Το δέντρο της σιωπής

Μαρίας Καρυτινού

Το δέντρο της σιωπής ήχησε αχνά, ως ένας λυπητερός θρήνος για κάθε λεπτό που πέθαινε κατρακυλώντας σε νεκρά όνειρα και μυστικούς καημούς. Κλωστές ένωναν διαδοχικά αυτή την αλυσίδα του χρόνου και λεπτοδουλεμένα νήματα τα δευτερόλεπτα. Οι ώρες του δέντρου θάρρευαν ξεφτισμένες μέσα σ' ένα βούρκο φρίκης και κλεμμένης πνοής. Εδώ κι εκεί ξεφύτρωναν μικρά μπουμπούκια πίστης, αλλά ράγιζαν με λυγμούς, προτού ανατείλουν. Το δέντρο αργοπέθαινε μέρα τη μέρα, ενώ το ουρλιαχτό του το κατάπινε η αγκαλιά της απληστίας και της ηδονής. Ελάχιστα χρόνια πριν, παιδικές φωνές χάριζαν μια ανάπαυλα ανάσας σ' αυτό, αλλά δυο κλαδιά πιο πέρα, ένα ρίγος σκληρότητας και σαδισμού έδινε στην κατάρρευση την πρωτιά. Ο φλοιός του σημαδεύτηκε από εκατομμύρια ονόματα που έδωσαν κάποτε όρκο τιμής χωρίς να τον τηρήσουν, θρυμματίζοντας το νήμα της ζωής των λεπτών του, ώστε άρχισε πια να σαπίζει σιωπηλά. Κανένα ξόρκι δεν έσωζε το δέντρο, αφού οι λεπτοδείκτες πέθαιναν, καθώς ραγισμένες καρδιές έκοβαν το νήμα της ζωής των ανθρώπων. Ο χρόνος, ξεφλουδισμένος, περιπλανιόταν μοναχικός, ωσάν χαμένες λωρίδες σπασμένων κλαδιών, ως πλάσμα που δραπέτευσε, ακολουθώντας ένα αιώνιο λυκόφως, επιβραδύνοντας προσωρινά εμπρός στην ανθρωπότητα και λοξοδρομώντας γοργά μακριά από τη μούχλα και την αποσύνθεσή της. Γι' αυτό και κανείς δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του θρήνου του.

Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Oταν λίγο μετά το 2000, χάρη στον Λευτερογιάννη, ήρθα πιο κοντά με τον Μανιά και μου διηγήθηκε την ιστορία του, ένιωσα πως αυτός ο άνθρωπος μου έλεγε κάτι πολύ βαθύτερο που ούτε ο ίδιος μπορούσε να το εκφράσει με λόγια αλλά μόνο με τα μάτια του. Κι όταν πια βρεθήκαμε στην τοπική οργάνωση του ΚΚΕ ξεκαθαρίστηκε μέσα μου το νόημα της πολιτικής ελευθερίας. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που δεν προσαρμόζονταν εύκολα, λόγω ιδιοσυγκρασίας και ιδεολογίας, κι όλο τσίναγε για να μπορεί να αναπνέει σαν το αγριοκάτσικο ελεύθερα· παρά τη δυσπιστία του στην σοβιετία που βίωσε, μετά την πτώση της, βρίσκει την νέα περίοπτη θέση αναπνοής του στην κομμουνιστική ιδεολογία. Έπεσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ζήτω ο κομμουνισμός. Ναι, πράγματι, το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα είναι ειδική περίπτωση, ιστορική. Είναι σταλινικοί λόγω Ζαχαριάδη, αλλά μεγαλούργησε ο πολιτικός τους μηχανισμός στην υπηρέτηση του κοινού καλού που συμπυκνώνεται στον όρο λαϊκή εξουσία. Και αυτή η αυτο-οργάνωση μόνο σοβιετικού τύπου δεν είναι, αλλά ήταν μια ριζοσπαστικοποίηση της κοινοτικής παράδοσης των Ελλήνων σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας χωρίς τους προύχοντες, τους τσιφλικάδες και τους φοροεισπράκτορες. Έχω την εντύπωση πως οι αρματολοί είχαν πλήρως μεταμορφωθεί σε κοινωνικοπολιτική κλεφτουριά και το αντάρτικο πνεύμα τους σε συνδυασμό με τις αρχές του αναρχοκουμουνισμού και της αμεσοδημοκρατίας συνέθεταν μια λαϊκή εξουσία στο πλαίσιο της αυτόνομης κοινότητας.

