Ο Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ γεννήθηκε στην Ρωσία το 1860. Αν και η ζωή του ήταν πολύ σύντομη, κατάφερε εντούτοις να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς του κόσμου. Έγραψε επίσης, σχεδόν με την ίδια επιτυχία, νουβέλες και διηγήματα. Είχε σπουδάσει γιατρός και εξασκούσε το επάγγελμα του γιατρού.
Οι ήρωες των έργων του είναι άνθρωποι απλοί, που άλλοι βασανίζονται από τη μοναξιά τους και άλλοι από έναν έρωτα που δεν κατάφεραν ν' αποκτήσουν. Η θεματολογία των έργων του και οι διάλογοι, που σφύζουν από ζωή και θεατρικό παλμό, δεν στηρίζονται στις συγκρούσεις και τις εντάσεις τις εξωτερικές αλλά στις εσωτερικές.
Ο ίδιος ο Τσέχωφ είχε πει ότι τα έργα του είναι κωμωδίες. Όλα του τα έργα χαρακτηρίζονται από την αρτιότητα και την απαράμιλλη γραφή, εντούτοις, στα πέντε μεγάλα και σπουδαία έργα του: Ιβάνοφ, Ο γλάρος, Ο θείος Βάνιας, Οι τρεις αδελφές και Ο βυσσινόκηπος χρωστάει τη μεγάλη του διαχρονικότητα ανά τον κόσμο. Μέσα σε αυτά τα έργα μπορεί να προστεθεί και ένα ακόμα κείμενό του, που ανακαλύφθηκε πολλά χρόνια μετά από τον θάνατο του συγγραφέα. Επρόκειτο για τον Πλατόνοφ που περιέχει πολλά στοιχεία από την μεγάλη δραματουργική ωριμότητα του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα.
Ο Ιβάνοφ είναι ο κεντρικός ήρωας στο ομώνυμο έργο του Α.Τ. που χωρίζεται σε τέσσερις πράξεις και γράφτηκε μετά από παραγγελία του Φιόντορ Κορς. Δεν είχε αφήσει όμως το αποτέλεσμα ευχαριστημένο τον δημιουργό του και άλλαξε κάποια σημεία του έργου δίνοντάς του την οριστική μορφή που έχει σήμερα. Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά από το Εθνικό Θέατρο το 1966 με πρωταγωνιστή τον κορυφαίο της ελληνικής σκηνής Δημήτρη Χορν.
Ο Γλάρος γράφτηκε το 1896, σε τέσσερις πράξεις και ανέβηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας το 1932 από το θιασαρχικό σχήμα Μαρίκας Κοτοπούλη - Δημήτρη Μυράτ.
Ο θείος Βάνιας παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρώτη τον Οκτώβριο του 1899 από το θέατρο τέχνης της Μόσχας και ευτύχησε ν' ανέβει πολλές φορές με πρώτο ανέβασμα σε μας το καλοκαίρι του 1931 από τον συνεταιρικό θίασο Αιμίλιου Βεάκη - Κατίνας Παξινού - Αλέξη Μινωτή. Το έργο το είχε γράψει το 1889 με τον τίτλο Ο δαίμονας του δάσους και μη μένοντας ευχαριστημένος το έγραψε εκ νέου για να γίνει το κλασικό έργο που όλοι ξέρουμε.
Ένα ακόμα αριστούργημα του Α.Τ. Οι τρεις αδελφές, που έγραψε το 1901, ανέβηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1932.
Ο Βυσσινόκηπος –το τελευταίο έργο του Τσέχωφ– χωρισμένο και αυτό σε τέσσερις πράξεις, ανέβηκε στη χώρα μας τον χειμώνα του 1939 από τον Κάρολο Κουν.
Ο Πλατόνοφ –ένα έργο αξιώσεων που άργησε να βγει στο φως– γράφτηκε το 1881 και ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας σχεδόν έναν αιώνα μετά, το 1980.
Τα πιο πολυπαιγμένα μονόπρακτα του μεγάλου Ρώσου δημιουργού ανά τον κόσμο: Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού, που δημοσιεύθηκε το 1886 και ο Α.Τ. θέλησε να αλλάξει αρκετά στοιχεία του μονολόγου και έτσι χρόνια αργότερα έδωσε τη μορφή που έχει σήμερα και Η αρκούδα που, γραμμένη το 1888, πρωτοπαρουσιάστηκε στο ελληνικό θέατρο από τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο και την Νέα Σκηνή.
Στα χρόνια που ακολούθησαν γνώρισαν πολλά ανεβάσματα τα έργα του Τσέχωφ από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου. Οι Δημήτρης Χορν, Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Έλλη Λαμπέτη είναι μόνο κάποια ονόματα από τους σπουδαίους καλλιτέχνες που καταπιάστηκαν με τα έργα του Τσέχωφ.
Ο Λόρενς Ολίβιε, στην Αγγλία, το 1927, πήρε μέρος στο ανέβασμα του Θείου Βάνια όπως και το 1962 ενώ το 1969 περνάει πίσω από την κάμερα και σκηνοθετεί για την μεγάλη οθόνη την εκλεκτή ηθοποιό και τρίτη κατά σειρά σύζυγό του Τζόαν Πλοουράιτ στις Τρεις αδελφές. Μαζί της ο Άλαν Μπέιτς. Σύμφωνα με τον χαμαιλέοντα ηθοποιό και σκηνοθέτη, επρόκειτο για την καλύτερη δουλειά του.
Ο Άντον Τσέχωφ έφυγε από τη ζωή το 1904.
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το ετήσιο περιοδικό Θέατρο του Θεόδωρου Κρίτα καθώς επίσης και από το περιοδικό Θέατρο του Κώστα Νίτσου.
