Purgatorio στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός, του Ariel Dorfman, σε σκηνοθεσία Χρήστου Ντόβα, με τον ίδιο στη σκηνή και την Έφη Σισμανίδου.
Purgatorio σημαίνει καθαρτήριο (δαντικό καθαρτήριο). Συμβολίζει την εσωτερική πάλη για τελειοποίηση και εξαγνισμό, μία κατάσταση οδύνης με προοπτική τη λύτρωση.
Μια παρέκταση του μύθου της Μήδειας και του Ιάσονα, σε έναν μη χρόνο και έναν μη τόπο, που μοιάζει με κάτι σαν φρενοκομείο. Ένα εναλλασσόμενο παιχνίδι ρόλων μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου, του θύτη και του θύματος κάτω από το άγρυπνο μάτι υψηλών ιστάμενων προσώπων που τους παρακολουθούν μέσα από βιντεοκάμερες.
Σαν την απατημένη Μήδεια, η ηρωίδα μας σκοτώνει τα παιδιά της και την ερωμένη του άντρα της για να τον εκδικηθεί. Οι συνέπειες των πράξεών της έχουν αντίκτυπο πάνω τους. Διαλυμένοι, μόνοι, αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο παλεύουν με τις τύψεις τους και με τους ίδιους τους τους εαυτούς. Η καταδίκη τους είναι να υποφέρουν, να ζουν με τον αβάσταχτο πόνο μετρώντας τις απώλειες και τα λάθη τους.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα που ενώ αγαπιούνται βαθιά, απόλυτα και ουσιαστικά γίνονται εχθροί, αντίπαλοι, μονομάχοι στην αρένα του έρωτά τους.
Πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, που δεν αφήνει τον θεατή αμέτοχο. Τον βουτάει και τον ρίχνει στα βαθιά δίνοντάς του το έναυσμα να σκεφτεί ότι όλα έχουν έναν αντίκτυπο στη ζωή. Η θεία δίκη έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις. Τίποτα δεν μένει κρυφό και κανένα έγκλημα δεν μένει ατιμώρητο.
Η λύτρωση έρχεται μόνο αν καταφέρουν να συγχωρήσουν ο ένας τον άλλον.
Επιμέλεια -διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