Η λογική της ήττας

Ελευθερίας Αλιβιζάτου

Με θυμάσαι;

Πες μου αλήθεια.

Περπατώ στους ίδιους δρόμους

χωρίς να νοιαστώ για τις πληγές

που συσσωρεύονται στα άτυχα

πόδια μου.

Ο αρκούδος

Το σημερινό παραμύθι έχει διττή σημασία και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ. Θα σταθεί η αφορμή και μας βοηθήσει να μάθουμε δύο πράγματα τα οποία τα έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη.

Θα μας βοηθήσει να μάθουμε να μοιραζόμαστε τα πράγματά μας και επίσης θα μας βοηθήσει να λέμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, αυτό που πραγματικά νιώθουμε, αυτό που πραγματικά έχουμε μέσα στην ψυχή μας, δεχόμενοι βέβαια και τις ανάλογες συνέπειες.

Εν επιγνώσει

Γιώργου Αλεξανδρή

Στις απρόσωπες και χειραγωγημένες κοινωνίες,

συντεταγμένες στην αυταπάτη και τον εφησυχασμό,

όταν η αθωότητά τους γίνεται πανικός

και η προνοητικότητα δοξασία και ευχή,

περισσεύει η αλαζονεία της ειδημοσύνης

και η υποκρισία του αλτρουισμού της ευθύνης.

Η γυναίκα στο θέατρο

Από τις πρώτες τραγωδίες που γράφτηκαν η γυναίκα είχε τον δικό της ρόλο. Μέσα στους αιώνες αυτός ο ρόλος πέρασε από πολλά στάδια αφού, όπως εκείνη, εξελίχθηκε στη ζωή. Την ίδια εξέλιξη της έδιναν και οι θεατρικοί συγγραφείς σε όλον τον κόσμο, αλλά, ίσως, η εξέλιξή της στο θέατρο να ήταν πιο γρήγορη απ' ό,τι στην πραγματικότητα.

Το ημερολόγιο ενός τρελού

Το θέατρο Οίκος Ερμηνείας Ελευθερία, ένας νέος χώρος πολύ ιδιαίτερος αφιερωμένος στην τέχνη, παρουσιάζει το κλασικό έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ με μια λίγο διαφορετική σκοπιά χωρίς όμως να αλλάξει το νόημα που επιθυμεί να δώσει ο συγγραφέας. Πρόκειται για το δράμα Το ημερολόγιο ενός τρελού με πρωτότυπη μουσική από τον Κωστή Κοσμά, που μας την παρουσιάζει live στην σκηνή του θεάτρου, και ερμηνευτή του ημερολόγιου τον Επιφάνιο Κατσέλη.

Ηχώ

Γεωργίου Κονίδη

Προσπαθώντας να ατενίσεις το τώρα, που σαν σκιά ξεφεύγει και χάνεται, μιλώντας χωρίς λέξεις, με κωδικούς ομιλίας που κανένας δεν προσπάθησε μέχρι τώρα να μεταφράσει.

Ζώντας σκοτεινά, με μόνη σύντροφο τη μουσική που σε ταξιδεύει.

Με χέρια επιδεικτικά χωμένα μέσα στις τσέπες, όχι από κρύο αλλά από φόβο. Ανεκδήλωτος.

Με τον ήλιο να δύει πάνω από το πρόσωπό σου, χωρίς να ξεχωρίζεις τη μία μέρα από την άλλη, με ξένα χέρια να αγγίζουν το κορμί σου, χωρίς να μπορούν να κάνουν την ψυχή σου να νιώσει.

Με πόθους που πεθαίνουν με την εμφάνιση της πρώτης ηλιαχτίδας.

Με ίδιες στιγμές.

Ίδια λόγια.