθούς της ζωής μου

Ατρόμητο το χέρι μου στις δύσκολες ώρες

της περιπολίας μου γύρω

απ' τον πληγωμένο εξωπλανήτη

της πρώτης μου αποικίας στο διάστημα

Η Έλενα Ζαμζαρά και το θέατρο

Στο σημερινό μας άρθρο φιλοξενούμε την ηθοποιό Έλενα Ζαμζαρά σε μια απολαυστική συνέντευξη γύρω από την μεγάλη της αγάπη: Το θέατρο!

Καλή σας ανάγνωση!

Ηθοποιός σημαίνει...

Έλενα Ζαμζαρά: Ηθοποιός σημαίνει, με την κλασική του έννοια, ποιώ ήθος. Πλάθω δηλαδή έναν χαρακτήρα, ανακατεύω το υλικά του, τον ζυμώνω, τον δουλεύω και τον προσφέρω βορρά στους θεατές.

Πότε και γιατί ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με τον χώρο του θεάτρου;

Ε.Ζ.: Την ενασχόλησή μου με τον χώρο του θεάτρου την ξεκίνησα 8 χρόνια πριν, σε μία προσπάθεια να βρω άκρη με όλα αυτά που μου έτρωγαν την ψυχή... Δεν είμαι το κλασικό ταλέντο, που όλοι αναγνώρισαν από τα σχολικά του χρόνια ή ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το θέατρο στην καθημερινότητά του. Το θέατρο για μένα, αρχικά, ήταν μία διέξοδος και παραμένει μία διέξοδος αλλά από διαφορετική οπτική πλευρά πλέον.

Βρικόλακες

John Emmans

Βρικόλακες!

— Παλάβωσες, καλέ μου φίλε; Τι έπαθες και φωνάζεις σαν τρελός;

— Να, κοίτα εκεί, τα αρπακτικά είναι έτοιμα να επιτεθούν, δίχως οίκτο...

— Πάψε, ανόητε. Αυτοί που δείχνεις είναι ο μανάβης, ο φούρναρης και ο κρεοπώλης.

— Ναι, μα τώρα πια έχουν μεταμορφωθεί σε πλάσματα της νύχτας, κακότροπα όντα, πλημμυρισμένα με κακία και μίσος. Δεν νοιάζονται για κανέναν άλλον παρά μόνο για τον εαυτό τους. Θέλουν να μπήξουν τους κοφτερούς κυνόδοντές τους στον λαιμό των θυμάτων τους και να ρουφήξουν μέχρι και την τελευταία ικμάδα ζωής.

— Τώρα κατάλαβα. Μιλάς αλληγορικά, περιγράφεις την σημερινή κατάσταση της κοινωνικής εξαθλίωσης, της ανθρωποφαγίας. Το χρήμα πάνω απ' όλα, ε; Πλέον έχουν χαθεί έννοιες όπως αλληλεγγύη και αλτρουισμούς. Άστα να πάνε...

— Βρικόλακες! Φοβούνται το φως και μισούν όσους μπορούν και το χαίρονται, δίχως να θανατώνονται, απολαμβάνοντας τις αναζωογονητικές θωπείες του ηλίου. Γιατί; Γιατί να υπάρχει τόση κακία σε τούτον τον αφιλόξενο πλανήτη;

Το δικό μου ρολόι

Ευαγγελίας Αλιβιζάτου

Οι δείκτες σου θορυβούν.

Ηχούν συνεχώς στα αφτιά μου...

Ήσουν μια ενόχληση.

Μου θυμίζαν πάντα τα «πρέπει».

Κάποτε σε κούρδιζαν, κι έπειτα σαν

σε ξεχνούσαν σταματούσες.

