Ο Γεώργιος Δροσίνης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σπουδαιότερους και πνευματικούς ανθρώπους που πέρασαν στην ιστορία. Ήταν από τους πρώτους που κέντρισε το ενδιαφέρον στην ηθογραφία, στην πεζογραφία, στην ποίηση της Νέας Αθηναϊκής Σχολής.
Γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1859. Παράλληλα, όμως, με τη λογοτεχνική προσφορά του συνετέλεσε σημαντικά και σε πολλούς τομείς της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της χώρας. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη νομική σχολή όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε τα καθήκοντά του, ως διευθυντής, στο έντυπο περιοδικό Εστία, το άλλαξε εξ ολοκλήρου και το μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894. Είχε μείνει ως γραμματέας του συλλόγου προς διάδοση ωφέλιμων βιβλίων στον οποίο ιδρυτής ήταν ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899. Ίδρυσε το Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδας το 1922 και είχε αναλάβει τη διεύθυνση στο τμήμα Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας μεταξύ 1914-1920 και το 1922 έως το 1923 ως τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το 1940, ο Γεώργιος Δροσίνης, μαζί με άλλους σπουδαίους Έλληνες λόγιους έβαλαν την υπογραφή τους στην Έκκληση των Ελλήνων διανοουμένων προς άλλους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Γεώργιος Δροσίνης είχε ασχοληθεί με την πεζογραφία αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν το ποιητικό του έργο που θεωρείται το πιο σημαντικό.
Δημοσίευσε τα πρώτα ποιήματά του στην εφημερίδα Ραμπαγάς με το ψευδώνυμο Αράχνη.
Ήταν ένας από τους προοδευτικούς ποιητές μαζί με τον Κωστή Παλαμά και τον Νίκο Καμπά, οι οποίοι ήθελαν να επιδιώξουν την αλλαγή και την ανανέωση στον ποιητικό λόγο και να γίνει οριστική απαλλαγή από τον τότε στόμφο και την απαισιοδοξία της Α' Αθηναϊκής Σχολής.
Όταν εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή, το 1880, έγινε το ορόσημο στην εμφάνιση της Νέας Αθηναϊκής Σχολής.
Ο Δροσίνης συνέχιζε ακατάπαυστα το κομμάτι της ποίησης ως το τέλος της ζωής του.
Τα πεζογραφικά έργα του εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας και είχαν διάφορες σκηνές από τις παραδόσεις, την αγροτική ζωή, τα ήθη και τα έθιμα του λαού της υπαίθρου. Είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον για τη λαογραφία όπου και διετέλεσε μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Η απασχόλησή του ήταν κυρίως η συλλογή από διάφορα έθιμα, παραδόσεις και τραγούδια. Στα μυθιστορήματα και τα διηγήματα κυριαρχεί ο ειδυλλιακός χαρακτήρας. Υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού.
Ποίηση: Ιστοί Αράχνης (1880), Ειδύλλια (1884), Σπίθες στη στάχτη (1940), Σταλακτίται (1881), Ανθισμένη Αμυγδαλιά (1882) καθώς και πολλά ακόμα.
Η Ανθισμένη Αμυγδαλιά δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο σατιρικό Ραμπαγάς, το 1882. Το ποίημα το είχε γράψει στη νεανική του ηλικία με το ψευδώνυμο Αράχνη και το οποίο απεικονίζει μια χαριτωμένη μαθήτρια του Αρσακείου που τυγχάνει να είναι η εξαδέλφη του. Έγινε τραγούδι και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και έχει πολλές εκτελέσεις από διάφορους τραγουδιστές και ιδιαίτερα από χορωδίες.
Μυθιστορήματα: Το βοτάνι της ζωής (1901), Ειρήνη (1945), Αμαρυλλίς (1886), Έρση (1922).
Συλλογές διηγημάτων: Διηγήματα των αγρών και της πόλεως (1904), Διηγήματα και αναμνήσεις (1886), Αγροτικά: Επιστολαί (1882).
Παραμύθια: Ελληνική Χαλιμά: Τα ωραιότερα παραμύθια του ελληνικού λαού (1921-1926), Παιδικά παραμύθια (1889).
Αλλα: Το μήλον (κωμωδία, 1884), Αι μελίσσια (1890), Παράδοξος γάμος κωμωδία (μονόπρακτο, 1878), Το ψάρεμα (1908), Οι τυφλοί (1924).
Στο μουσείο του Δροσίνη υπάρχει μέσα ολόκληρο το έργο του, που περιλαμβάνει τις πρώτες εκδόσεις από τα βιβλία, τα έντυπα περιοδικών, διάφορα προσωπικά αντικείμενα αξίας του ποιητή καθώς και πλούσιο λαογραφικό υλικό. Επίσης, γίνονται ξεναγήσεις σε διάφορες ομάδες επισκεπτών καθώς και σε σχολεία.
Το 1947 προτάθηκε από την Ελλάδα για το βραβείο Νόμπελ και τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών.
Έφυγε από τη ζωή στις 3 Ιανουαρίου το 1951.
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Απ. Σαχίνη Το νεοελληνικό μυθιστόρημα [εκδ. Γαλαξία, Αθήνα 1971] καθώς και από του Λ. Πολίτη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας [Μ.Ι.Ε.Τ, Αθήνα 1978].
