Χρήστου Ντικμπασάνη
στις ακρονυχίδες του σύμπαντος
αστέρι των κρυφών μου πόθων
Τύλιξέ με
με το υπέρλαμπρό σου φως
που αναμμένο μένει εδώ κι αιώνες
πέρα απ' την κόμη της Βερενίκης,
πέρα απ' τη ζώνη του Κάιπερ,
πέρα απ' τον αφιλόξενο Ωρίωνα,
πέρα απ' τους άτακτους, ερυθρούς νάνους
που μέχρι τώρα με περιγελούσαν
για τ' άτολμα όνειρά μου
Φτιαγμένος είμαι
απ' την αστερόσκονή σου
που πέφτει ακόμη αφειδώλευτα
επάνω στο κορμί μου
Πέρασέ με μέσα
απ' τα ανήσυχα νεφελώματα,
μέσα απ' τους αθέατους αστερισμούς
που παγιδεύουν τα βιαστικά μου βήματα
Αγκάλιασέ με
με τα φωτεινά σου χέρια
να μη φοβάμαι το αιώνιο σκοτάδι
Κοίταξέ με
βαθιά μέσα στα μάτια
να ζηλέψει η ατελεύτητη νύχτα
το πάθος του έρωτά μας
Έλα να σμίξουμε
επάνω στο παχύ στρώμα
του έναστρου στερεώματος
Μόνοι ας μείνουμε εκεί
στ' απόκοσμα βάθη του απείρου
🐬
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Ηλία Παπανικολάου [έργο από την ατομική του έκθεση με τίτλο «Open Window»]