Από πού κι ως πού Κυκλάδες

Την προηγουμένη εβδομάδα μάθαμε πως τα 15 μεγάλα και τα 93 μικρότερα νησιά του νοτιοανατολικού Αιγαίου τελικά βαφτίστηκαν Δωδεκάνησα –μέχρι τότε ονομάζονταν νότιες Σποράδες– γιατί τα Δωδεκάνησα ήταν κάτι νησάκια που γυρνούσαν γύρω γύρω από την νήσο Άδηλο και σταματημό δεν είχαν.

Μέχρι που...

Από πού κι ως πού έγινε Δήλος η νήσος Άδηλος;

Δήλος είναι αυτός που φαίνεται, ο ορατός, ο πασιφανής, ο εξόφθαλμος, ο κατανοητός, ο κραυγαλέος, ο σαφής, ο ξεκάθαρος, ο έκδηλος. Ελπίζω να έγινα δήλος, ξεκάθαρος, κατανοητός, σαφής κ.λπ. κ.λπ.

Η νήσος Δήλος για πολλά πολλά χρόνια ήταν Άδηλος, αδήλωτη, αφανέρωτη, ασαφής, κρυφή (με την καλή την έννοια).

Μέχρι που...

Κάπου κοντά

Νεφέλης Πηγή

Κάπου κοντά κάπου μακριά

από εκεί όπου οι άνθρωποι ξέρουνε, ζουν και η ζωή παίρνει νόημα

κάπου εκεί αντίκρισα αυτό που εμείς ονομάζουμε ζωή και ελευθερία,

ελευθερία σκέψης, ελευθερία πράξεων, ελευθερία σε όλα.

Μαρτυρίες

Γεωργίου Κονίδη

Ενα δόρυ στο μαρτυρικό εικόνισμα.

Μια πευκοβελόνα σαν καρφίτσα στεκόμενη στο πέτο του φορέματος.

Η πέτρα μόλις κατρακύλησε από την πλαγιά για να δροσιστεί στη θάλασσα.

Ταραχή και τρόμος, θλίψη στις λιγοστές σταγόνες βροχής, θλίψη και στα μάτια του ουρανού.

Αμαρτίες.

Το πτώμα στην σιγή του μυρίζει ηδονικά στα αχόρταγα ρουθούνια του δολοφόνου της.

Τα χέρια της ζωής υψωμένα ζητούν λίγο θάνατο, αρκετά έζησε, αρκετά είδε, αρκετά έκλαψε...

Το δάκρυ ενώνεται με τη βροχή και τον αέρα που το παίρνει μακριά από το πρόσωπό της.

Ο έρωτας νυσταγμένος και γυμνός, λυπημένος και άβουλος, μόλις γεννήθηκε στην καρδιά της.

Αυτή όμως κοιμάται, δεν τον αισθάνεται, κυριευμένη από ένα σκοτεινό όνειρο.

Και αυτός πεθαίνει, έξω από την πόρτα της από το κρύο.

Η παγωνιά τού καρφώνει τα νύχια της στον λαιμό και τον αποτελειώνει.

Όμως όταν πίνει το αίμα του, γεννιέται εκείνη έρωτας.

Όμως η μικρή κοπέλα, που κοιμάται, θα μείνει μόνο με τον εφιάλτη της που θα την κυριεύει για πολλά χρόνια.

Μαρτυρίες.

Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2025

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία Δημήτρη Μυτά [από την ατομική του έκθεση Ελέφαντας]

Ο κόσμος του Σερ Νόελ Κάουαρντ

Άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή, κατάφερε να μεταδώσει το συναίσθημα της χαράς και της αισιοδοξίας μέσα από τις υπέροχες κωμωδίες του. Πολυσχιδής προσωπικότητα, ακούραστος, υπηρέτησε εκτός από τη δραματουργία και άλλα είδη γραφής αλλά και την υποκριτική. Αρκετοί θεώρησαν ότι τα έργα του έχουν μία ελαφράδα, το θεατρόφιλο κοινό όμως και η σπουδαία πορεία των έργων του, τον κατατάσσουν στους μεγάλους του θεάτρου.