Μέρες ολόκληρες στα δέντρα, στο θέατρο-πολυχώρο Εκστάν, της Μαργκερίτ Ντιράς, σε σκηνοθεσία του Γάλλου ηθοποιού και σκηνοθέτη Ζαν-Πολ Ντενιζόν. Η Ελένη Παπαχρηστοπούλου, ο Πέτρος Αποστολόπουλος, η Λουκία Λαγού και ο Λουκάς Τζιάννης, οι ηθοποιοί της παράστασης, καταπιάνονται με βαθιά ανθρώπινα και επίκαιρα θέματα ενώ αναρωτιούνται ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής.
Τα χρήματα δυστυχώς δεν φέρνουν την ευτυχία, ειδικά όταν μια μάνα ξέρει την αχίλλειο πτέρνα του παιδιού της και δεν μπορεί να ησυχάσει γνωρίζοντας ότι αυτό πάντα θα είναι το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια. Η τεράστια αδυναμία που του έχει, η ανοχή της στα καμώματά του, η άφεση αμαρτιών στα λάθη του, τα οποία επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, την κάνουν υπεύθυνη για τη συμπεριφορά του και υπόλογη για τις πράξεις του. Τι κι αν τώρα είναι ολόκληρος άντρας; Εκείνη τον βλέπει ως εκείνο το μικρό αγόρι που σκαρφάλωνε πάνω στα δέντρα, μέρες ολόκληρες, ψάχνοντας για φωλιές κοτσυφιών.
Τα αληθινά παιδικά χρόνια περνούν, τις περισσότερες φορές, ανέμελα, όμορφα, χαρούμενα. Στην ενήλικη ζωή όμως τα πράγματα είναι δύσκολα καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με δαίμονες και εξαρτήσεις, που μας κυριεύουν, και παλεύουμε για την επιβίωση καθημερινά.
Γι' αυτό, οι γονείς δεν πρέπει να δείχνουν τόση ανοχή στα κακώς κείμενα των παιδιών τους. Θα πρέπει να είναι πιο αυστηροί, κατά τη γνώμη μου, στα παραστρατήματά τους και μένοντας πλάι τους να τα βοηθήσουν να ξεφύγουν, δίνοντάς τους εφόδια για τη ζωή τους και το μέλλον τους. Μόνο με αγάπη, συζήτηση και άπειρη υπομονή θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν σε αυτό το δύσκολο, ομολογουμένως, εγχείρημα.
Μια παράσταση που, ομολογώ, με έβαλε σε σκέψεις, με προβλημάτισε. Θύμωσα με τη μάνα, απογοητεύτηκα με τον γιο, πικράθηκα με τη Μαρσέλ.
Στο τέλος της παράστασης ο ίδιος ο σκηνοθέτης μάς περίμενε στο φουαγιέ του θεάτρου με σαμπάνιες για να ανταλλάξουμε απόψεις για την παράσταση.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
