Πολλοί θεατρικοί συγγραφείς έχουν γράψει έργα με δύο ρόλους – άλλα πιο γνωστά και άλλα λιγότερο. Είτε με έναν αντρικό και έναν γυναικείο ρόλο, είτε με δύο ρόλους του ίδιου φύλου, το ξεχωριστό, στα πιο γνωστά έργα που γράφτηκαν για δύο πρόσωπα, είναι ότι έγιναν σχεδόν όλα επιτυχίες.
Είναι πολλά τα έργα αυτά· ας αρκεστούμε σε λίγα από το ελληνικό και διεθνές δραματολόγιο που έχουν γράψει την δική τους ξεχωριστή ιστορία.
Νυφικό κρεβάτι
Το Νυφικό κρεβάτι του Γιαν ντε Χάρτογκ, με ήρωες την Αγνή και τον Μάικ (Εκείνη και Εκείνος) που ξετυλίγουν τη ζωή τους σε μια ιστορία που έχει έξι εικόνες, παρουσιάζοντας το ζευγάρι από νέα παιδιά μέχρι ώριμους εξηνταπεντάρηδες. Το έργο παίχτηκε πολλές φορές και στη χώρα μας ενώ αποτέλεσε αγαπημένη επιλογή και από ζευγάρια που ήταν μαζί και στο θέατρο. Το ζεύγος Έλλη Λαμπέτη και Δημήτρης Χορν το είχε ανεβάσει, όπως επίσης και χρόνια αργότερα η Αλίκη Βουγιουκλάκη με τον Γιάννη Φέρτη.
Το παιχνίδι της μοναξιάς του Ουίλιαμ Γκίμπσον
Ένα έργο που εισχωρεί πολύ στην ανθρώπινη φύση και στη μοναξιά του ανθρώπου. Εδώ οι ήρωες δεν είναι ξένοιαστοι και οι καταστάσεις γίνονται πιο σκληρές με το αγαπημένο ζευγάρι να χωρίζει αφού έκαναν τα πάντα για να είναι μαζί αλλά οι δρόμοι και τα πιστεύω τους καταλήγουν να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλον.
Πρόσωπο με πρόσωπο ή Και τώρα οι δυο μας του Αλεξάντερ Γκέλμαν
Η σύγκρουση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα με αφορμή τον θάνατο του γιου τους. Η σύγκρουση αναπόφευκτη όπως και η... αγάπη τους. Το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία όπως και ένα άλλο του ίδιου συγγραφέα, πάλι με δύο ρόλους έναν αντρικό και έναν γυναικείο.
Το παγκάκι που έγραψε ο ίδιος δραματουργός το 1983 και παίχτηκε σε τριάντα χώρες. Ένα ζευγάρι γνωρίζεται για πρώτη φορά σε ένα πάρκο και προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον, γνωρίζοντας όμως ότι αυτό το έχουν ξανακάνει...
Δύο γυναίκες χορεύουν του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ
Μια γυναίκα, κάποιας ηλικίας, λαμβάνει τις φροντίδες μίας νεαρής κοπέλας. Οι χαρακτήρες τους διαμετρικά αντίθετοι και ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή, όμως ο χορός ενώνει όχι μόνο τους ανθρώπους που ταιριάζουν μα και αυτούς που είναι διαφορετικοί.
Σλουθ του Άντονι Σάφερ
Εδώ έχουμε δύο άντρες, με διαφορετικό χαρακτήρα, να συνεργάζονται με απώτερο σκοπό το υλικό κέρδος. Μόνο που κέρδος για αυτούς είναι η εκμηδένιση του άλλου. Ο λόγος που δημιουργήθηκε αυτή η σχέση έχει να κάνει με μία γυναίκα που δεν παρουσιάζεται ποτέ στο έργο, όμως χωρίς αυτήν δεν θα είχε γραφτεί. Δύο μεταφορές για την μεγάλη οθόνη σε ερμηνείες που καθηλώνουν.
Η γυναίκα με τα μαύρα
Ένα έργο που συγκλόνισε το θεατρόφιλο κοινό, αλλά είχε γραφτεί ως μυθιστόρημα, είναι το κλασικό πλέον Η γυναίκα με τα μαύρα του Στέφαν Μάλατρατ. Ανήκει στο είδος του θρίλερ και αφορά έναν συμβολαιογράφο που επισκέπτεται μια εξοχική έπαυλη καθώς και την παρουσία μίας γυναίκας που είναι συνώνυμη του θανάτου.
Χρωματιστές γυναίκες
Από τα νεοελληνικά θεατρικά έργα οι Χρωματιστές γυναίκες του Βασίλη Ζιώγα. Ο σπουδαίος Κώστας Γεωργουσόπουλος σημειώνει: «Οι Χρωματιστές γυναίκες του Ζιώγα είναι ένα έργο πρόκληση, ως προς το θέμα και τον χειρισμό του, αλλά είναι κι ένα ποιητικό οικοδόμημα, σχεδόν γεωμετρικό και μουσικό. Η χρήση της γλώσσας, οι συγκοπές του ρυθμού, ο βιωμένος χρόνος των προσώπων, η ελλειπτική γραφή, οι υπόγειες διασυνδέσεις των μοτίβων, η συνειρμική σύνδεση, συγκροτούν ένα μόρφωμα εντελές.».[1]
Φράνκι και Τζόνι
Ο Τέρενς Μακ Νάλι έγραψε ένα από τα σπουδαιότερα έργα με ήρωες έναν άντρα και μια γυναίκα που γνωρίστηκαν στη δουλειά. Ένα έργο για τη μοναξιά, για τις ερωτικές σχέσεις του παρελθόντος και για την έλξη που τους έφερε κοντά. Δραματουργικά το έργο –που έγινε ταινία με τον Αλ Πατσίνο και την Μισέλ Φάιφερ– είναι πιο δύσκολο να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού, γιατί δεν χωρίζεται σε σκηνές αλλά πραγματοποιείται σε δύο ώρες από τις τρεις το βράδυ μέχρι στις πέντε το πρωί. Η δράση του έργου είναι συνεχής, εντούτοις καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού με τους ολοκληρωμένους θεατρικούς χαρακτήρες του και με τους διαλόγους του.
Πρόσωπα αναγνωρίσιμα που αποζητούν την αγάπη. Το θεατρικό είναι πολύ διαφορετικό από την ταινία. Παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα και στα δύο είδη είναι μοναδικό.
Ασφαλώς είναι και άλλα θεατρικά έργα με δύο πρόσωπα που έχουν γράψει την δική τους ιστορία στο ελληνικό και στο παγκόσμιο θέατρο. Αρκετές φορές οι δραματουργοί αρκέστηκαν σε δύο ρόλους. Άλλωστε αυτό τους ήταν αρκετό, αφού και πάλι θα υπήρχε –όπως στα πολυπρόσωπο έργα– ο λόγος και ο αντίλογος, η δράση και η αντίδραση, η σύγκρουση, η συμφιλίωση κ.ο.κ.
Όλο το βάρος του έργου πέφτει αναγκαστικά στους δύο πρωταγωνιστές που σηκώνουν το φορτίο μίας δίωρης σχεδόν παράστασης. Ως εκ τούτου απαιτούνται έμπειροι ηθοποιοί για να υποδυθούν αυτούς τους ρόλους.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το ετήσιο περιοδικό Θέατρο του Θεόδωρου Κρίτα καθώς επίσης και από το περιοδικό Θέατρο του Κώστα Νίτσου
[1] Κριτική που έγραψε για τα ΝΕΑ, 19-11-1984.
