Η αλήθεια είναι ότι οι τίτλοι του M.J. Arlidge με ιντρίγκαραν για να διαβάσω τα βιβλία του. Ευρηματικοί οπωσδήποτε και εκτός των καθιερωμένων που έχουμε συνηθίσει ή και βαρεθεί στα αστυνομικά μυθιστορήματα, μαζί με τις διθυραμβικές κριτικές που συνόδευαν τα προηγούμενα βιβλία της σειράς, με προϊδέαζαν για μια αναγνωστική απόλαυση ξεκινώντας το liar liar.
Έκλεισα το βιβλίο ελαφρώς διχασμένος, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι προσδοκίες μου δυστυχώς, δεν επαληθεύτηκαν.
Η υπόθεση:
Η ντετέκτιβ Έλεν Γκρέις δεν έχει ξαναδεί ποτέ τέτοια καταστροφή. Έξι πυρκαγιές σε είκοσι τέσσερις ώρες. Δύο άνθρωποι νεκροί. Αρκετοί περισσότεροι οι τραυματίες.
Το σκηνικό μοιάζει σαν κάποιος να θέλει να κάψει την πόλη συθέμελα..
Ολόκληρο το Σαουθάμπτον βρίσκεται σε επιφυλακή, ενώ η αστυνομία δείχνει ανήμπορη να αντιδράσει. H Έλεν και η ομάδα της αναζητούν στα αποκαΐδια έναν μανιακό; η ακόρεστη δίψα του οποίου μπορεί να στοιχίσει περισσότερες ανθρώπινες ζωές. Οι δημοσιογράφοι αμφισβητούν την ικανότητα της να φέρει σε πέρας την υπόθεση και η καριέρα της αρχίζει να διατρέχει σοβαρό κίνδυνο...
Θα πρέπει να πω ότι δεν βαρέθηκα σε καμία στιγμή το βιβλίο και αυτό το πιστώνω στο συγγραφέα που δίνει στο βιβλίο ένα γρήγορο ρυθμό, που σε κάνει να γυρίσεις τις σελίδες ακόμα και αν η ιστορία αυτή καθ’ αυτή δε σε συγκλονίζει, χρησιμοποιώντας έξυπνα και το τρικ των σύντομων κεφαλαίων των 2-4 σελίδων.
Από την άλλη, ο Arlidge, σε αυτό το βιβλίο, δεν εμβαθύνει καθόλου στους χαρακτήρες της ιστορίας. Ακόμα και ο κεντρικός χαρακτήρας, η ανδροπρεπής Έλεν Γκρέις, εμφανίζεται επίπεδος και στατικός, χωρίς να αποκαλύπτεται τίποτα απ' τον χαρακτήρα ή το παρελθόν της, πλην μιας μαζοχιστικής συμπεριφοράς που επιδιώκει τη βίωση της «ήττας» και της οδύνης προκειμένου να δημιουργήσει, να επιτύχει ή να λυτρωθεί.
Δε βρήκα κάτι νέο, πρωτότυπο ή πολύ περισσότερο ιδιοφυές στη διαχείριση της υπόθεσης και τον τρόπο σκέψης από την ντετέκτιβ και την ομάδα της. Αντίθετα είδα συμπεράσματα βιαστικά και αστήρικτα όπως ένα ανοικτό παράθυρο που έδειχνε ότι κάποιος είχε φύγει από ώρα(;) ή μια ανάρτηση που χωρίς να υποδεικνύει κάτι συγκεκριμένο, έστρεψε τις έρευνες προς ένα συγκεκριμένο σημείο.
Η πλοκή είχε τις απαραίτητες για το είδος κορυφώσεις και ανατροπές, άλλες προβλέψιμες και άλλες όχι.
Σκέφτηκα ότι πιθανόν μια ιστορία ενός εμπρηστή-δολοφόνου να είναι λιγότερο ελκυστική για έναν αναγνώστη αστυνομικού μυθιστορήματος, αυτό όμως είναι θέμα προσωπικού γούστου.
Το τέλος ομολογουμένως δεν ήταν αναμενόμενο αλλά μου έμοιαζε σαν να προσπάθησε να δεθεί η ιστορία εκ των υστέρων, μετά την απρόβλεπτη κατάληξη.
Πάντως, συμπερασματικά, αν το πιο αδύναμο βιβλίο της σειράς κατάφερε να με κάνει να το διαβάσω ευχάριστα, χωρίς να κουραστώ ή να αγκομαχήσω, σημαίνει ότι ο Arlidge, χωρίς να είναι ένας μεγάλος μάστορας του λόγου, έχει τον τρόπο του να διηγείται ιστορίες...
Το μυθιστόρημα του M.J. Arlidge κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Περισσότερα από/για τον M.J. Arlidge:
