Ο σουρεαλισμός σε όλο το μεγαλείο με το κλασικό πια θεατρικό έργο Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία του Ροζέ Βιτράκ. Η πρώτη φορά που παίχθηκε ήταν ακριβώς πριν 50 χρόνια από τον αείμνηστο Κάρολο Κουν που στο έργο του συγγραφέα είδε, με την εξαιρετική του όσφρηση, ότι πρόκειται για κάτι ιδιαίτερο κάνοντας μια ακόμα μεγάλη επιτυχία που αγκαλιάστηκε αμέσως από το κοινό. Το κλασικό πια θεατρικό έργο, σε σκηνοθεσία του πολύ καλού Κώστα Παπακωνσταντίνου έρχεται στο Θέατρο Σταθμός, με μια πολύ καλή επιλογή από εκλεκτούς ηθοποιούς.
Στην υπόθεση, η οικογένεια Πομέλ ανοίγει το σπίτι της για να γιορτάσει τα γενέθλια του Βικτόρ που γίνεται 9 χρονών. Ο Βικτόρ, από την πρώτη στιγμή, δείχνει ότι, παρόλη την ηλικία του, δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά. Ακροβατεί ανάμεσα στο παιδί και στον άνδρα και κατανοεί τα πράγματα μέσα από έναν τρόπο που γίνεται θαυμαστός από τους γύρω του. Οι γονείς του, περήφανοι για τον γιο τους, τον θεωρούν ιδιοφυΐα αλλά δεν είναι σε θέση να τον κατανοήσουν. Αντιθέτως, ο Βικτόρ μπροστά σε αυτό το κοινό θα αποκαλύψει όλη την υποκρισία και τα ψέματα των μεγάλων μαζί με την μικρή του φιλενάδα, την εξάχρονη Έστερ, κι αυτό τον κάνει, με κάποιο τρόπο, να αφαιρέσει αυτομάτως την ιδιότητα του παιδιού. Μια αλήθεια που προσπαθούν να δεχθούν ή και να καταλάβουν οι γύρω του αλλά δεν θα μπορέσουν αφού ανήκουν σε άλλο πρίσμα.
Μια μαύρη κωμωδία με δραματική χροιά. Δείχνει με καθαρή ματιά τις στρεβλώσεις της κοινωνίας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που γεννήθηκε διαφορετικό. Μήπως όμως και τα παιδιά μας βλέπουν περισσότερα απ' ό,τι νομίζουμε όλοι; Και ίσως μεγαλώνοντας να γίνονται, δυστυχώς, ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της κοινωνίας που έχουμε φτιάξει τόσο λάθος...
Η παροιμία «Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» είναι ορθολογικά σωστή, όπως οι περισσότερες άλλωστε...
Πίσω λοιπόν στην υπόθεση, ο τίτλος Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία είναι μεν σουρεαλιστικός αλλά εάν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, μήπως τα παιδιά με το πιο αμόλυντο μυαλό τους θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια κοινωνία αξιών, μια κοινωνία καλύτερη; Ή μήπως όχι;
Η άψογη σκηνοθεσία του Παπακωνσταντίνου δεν αφήνει τίποτα στην τύχη παρουσιάζοντας μια έξοχη παράσταση.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης δίνει κυριολεκτικά τα ρέστα του σε έναν πολύ δύσκολο και απαιτητικό ρόλο παίζοντας τον Βικτόρ. Μαζί του η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, εξαιρετική στον ρόλο της μικρής Εστέρ, ο Θανάσης Βλαβιανός στον ρόλο του Αντουάν, που κάνει τα πάντα στην σκηνή με πολλή άνεση και είναι πάρα πολύ καλός, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου –πάντα απολαυστικός– στον ρόλο του στρατηγού και η Τζίνη Παπαδοπούλου, σε έναν διαφορετικό ρόλο από αυτό που την έχουμε συνηθίσει, δείχνει ότι μπορεί και την κωμωδία με άνεση.
Μου άρεσε πολύ η υπηρέτρια Λιλή από την πάντα άριστη, όπου την έχω δει, Μαριάννα Ντίρου, η όμορφη μούσα του Σαρλ Τερέζ από την Νεκταρία Γιαννουδάκη με Σαρλ τον Θανάση Χαλκιά και δεν ξεχνώ και την Αγγελική Μαρίνου στον ξεκαρδιστικό μεταφυσικό ρόλο της Ίντα που για τον συγγραφέα παίζει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία... Όλοι τους δημιουργούν ένα σύνολο που προσφέρει μια ιδανική παράσταση.
Πολύ όμορφα σκηνικά από την Βίκυ Πάντζιου, πολύ ταιριαστά. Πολύ καλή η μετάφραση από τον Δημήτρη Ντάσκα όπως και η ταιριαστή μουσική από τον Τηλέμαχο Μούσα. Στη μουσική της παράστασης ακούγεται το Allegro from Sonata in G minor RV 28 του Vivaldi σε διασκευή και εκτέλεση Δάφνης Μούσα και είναι απλά άριστο.
Όλοι οι συντελεστές συμβάλουν σε μια ξεχωριστή παράσταση που θα συζητηθεί και θα είναι από τις κορυφαίες της σεζόν που διανύουμε.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Μετάφραση, δραματουργική συνεργασία: Δημήτρης Ντάσκας
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Σκηνικά: Βίκυ Πάντζιου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κινησιολογία: Ηλίας Χατζηγεωργίου
Μουσική σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λυδία Πολυζώη
Βοηθός σκηνογράφου: Ναταλία Αστυπαλίτη
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Ερμηνεύουν: Θανάσης Βλαβιανός, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης, Αγγελική Μαρίνου, Μαριάννα Ντίρου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Δημήτρης Φραγκιόγλου, Θανάσης Χαλκιάς
Στη μουσική της παράστασης ακούγεται το Allegro from Sonata in G minor RV 28 του A. Vivaldi σε διασκευή και εκτέλεση Δάφνης Μούσα
