Ήλιος με δόντια, στο θέατρο Μπέλλος, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη, σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη, με τους Παναγιώτη Εξαρχέα, Γιάννη Λεάκο.
Θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία, μια γλυκόπικρη ιστορία ζωής, της ζωής του Κωνσταντή που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο φρούριο της Χίου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Κρίθηκε, κατακρίθηκε για τη διαφορετικότητά του, χλευάστηκε, πικράθηκε, πόνεσε, αγάπησε και δόθηκε ολοκληρωτικά στον Αποστόλη, τον άντρα που τον έκανε «άντρα».
Η μητέρα του, που χάθηκε πολύ νωρίς, ήταν δίπλα του μέχρι να φύγει από τη ζωή νιώθοντας την ιδιαιτερότητα του παιδιού της. Ο μαστρο-Μιμάκης, ο εραστής της, τον αποδέχτηκε και τον είχε σαν δικό του παιδί.
Μέσα από χιώτικους ιδιωματισμούς, τη μυρωδιά του ελληνικού καφέ και των κεριών να διαχέεται στην ατμόσφαιρα, βρεθήκαμε στις γειτονιές και στο λιμάνι του νησιού. Ζήσαμε τον βομβαρδισμό του σουηδικού πλοίου Wiril από τους Βρετανούς, τον θάνατο 16 ψυχών και τον σπαραγμό του πρωταγωνιστή μας. Και όταν βγήκε ο ήλιος ήταν Ήλιος με δόντια, αυτός ο ήλιος που ενώ προσπαθεί να ζεστάνει το παγωμένο κορμί το κάνει να σπάει σε χίλια κομμάτια από το σφίξιμο και την προσπάθεια να νιώσει λίγη θαλπωρή.
Οι δύο ηθοποιοί σε εναλλασσόμενους ρόλους –ο ένας κάλυπτε τον άλλον και πολλές φορές– σαν μια φωνή, μας οδήγησαν στην πολυπόθητη λιακάδα. Άλλοτε με ηρεμία, άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με δυναμισμό κατάφεραν να μας βάλουν στην ψυχοσύνθεση του παλικαριού κάνοντας μας να τον καταλάβουμε, να τον νιώσουμε και να τον αποδεχτούμε.
Το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει όπως εκείνος επιθυμούσε χωρίς να ενοχλεί κανέναν.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
