Kireru

 

Από το πρόγραμμα της Σ.Τ&Γ

Kireru σημαίνει ...ξέσπασμα

Βρέθηκα, λοιπόν, στην παγκόσμια πρεμιέρα της μουσικοχορευτικής παράστασης Kireru στην Αθήνα. Στον εκπληκτικό χώρο της κεντρικής σκηνής της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Η ομορφιά και η καλαισθησία με χτυπάει από την είσοδο του κτηρίου. Οι άνθρωποι έχουν φροντίσει τα πάντα με λατρεία. Τα χρώματα, τα σχέδια, τα έργα που κοσμούν τους έτσι κι αλλιώς όμορφους χώρους... Απλό, μοντέρνο και σύγχρονο με την εποχή του. Φροντισμένο σε κάθε λεπτομέρεια. Η ακουστική, δε, της κεντρικής σκηνής, περισσότερο από εκπληκτική.

Η παράσταση των Rootlessroot χωρίζεται σε πέντε μέρη. Ένας από την παρέα των χορευτών αναλαμβάνει αρχικά να μας εξηγήσει με δυο λόγια το κάθε ένα από αυτά τα μέρη. Μιλάει στα αγγλικά, αλλά, έχουν προβλέψει για τους μη αγγλομαθείς και μας βγάζουν υπότιτλους. Καλή κίνηση διότι δεν είναι υποχρεωμένος ο κάθε ένας να γνωρίζει ξένες γλώσσες για να παρακολουθήσει χορό. Εξάλλου, ο χορός μιλάει με τη γλώσσα του σώματος και η μουσική που συνήθως τον συνοδεύει μιλάει με τις νότες.

Τα κορμιά των χορευτών έχουν ξεφύγει από την ανθρώπινη διάσταση. Το κάθε ένα από εκείνα τα σώματα είναι μόνο μυς, χωρίς κόκαλα ή εντόσθια. Η κίνησή τους μη φυσιολογική, απίθανη [με την κυριολεκτική έννοια] και απίστευτη [επίσης με την κυριολεκτική έννοια]. Τα σώματα λυγίζουν σε σημεία που κανονικά δε περιμένεις να δεις τσάκισμα. Κινούνται αναρχικά. Μη συμβατά με τα γνωστά ανθρώπινα δεδομένα. Άλλοτε η κίνησή τους είναι αργή και βασανιστική και παρακάτω, πιο γρήγορη, όμως, πάντα με ρυθμό και μέτρο. 

Η μουσική που ντύνει το έργο οφείλει τη δημιουργία της στον John Parish. Μια μπάντα αναλαμβάνει να παίξει ζωντανά τη μουσική αυτή κι εκείνη εναλλάσσει τη νοσταλγία με τη σκληρότητα στους ροκ ηλεκτρονικούς ήχους της. 

Εξαιρετικοί οι χορευτές και πολύ πολύ όμορφη η μουσική. 

Το σκηνικό αναδιαμορφώνεται συνεχώς. 

Ένα παραλληλεπίπεδο θα γίνει σπίτι, ένας βράχος θα γίνει πηγάδι. Μια θάλασσα με πλαστικά πιρούνια θα γίνει δρόμος. Κάποιος θα πετάξει και κάπου αλλού θα βρέξει. 

Το εύρημα με τα πλαστικά πιρούνια που σπάνε καθώς ακουμπάνε πάνω τους διάφορα μέλη τους οι χορευτές και δημιουργούν μια απόκοσμη μουσική ηχώ μού άρεσε περισσότερο από τον ίδιο το χορό τους σε εκείνο το σημείο. Αργότερα, στο τέταρτο με πέμπτο μέρος του έργου, κατάλαβα γιατί έπρεπε να είναι πιρούνια [ενώ θα μπορούσαν να βάλουν λευκά κουτάλια που δε τραυματίζουν τόσο]. Το πιρούνι συμβολίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο το φάγωμα, τον καταβροχθισμό. 

