Η ποίηση είναι όχημα για λίγους. Η απουσία μεγάλου όγκου λέξεων δίνει τη δυνατότητα σε όσους μετέχουν στην ανάγνωση κάποιου ποιήματος να τοποθετηθούν διαφορετικά -ακόμα και οι ίδιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται άλλες όψεις σε διαφορετική χρονική στιγμή. Η Κατερίνα Λιάτζουρα, ωστόσο κάνει σαφή την οριοθέτηση του λόγου της, κάνοντας σαφείς τις σκέψεις της που σε αρκετά ποιήματα ενέχουν τον ρόλο πολιτικών θέσεων, κοινωνικής κριτικής και στιγματισμού των καπιταλιστικών προτύπων.
Ο τίτλος της συλλογής δίνει ήδη το στίγμα του, χωρίς ωστόσο να ξεκαθαρίζει αν απευθύνεται στην ηθική του «εγώ» ή του «υπερεγώ». Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει μόνος του ότι η ποιήτρια ρίχνει όλη τη βαρύτητα στην κοινωνική ηθική, με κέντρο την οικονομική κρίση, την κρίση αξιών, την κοινωνική κρίση του σήμερα με θέματα όπως την προσφυγιά (π.χ. το ποίημα που ξεχώρισα με τίτλο Ο πρόσφυγας του Aιγαίου).
Σίγουρα δε θα συναντήσει κανείς τη λυρικότητα της ερωτικής ποίησης, αντιθέτως σε πολλά σημεία η ποίησή της αγγίζει την ψυχρότητα του πεζογραφήματος, κάτι που είναι απολύτως λογικό αφού ουσιαστικά οι κατηγορίες σε ένα υπάρχον σύστημα δεν μπορούν να αποδοθούν με μουσικότητα. Το κυνικό χιούμορ επίσης που εντοπίζεται σε αρκετά σημεία κάνει ακόμα πιο καυστική τη γλώσσα της, αυξάνει το βάρος των όσων στιγματίζονται.
Η ποιήτρια είναι ενοχλημένη, ενοχλημένη με τη σιωπή, με την πολιτική και δημόσια σκηνή της χώρας και απ’ τα πρώτα κιόλας ποιήματα φαίνεται πως είναι αποφασισμένη να μιλήσει, χωρίς να φοβηθεί την έκθεση. Έχει την ανάγκη να στραφεί απέναντι στην κοινωνία που ζει, υποσυνείδητα ίσως και στον ίδιο της τον εαυτό που είναι κομμάτι της και να του επιστήσει την προσοχή. Πώς δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες -περιττές- θυσίες στην πυρά, για άλλα Αποκαΐδια Ηθικής.
Η συλλογή της Κατερίνας Λιάτζουρα, Αποκαΐδια ηθικής, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Περισσότερα από/για την Κατερίνα Λιάτζουρα:
