koukidaki: Τα βαρύγδουπα του θρήνου

Ευαγγελίας Αλιβιζάτου

Έργο Kimiko Yoshida [The Tale of Genji Athena]

Σαν ταξιδέψω για τον άλλο κόσμο θα σπάσουν τα εσώψυχα άλλων για λίγο μόνο...

Θα ξεχαστώ σαν το τσιγάρο στο τασάκι, εκεί που η καύτρα γίνεται στάχτη.

Είναι δε βέβαιο πως η ζωή συνεχίζεται...

Πότε με αργούς, πότε με γρήγορους ρυθμούς.

Οι ποιητές, σαν μεγαλουργούν με αυταρέσκεια, θα γράψουν βαρύγδουπα για τα ύστερα του κόσμου, θα μυρίζουν μοσχολούλουδα και θα προσποιούνται πως συμπάσχουν με την απώλεια...

Αρμόζει να υπάρξει λειτουργία της ψυχής μου και έπειτα, αφού θα έχω την ανακούφιση να κοιτώ από ψηλά, θα μπορώ, χωρίς να κρίνω ή να με κρίνουν, να ξεχωρίζω το πνεύμα από το σκοτάδι.

Χωρίς να μετράω το κακό που ένιωθα μαζί σας.

Θα χαρώ να ξεχαστώ, μήπως και καταφέρω να μείνω στην ιστορία ως μία άλλη Παπαδιαμάντενα, και όχι ως άνθρωπος, γυναίκα, μητέρα, νοικοκυρά, μα γιατί, έτσι είναι η ζωή.

Προχωρά για αυτούς που αναγκάζονται να ζουν.

Τυγχάνει να είμαστε σπουδαίοι οι φευγάτοι.

Δεν αντέχεται η δική σας σβέση φλόγας.

Είναι μπερδεμένη φιλοσοφία.

Στενωσιά έχετε και με ενοχλεί.

Εδώ, ο ουρανός έχει χώρο.

Έχει απλωσιά, οξυγόνο, κι αν περάσει κάνα σύννεφο του δίνουμε ένα χαμόγελο, το φορεί γρήγορα, και γίνεται του ονείρου.

Τα καντήλια καίνε κάτω σε σας.

Δεν πολυδίνουμε σημασία για τη φωτιά στο φιτίλι·

Είναι προσωρινή...

Σβήνει και καλείστε να αγχώνεστε, να ανάβει ξανά.

Δύσκολο εγχείρημα να κάνετε επικύψεις για να νιώσετε πως μας τιμάτε.