Γδύνεται και βλέπει στον καθρέφτη το κορμί ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, γερασμένο, παλιό. Και τι δεν θα έδινε να γινόταν το όνειρο πραγματικότητα και να ξαναγινόταν νέος! Μέχρι την αιωνιότητα. Του έρχεται στον νου ο Φάουστ και η Μαργαρίτα, αλλά και ο Μεφιστοφελής. Ναι, θα την πουλούσε την ψυχή του, αρκεί να μη χρειάζεται πια να κρύβει το σώμα του, αρκεί να τον θέλει εκείνη όπως παλιά. Κατάδυση στο κακό. Ο έρωτας τον σπρώχνει στο έρεβος. Εκείνος όμως βλέπει μια δική του ανατρεπτική διάσταση του κακού. Το σώμα του έχει ακόμη αντοχές, το ξέρει. Μόνο που τον πιάνει ένα σφίξιμο στις ανηφόρες. Γιατρός είναι, υποψιάζεται. «Μόνο να αντέξει η καρδιά μου», σκέφτεται και πίνει με μια γουλιά το σκούρο και παχύρρευστο υγρό.[1]
Μιχάλης Σπέγγος
Ένα στρατιωτικό άγημα διασχίζει την κεντρική λεωφόρο, παρατάσσεται μπροστά από το κτίριο της στρατιωτικής διοίκησης για να υποστείλει τη σημαία.
«Ραμόν, ήσυχα», λέει στο άλογό του ο επικεφαλής καθώς δίνει τα παραγγέλματα Μπροστά η μπάντα, πίσω το άγημα με βήμα σαν σε παρέλαση.
Ώρα για καμάρι και φλερτ φευγαλέο. Οι στρατιώτες ξέρουν ότι από δεξιά και αριστερά τούς βλέπουν τα κορίτσια.
Τα κορίτσια της πόλης, πιασμένα από το χέρι με γέλια και χάχανα. Οι στρατιώτες να τους ρίχνουν κλεφτές ματιές, προσέχοντας πάντα να μη χάσουν το βήμα.
Εκεί κάπου βρίσκεται και η Αμαλία με τις φίλες της και κοιτάζουν. Ακούγεται ένα δυνατό παράγγελμα. Ξαφνικά τα γέλια σταματούν, τα μάτια καρφώνονται στον μοναδικό καβαλάρη.
Υψηλότατος σωστός, επάνω στο άλογο μοιάζει γίγαντας, με την άψογη στολή και τις αστραφτερές μπότες, το κεφάλι στητό, το βλέμμα μπροστά, στο καθήκον, αν και ξέρει ότι δεκάδες κοριτσίστικα μάτια είναι καρφωμένα στη φιγούρα του.
Ματιές.
Ένθεν κακείθεν.
Νιώθει τη ματιά του η Αμαλία.
Ο καβαλάρης τη δική της. Το άλογο προχωράει, προχωράει, πλησιάζει τον χώρο της σημαίας και μόνο τότε εκείνος με μαεστρία σωστή αφήνει τις ματιές του ελεύθερες και είναι σαν να πετάει φλόγες ρομαντισμού, που βρίσκουν στόχο κατευθείαν στις κοριτσίστικες καρδιές.
Η Αμαλία κοιτάζει με θαυμασμό και προσμονή, κοιτάζει... και τότε το νιώθει...
Ίσα στην καρδιά της.
Ματιά φευγαλέα, ο υπολοχαγός ξανακοιτάζει μπροστά και κατόπιν –καταργώντας όλους τους νόμους της συνήθειας, αλλά ίσως και της ευπρέπειας– τα μάτια του καρφώνονται στα δικά της, σαν υπνωτισμένα. Ήταν όμορφη η Αμαλία, ίσως η ωραιότερη στην πόλη. Ήταν ωραίος ο αξιωματικός ή έτσι τουλάχιστον τον θεωρούσαν. Ωραίο και ταιριαστό ζευγάρι.
Άλφα αρσενικό με άλφα θηλυκό. Για εξώφυλλο.[2]
Το μυθιστόρημα του Μιχάλη Σπέγγου, Ερωτευμένο αίμα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ!
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Γιάννενα, δεκαετία του 30
Οι ιστορίες τεσσάρων ατόμων διασταυρώνονται με δραματικό τρόπο. Η Αμαλία, μια καλλονή της εποχής, ξελογιάζεται από έναν αξιωματικό του στρατού. Μένει έγκυος, ενώ εκείνος τραβάει τον δρόμο του. Ο Τάκης, ένας τύπος βίαιος, φιλόδοξος και με μια παράξενη ηθική, έχει γυρίσει από την Αμερική κακήν κακώς σε μια εποχή που άλλοι πήγαν και στέριωσαν. Ο Γιάννης Ρήγας είναι γιατρός με ένα ανομολόγητο πάθος για τις γυναίκες. Ο μοναχογιός του Πέτρος είναι ένας ρομαντικός ιδεολόγος και διανοούμενος. Όταν οι τέσσερις θα συγκατοικήσουν, το αρχοντικό του Ρήγα θα μοιάζει με πυριτιδαποθήκη, ενώ γύρω τους η Ιστορία προχωρά με φωτιά και μαχαίρι.
Αθήνα, σήμερα
Τρία αδέρφια, κοντά στα πενήντα, συνεχίζουν να αναζητούν τον έρωτα. Ο Μιχάλης, διάσημος ογκολόγος, βρίσκεται στα πρόθυρα μιας τεράστιας ανακάλυψης, αλλά στην προσωπική του ζωή συντηρεί μια αδιέξοδη παράνομη σχέση. Ο Άλκης, μεγαλοδημοσιογράφος και εργένης εκ πεποιθήσεως, αναζητεί την επιβεβαίωση σε εφήμερες σχέσεις. Η Βιβή, διαλυμένη στην προσωπική της ζωή και με οικονομικά προβλήματα να την πνίγουν, ξοδεύεται σε καταδικασμένες καταστάσεις.
Τα τρία αδέρφια είναι εγγόνια του Τάκη και της Αμαλίας· ή μήπως όχι; Μια απροσδόκητη έρευνα για το παρελθόν της οικογένειας θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα και θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι, όσο κι αν άλλαξαν οι εποχές και οι συνθήκες, η μαγική δύναμη του έρωτα διαπερνά τον χώρο και τον χρόνο, μπορεί να δικαιώσει το χθες και να συνταράξει το σήμερα.
Περισσότερα από/για τον Μιχάλη Σπέγγο:
Ο Μιχάλης Σπέγγος και Η τελευταία συγγνώμη
Ο Μιχάλης Σπέγγος και Η τελευταία συγγνώμη
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
[2] Ο Μιχάλης Σπέγγος συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
Ο Μιχάλης Σπέγγος σημειώνει: Η λέξη που αλλάζω, είναι το έρωτας με το θάνατος.
Ο Μιχάλης Σπέγγος σημειώνει: Η λέξη που αλλάζω, είναι το έρωτας με το θάνατος.
