Συλλογή διηγημάτων που ξεκίνησα να εξερευνώ όταν διάβασα στον πρόλογο του Γιώργου Σπηλιόπουλου ότι πρόκειται για ένα βιβλίο με μερικά από όσα φαντάστηκα πως έχω ζήσει. Τα περισσότερα λογοτεχνικά έργα δομούνται βάσει εμπειρίας, μνήμης, περιστατικών κ.ο.κ. των δημιουργών τους ή αντλούνται από εκεί, δηλαδή από πραγματικά γεγονότα, από βιώματα, ή από ιστορικά, δηλαδή αληθινά. Κι εδώ, μέσα σε μία μόλις φράση, ο συγγραφέας αντιστρέφει το κατεστημένο λέγοντας ότι έχει ως σημείο εκκίνησης τη φαντασία. Μυθοπλασία στη φαντασία δηλαδή, δηλαδή φαντασία στη φαντασία;.. Μπερδεύομαι και μόνο στη σκέψη αυτού του σχήματος όμως ξεκινώ να διαβάζω με περισσή περιέργεια και αδημονία το βιβλίο Βαθύ ποτάμι, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Παρατηρώ ότι πολλοί ήρωες είναι παιδιά κι αυτό είναι απολύτως συμβατικό με τη συνθήκη του (όπως μας την έχει δώσει ο ίδιος) αφού οι μεγαλύτερες φαντασιώσεις ή οι πιο μόνιμες εδραιώνονται στην παιδική ηλικία. Αυτή τη στιγμή, που έχει περάσει και κάποιος καιρός από την ανάγνωση, δεν είμαι σε θέση να θυμηθώ την κάθε μια λεπτομέρεια αλλά έχω την αίσθηση ότι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι ανώνυμοι, ή σχεδόν ανώνυμοι. Κι αν είναι όντως έτσι, αυτή η παρατήρηση ενισχύει ακόμα περισσότερο τη δήλωσή του αφού –όπως και να το κάνεις– θα ήταν άβολο να γράφει μια μυθοπλασία που βασίζεται σε μια φαντασίωσή του σε πρώτο πρόσωπο και να ονοματίζει τον ήρωα με το όνομά του. Ή, από την άλλη, θα ήταν τελείως περιττό. Κρατάει ο καθένας την εκδοχή που του ταιριάζει.
Ανθρώπινα δράματα εξελίσσονται στις σελίδες με τον θάνατο και την απώλεια να πρωτοστατούν ενώ ένα λεπτό χιούμορ, στα σημεία, που δεν μπορεί να το αποφύγει έχοντας μικρούς ήρωες ως κεντρικά πρόσωπα, είναι καταλυτικό, ανακουφιστικό και απαραίτητο. Απογοητεύσεις και πίκρες, λύπες και πόνος όμως παρέα με τις χαρές και την ελπίδα... μια αντανάκλαση της ζωής και μια γήινη τοποθέτηση, εννοώντας ότι η φαντασία (του) δεν αφορά υπερήρωες ή το αδιανόητο, μήτε το θαύμα, αλλά, παρόλο που πατάνε σε φαντασιώσεις, οι ιστορίες του αφορούν προσγειωμένες «αποχρώσεις», πραγματεύονται αληθοφάνειες.
Ωραίος δημιουργός. Το Βαθύ ποτάμι μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως μια περιπέτεια ζωής όπου ο άνθρωπος θα έρθει αντιμέτωπος με προκλήσεις κατά την πορεία του· άλλες θα τον πληγώσουν, άλλες θα τον σημαδέψουν, κάποιες θα τον πονέσουν... όλες μαζί θα αποτελέσουν το ενιαίο σύνολο που λέγεται ζωή και όλες μαζί, στο τέλος, θα δομήσουν το είναι του, την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του.
Ο Γιώργος Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι κάτοχος πτυχίου λογοθεραπείας και μεταπτυχιακού διπλώματος στα παιδαγωγικά. Είναι εκπαιδευτικός, ενώ στο παρελθόν έχει εργαστεί ως λογοθεραπευτής. Μία από τις αγαπημένες του ασχολίες είναι το γράψιμο. Υπάρχουν έντυπες δημοσιεύσεις του σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ συχνά παρουσιάζει κείμενά του και στον ηλεκτρονικό Τύπο. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή με τίτλο Ίρις Μαρία Νεφέλη (εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομές, 2020) και έχει συμμετάσχει στα συλλογικά έργα: Όνειρα των μύθων (εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομές, 2013), Το πέταγμα της Ίβιδας (εκδόσεις Ελκυστής, 2020), Ο μεγάλος κοινωνικός εγκλεισμός (εκδόσεις Καραντίνα, 2020), Ξεφυλλίσματα (σε ηλεκτρονική μορφή στο iTravelPoetry). Το Βαθύ ποτάμι είναι το δεύτερο βιβλίο του.
