Γιώργου Αλεξανδρή
το βλέμμα σου που πυρπόλησε
τις μικρές μου κοινές και ήσυχες ημέρες,
που σημάδεψε τις βολικές μου μικροχαρές
και με παρέδωσε,
φλογισμένο, γυμνό στον καιρό
Ήταν ξάφνισμα ζωής
το γέλιο σου που ψιθύρισε
τα μικρά και μεγάλα μυστικά σου,
που τραγούδησε τις γλυκές και πικρές σου στιγμές
και με προσκάλεσε,
στα ψηλά της ψυχής τ' αγνάντια
να μπορέσω να καθρεφτιστώ.
Ήταν ξάφνιασμα ζωής
το φιλί σου που στάλαξε
πόθο και πάθος στ' απείθαρχο κορμί μου,
που ταξίδεψε τις άναρχες προσδοκίες μου
και με οδήγησε,
αληθινό και γεμάτο στις μνήμες σου,
στον έρωτά σου ν' απολογηθώ.
Ήταν ξάφνιασμα ζωής
ο λόγος σου που γέμισε
το κάθε πρώτο μου και ύστερο κενό,
που ξεφύλλισε το άνθισμα της λαχτάρας
και γλύκανε,
τον φόβο, το ρίγος του καημού,
απ' τη χαρά να μην παραιτηθώ.
Ήταν ξάφνιασμα ζωής
το φως που με τύλιξε
σαν βγήκα τ' ουρανού και του ήλιου ικέτης,
που μ' οδήγησε στον βωμό της ψυχής σου
και φώτισε να μπω,
Ω! Ιέρεια και μούσα, στον δικό σου ναό,
τον έρωτα να προσκυνήσω.
🍈
Copyright © Γιώργος Αλεξανδρής All rights reserved
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Το ποίημα περιέχεται στη συλλογή του ίδιου Ανατολικά της -Ω.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Χριστίνας Μακροπούλου