Το πρόγραμμα μιλάει για έναν άνεμο οργής που θα σαρώσει τη σκηνή... καθώς οι χορευτές θα φέρουν πάνω της ένα χορό υψηλής τάσης, εκτός ορίων, απελευθερωτικό.

Έχει δίκιο το πρόγραμμα... στα σημεία. Τον άνεμο οργής τον είδα, όμως, δεν ένιωσα το σάρωμα. Την απελευθέρωση επίσης την είδα, όμως δεν είδα την υψηλή τάση.

Το έργο χαρακτηρίζεται ως παράσταση-μανιφέστο. Η εσωτερική αγωνία για τον κόσμο εκφράζεται επί σκηνής με διαρκή πάλη. Οι Rootlessroot ονειρεύονται τη στιγμή που ο Δυτικός άνθρωπος θα επιτρέψει στο σώμα να εκφράσει και να εκφραστεί την/με  απόλυτη ελευθερία. 

Σε γενικές γραμμές το περνάει το μήνυμα. 

Η παράσταση ξεκινά με την αρπαγή της Ευρώπης, θα προχωρήσει στην υπερβολή της διασκέδασης και της καλοπέρασης, κι από εκεί, στην απέχθεια για το άρρωστο μυαλό και σώμα που υπερβάλλοντας έφτασε να σιχαθεί εαυτό, για να καταλήξει με την απελευθέρωση του σώματος εφόσον, βέβαια, ο άνθρωπος έχει καταφέρει την απελευθέρωση του μυαλού. Ο συμβολισμός της απελευθέρωσης πάνω στη σκηνή θα γίνει με αφόδευση [όπως τα ζώα που δεν "βασανίζονται" από τις "παρεμβολές" του μυαλού και τις απαγορεύσεις της κοινωνίας ή τα ταμπού] και βγάλσιμο των ρούχων και με την ένοπλη καταστροφή κάθε ανθρώπινου οικοδομήματος [μηδενίζουμε για να ξεκινήσουμε από την αρχή]. Θα μιλήσει για σφαγές και μάχες, για μαγικά τετράγωνα, για ιστορία, για μεταφορές και παραβολές, για σημαίες και οίκους, για ψυχές και σώματα, για διασκέδαση και χαρά, για δυστυχία και πόλεμο... 

Εκείνο που δεν καταφέρνει είναι να με κάνει να περάσω καλά. Δε το ευχαριστιέμαι. Βλέπω απίστευτους χορευτές και χορογραφίες αλλά δεν το χαίρομαι όσο θα έπρεπε. 

Σε κάποια σημεία η σκηνή "κόβεται" στα δύο. Στο ένα άκρο έχουμε μια δράση και μια άλλη στο άλλο. Είναι αδύνατο να παρακολουθήσω ταυτόχρονα και τα δύο άκρα. Με κερδίζει το δυνατότερο [για εμένα] και χάνω τελείως το άλλο. Που και που του ρίχνω μια βιαστική ματιά προσπαθώντας να το εντάξω μέσα στο σύνολο αλλά δε τα καταφέρνω. Είτε επειδή το άλλο μισό της σκηνής με έχει καταβροχθίσει, είτε γιατί είναι τόσο μακριά που αναγκαστικά πρέπει να επιλέξω το ένα.

Σε άλλα σημεία, με κερδίζει εντελώς, με ταξιδεύει εκείνο στα μέρη του και χάνομαι μέσα στις μουσικές και τους ήχους του, για να με προσγειώσει λίγο μετά απότομα καθώς, χάνω τον ειρμό μου και αποσυντονίζομαι. Ίσως φταίνε και εκείνες οι διακοπές στο τέλος του κάθε μέρους. Ίσως φταίνε κάποιες αστάθειες στη ροή.
Ίσως να φταίει που περιμένω να με αποθεώσει και όταν δε το κάνει χαλιέμαι.

Πάντως, το προτείνω μόνο σε λάτρεις του είδους και έτοιμους θεατές.