Μικροί μου φίλοι, άλλο ένα διδακτικό παραμύθι ήρθε στα χέρια μου και αφού το διάβασα και το μελέτησα με προσοχή, είμαι έτοιμη να σας το παρουσιάσω.
Στην προηγούμενη πρόταση χαρακτήρισα το βιβλίο ως διδακτικό. Δεν θα σας πω περισσότερα. Όταν διαβάσετε μόνοι σας το βιβλίο, είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβετε τι εννοώ. Σίγουρα να διευκρινίσω ότι είναι ένα βιβλίο με κρυφά νοήματα, έτοιμα να σας αγγίξουν και να σας παραδειγματίσουν.
Πάμε λοιπόν!
Σε ένα ολάνθιστο λιβάδι, όπου χρώματα, αρώματα, λουλούδια και δέντρα ξεχειλίζουν το τοπίο, ζει ένα μικρό και γλυκό ηλιοτρόπιο. Όλοι το φωνάζουν Ντορεμικρούλη γιατί κάθε πρωί τραγουδάει μελωδικά και όλους τους ξυπνάει όμορφα και ευχάριστα.
Ο μικρούλης φίλος της ιστορίας μας, στις σελίδες του βιβλίου, θα αποκαλυφθεί ότι είχε μια περιπέτεια. Ένας δυνατός άνεμος κατάφερε να του κάνει μια πληγή και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα... Η πληγή πονούσε και το ηλιοτρόπιο σκεπαζόταν συνεχώς με χώμα για να μην βλέπει το πρόβλημά του.
Ανοίγω εδώ μια μικρή παρένθεση για να σας θυμίσω ότι τα λυγερόκορμα λουλούδια είναι αρκετά ευαίσθητα στον αέρα και μπορούν εύκολα να τραυματιστούν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ταχυδρόμος της νύχτας του έφερε ένα περίεργο γράμμα. Τώρα θα ρωτήσετε ποιος είναι ο ταχυδρόμος της νύχτας, μα μην περιμένετε να προβώ σε αποκαλύψεις...
Την επόμενη μέρα του έφερε ένα ακόμα γράμμα και μπορεί πρόσκαιρα τα γράμματα να έδιναν λύση στο πρόβλημά του όμως, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει, το πρόβλημα διογκωνόταν μπροστά στα μάτια του.
Άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει, να χάνει τα πέταλά του και δυστυχώς με έναν παράξενο τρόπο ο ταχυδρόμος της νύχτας όλο και του γινόταν απαραίτητος.
Όταν κάποια στιγμή είχε γίνει διαφορετικός από τα υπόλοιπα ηλιοτρόπια, όταν είχε χάσει τη λάμψη του, τη μελωδικότητά του, το γέλιο του, τη χαρά του, ακόμα και πολλά από τα φύλλα του, άρχισε να κλαίει γοερά και από τα όμορφα ματάκια του άρχισαν να τρέχουν δάκρυα, πολλά δάκρυα, τα οποία έγιναν ρυάκι, πότισαν το χώμα του και έφτασαν βαθιά, πολύ βαθιά στις ρίζες του.
Αυτά τα δάκρυα είχαν τη δύναμη και έφτασαν πάρα πάρα πολύ μακριά – δεν θα σας πω μέχρι πού και τι ήταν αυτό που άγγιξαν. Θα σας πω μονάχα ότι ο Ντορεμικρούλης είχε καταφέρει να κοιτάξει κατάματα τα πληγή του, είχε καταφέρει να αποδεχτεί τον εαυτό του έτσι όπως ήταν και με αυτόν τον τρόπο είχε νιώσει ήρεμος, δυνατός και ανακουφισμένος.
Η επόμενη μέρα βρήκε το μικρό μας ηλιοτρόπιο ξανά χαρούμενο όπως παλιά και το τραγούδι του κατάφερε για ακόμα μια φορά να ξυπνήσει όλη την πλάση! Το χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπό του και μαζί η ξεγνοιασιά, η συνειδητοποίηση και η χαρά!
Μικροί μου φίλοι, πολλές φορές στη ζωή μας έρχονται πράγματα τα οποία δεν τα θέλουμε, μικρά ή μεγάλα τραύματα, ακόμα και αρρώστιες που μας κάνουν να φαινόμαστε διαφορετικοί, τουλάχιστον εξωτερικά. Αυτό μπορεί να μας στεναχωρήσει, μπορεί να μας κάνει άκεφους ακόμα και κακούς, η διάθεσή μας χάνεται και μαζί της χάνεται και το γέλιο μας.
Εδώ όμως κρύβεται μια μαγική λέξη, η αποδοχή!
Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας με τις ιδιαιτερότητές του, να τις αγκαλιάζουμε, να τις κοιτάμε κατάματα και όχι να κλείνουμε τα μάτια, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να τις κάνουμε κομμάτι του εαυτού μας και να γίνουμε ξανά ευτυχισμένοι.
Κλείνοντας να επισημάνω για ακόμα μια φορά ότι η αποδοχή των άλλων θα έρθει αφού πρώτα εμείς οι ίδιοι έχουμε αποδεκτοί τον εαυτό μας, τον έχουμε αγκαλιάσει, τον έχουμε αγαπήσει και τον έχουμε σύμμαχό μας και όχι εχθρό.
Εικονογράφηση: Άρτεμις Χατζημάρκου
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις iWrite.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Η μουσική και το χάδι, απαλύνουν τον πόνο. Ένα γλυκό παιδικό βιβλίο για το τραύμα και την αγάπη.
Ένα ηλιοτρόπιο που τραγουδάει και ονειρεύεται.
Ένα αναπάντεχο τραύμα που πονάει και καθηλώνει.
Ένας νυχτερινός επισκέπτης που μεταφέρει αμφιλεγόμενα μηνύματα. Ένας φίλος –ή μήπως όχι;– που προσφέρει βοήθεια με βαρύ αντίτιμο. Μεθυστικά πέταλα που ανοίγουν για λίγο τη νύχτα και αλλά, αστραφτερά, που γίνονται αγκάθια.
Το μυστικό του Ντορεμικρούλη μιλάει για το αφρόντιστο τραύμα, την εξάρτηση και τις συνέπειες της, καθώς και για την κινητοποίηση για αλλαγή και την επανασύνδεση με τον εαυτό και τη χαρά.
Ακόμα κι όταν η σκιά καλύπτει τον ήλιο, η ελπίδα ανθεί στις ρίζες μας.
Η Μαρία Πατσιλίβα, από τότε που θυμάται τον εαυτό της, μεγάλωνε παρέα με... ιστορίες. Βλέπεις, στο σπίτι της έκαναν παρέλαση εκατοντάδες αυτοσχέδια παραμύθια, βγαλμένα από τη φαντασία της μαμάς της. Άλλοτε για να ψυχαγωγήσουν, άλλοτε για να διδάξουν και άλλοτε, για να παραδειγματίσουν. Αναπόφευκτα, της έγινε συνήθεια να προσδίδει στις καταστάσεις λογοτεχνική χροιά. Και, παράλληλα, να ψάχνει τα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις ιστορίες. Το αποτέλεσμα; Όταν ενηλικιώθηκε, αποφάσισε να εργάζεται ως ψυχολόγος το πρωί και το βράδυ να μπαίνει στο συννεφάκι της, για να συνθέτει λέξεις πάνω σε λευκά χαρτιά.
