Τι πιο ωραίο από το να περάσεις ένα καλοκαιρινό Σαββατόβραδο παρακολουθώντας μια ξεκαρδιστική παράσταση! Κάπως έτσι το σκεφτήκαμε και η εξόρμηση με φίλους που υπηρετούν ολόψυχα τον χώρο του θεάτρου, μας οδήγησε στις 2 Αυγούστου 2025 μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα, στο Δημοτικό Θέατρο Δασάκι στην Αριδαία.
(Σημείωση: Ο χώρος του θεάτρου είναι περιτριγυρισμένος από δέντρα, δροσιά και απολαυστική ακουστική στις κερκίδες. Γι' αυτό, αν σας δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσετε εκεί κάποια παράσταση, μην την χάσετε, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!)
Σ' αυτό το μέρος, λοιπόν, η θεατρική ομάδα Roua Art θα μας παρουσίαζε την αρχαία κωμωδία του Αριστοφάνη Λυσιστράτη, σε σκηνοθεσία του Φώτη Πυριτίδη. Κι όπως σημειωνόταν και στην αφίσα της παράστασης, η είσοδος επιτρεπόταν σε άτομα άνω των 16 ετών.
(Σημείωση: Η παράσταση φυσικά ήταν βασισμένη στην αρχαία κωμωδία του Αριστοφάνη, όμως διαδραματιζόταν στα σύγχρονα χρόνια, όντας εμπλουτισμένη με ξεκαρδιστικές πινελιές του σκηνοθέτη, καθώς και πλήθος από περιπαιχτικούς διαλόγους.)
Η διανομή των ρόλων είχε ως εξής: Ελένη Μιχαηλίδου (Λυσιστράτη), Ιωάννα Κατσιμάκη (Μυρρίνη), Δέσποινα Γαβριηλίδου (Κλεονίκη), Ιωάννου Μαρία, Σέβη Τουρατζόγλου και Ελένη Κατσιμάκη (Γυναικείος χορός), Πρόδρομος Παπαδόπουλος (Λαμπιτόγλου, Κορυφαίος), Φώτης Πυριτίδης (Πρόβουλος), Δημήτρης Παπαδόπουλος (Κινησίας), Κώστας Αλούπης, Ανδρέας Γαβριηλίδης, Χρήστος Μανδαλάκης, Ραφαήλ Παρλάκογλου (Αντρικός χορός), Κώστας Σούτογλου και Στράτος Ιωαννίδης (Φρουροί) και ο Κώστας Σούτογλου (Μωρό). Την σκηνοθεσία και τη διασκευή του κειμένου ανέλαβε ο Φώτης Πυριτίδης ενώ την επιμέλεια της παράστασης είχε ο Ραφαήλ Παρλάκογλου. Την οργάνωση του κάστινγκ η Ιωάννα Κατσιμάκη, την κινηματογράφηση ο Χρήστος Μελάς και ο Φίλιππος Παρούτογλου. Φωτιστής ήταν ο Άρης Παρλάκογλου και στον ήχο ο Γιάννης Αλγιοβάνογλου. Τα σκηνικά επιμελήθηκαν ο Άρης Παρλάκογλου, ο Σεραφείμ Λιάγκης, ο Στράτος Ιωαννίδης, ο Φώτης Πυριτίδης, η Μελίνα Χρυσίδου, ο Βαγγέλης Ουργαντζόγλου και η Ιωάννα Κατσιμάκη.
Ήταν λοιπόν λίγο μετά τις εννιά όταν χαμήλωσαν τα φώτα αφήνοντας μονάχα αυτά της σκηνής και η παράσταση ξεκίνησε με συστάσεις για απενεργοποίηση των κινητών, με έναν ιδιαίτερο τρόπο που σκόρπισε χαμόγελα στο θεατρόφιλο κοινό!
Την αρχή στη σκηνή έκανε η Λυσιστράτη, που απηυδισμένη από τον πόλεμο με τους Τούρκους, έχει προσκαλέσει κάποιες από τις γυναίκες της χώρας, καθώς και μία αντιπρόσωπο από τους αντιπάλους, για να συζητήσουν πώς να φέρουν ξανά την ειρήνη. Με αφορμή αυτό, μας παρουσιάζονται μία μία τόσο οι ντόπιες πρωταγωνίστριές όσο και η... ασυγκράτητη χανούμισα.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης ήταν πάρα πολλές οι ωραίες στιγμές, στις οποίες στάθηκα, τις οποίες και θα επιχειρήσω να σας μεταφέρω δίχως, ωστόσο, να σας αποκαλύψω πολλά από τις προσθήκες του σκηνοθέτη.
(Ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον τύχει να την παρακολουθήσετε και δεν θέλω να σας στερήσω το στοιχείο της έκπληξης.)
Αρχικά, είμαι απολύτως σίγουρος πως θα σταθείτε κι εσείς στον ξεσηκωτικό ρόλο της χανούμισας, όπως και στον όρκο των γυναικών που τον επισφράγιζαν πίνοντας κρασί – και όλο το αλατοπίπερο είναι οι αριστοφανικοί διάλογοι στο ενδιάμεσο. Ή η στιγμή που κάνουν την είσοδό τους οι άντρες με τις μηχανές υπό τους ήχους χέβι μέταλ μουσικής – σχεδόν όλοι τους, γιατί ένας έκανε την δική του, διαφορετική είσοδο! Όλοι αυτοί έδειξαν εξαρχής έτοιμοι να κατατροπώσουν τις επαναστατημένες γυναίκες, οι οποίες προχώρησαν σε κατάληψη του χώρου που φυλάσσονταν το Ταμείο του κράτους – και φυσικά, ήταν το μόνο που δεν κατάφεραν στην μεταξύ τους αναμέτρηση, που ακολούθησε. Κι ύστερα, θα λυθείτε σίγουρα στα γέλια με τον χρησμό της Λυσιστράτης κι ακόμα περισσότερο με την εισβολή ενός άντρα έξω από το κτήριο, που φυλούν οι γυναίκες, ο οποίος δεν αντέχει καθόλου την απουσία της γυναίκας του και αυτό είναι... ιδιαιτέρως εμφανές!
Μάλιστα, σύντομα στην πλοκή της ιστορίας εμπλέκονται και οι Τούρκοι, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα ίδια από τις δικές τους γυναίκες, επιχειρώντας με κοινές προσπάθειες με τους Έλληνες να βρουν κάποια λύση.
Κι όταν ήρθε η στιγμή που τελείωσε η παράσταση ένιωσα ότι δεν παρακολούθησα απλά μια κωμωδία. Μα, επιπροσθέτως, πως από τα μάτια μου πέρασαν αρκετά ακόμα συναισθήματα και ηθικά νοήματα, όπως ότι «Η αρετή των γυναικών είναι η μόνη μας ελπίδα», μα και το πάντα επίκαιρο μήνυμα για τα αγαθά της ειρήνης και τις καταστροφές που επιφέρει ο πόλεμος.
Θεωρώ πως όλοι οι συντελεστές στάθηκαν απολαυστικοί στους ρόλους τους, μιας και πραγματικά έγιναν ένα με τον χαρακτήρα που υποδυόταν! Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε το ζωηρό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού, που έσπευσε να τους συγχαρεί κι από κοντά μετά το τέλος της παράστασης.
(Η αγάπη άλλωστε των θεατών δίνει πάντα δύναμη στους ηθοποιούς για να ξεπεράσουν τα προσωπικά τους όρια στην υποκριτική.)
Εφόσον επαναληφθεί στο μέλλον από την θεατρική ομάδα Roua Art, σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα, μη τη χάσετε!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
