Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Και κάπου κάπου... όταν οι υπαρξιακές αγωνίες μας τσιγκλάνε και γίνονται η αφόρμηση για μεταφυσικό προβληματισμό και περίσκεψη, εμείς επιλέγουμε να τις μεταλλάξουμε σε λέξεις και να παράξουμε ποιητικό λόγο...
Το ωραιότερο ποίημα το κρατώ για σένα
-μυρωδικό που φύτρωσε σε ηλιόπετρες ανάσες-.
Με τον αναπαμό του νου σου θα το γράψεις
σαν τα δάχτυλα της γραφής σου σε προδώσουν
και τα προικιά τους θα χαρίσουν στο χώμα.
Έχει και η γη ανάγκη από λευκές σελίδες
να γράψει την πιο σκοτεινή της ιστορία
όταν για πάντα νυχτώσει
και αποκοιμηθεί το σούρουπο
στων άγριων γκρεμών την πυράδα.
Το ωραιότερο ποίημα θα κλείσει το πιάνο
με ένα πένθιμο μπλουζ και μαβιές κορδέλες
ν' ανεμίζουν στης άψυχης πένας το σπάραγμα.
Μια σταλαγματιά στων δακρύων το νέφος
θα χαράξει το μολύβι των ύστατων στίχων,
θαλερή ελεγεία στων πλήκτρων το πάτημα
με τενόρο και υψίφωνο το μοιραίο το ποίημα
να υμνεί το κύκνειο του άσμα.
🌹
Copyright © Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από δύο φωτογραφίες επιλογής της ίδιας
Περισσότερα από/για την Καλλιόπη Δημητροπούλου:
