Ρόζας Βλαχογιάννη
βαριά σαν το σταυρό του Μεσσία.
Με τα χρόνια μαθαίνεις να υπομένεις,
Περπατάς, ανασαίνεις σ' έρημους δρόμους
κι η θλίψη σ' έχει πολύ ματώσει.
Πώς να παρηγορήσεις το παιδί σε άδειο κόσμο;
Πώς να μιλήσεις σε γνωστικούς για την Αγάπη;
Συνεχίζεις τη πορεία, γράφοντας στίχους
απ' το αίμα της καρδιάς σου.
Να γίνουν φωνή, το οικείο π' ανταμώνει την ελπίδα.
Κι όλο περπατάς… κι όλο ο γύρω κόσμος ξεμακραίνει…
🍈
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Μάιος 2025
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Άλκηστις Παντοπούλου