Γράφει ο Πέτρος Λυγίζος
Ο χειμώνας έχει την ουτοπία του ήλιου
και τη βεβαιότητα της βροχής.
Έχει ανθρώπους που περπατούν με προσοχή στο υγρό πεζοδρόμιο
από φόβο μη γλιστρήσουν στα θερινά τους όνειρα.
Έχει χαμόγελα που παίζουν κρυφτό στα σύννεφα,
λόγια που πετούν με αγωνία πίσω απ’ τις κομψές νιφάδες του χιονιού,
παράθυρα που κλείνουν ερμητικά μπροστά στην επέλαση της λήθης.
Έχει ακόμη τ’ απομεινάρια του φευγαλέου καπνού στις καμινάδες,
ίχνη ανθρώπων που χάνονται στη σκόνη του Χρόνου.
Τη θαλπωρή της άηχης νοσταλγίας
όπως απρόσμενα διασχίζει τους διαδρόμους της μνήμης…
Ο χειμώνας έχει την ομίχλη της θολής συγκίνησης
όπως μεθοδικά δραπετεύει από την αιχμαλωσία της απώλειας.
Την ευωδιά της γης μετά την ξέφρενη καταιγίδα των αναμνήσεων,
τον κορεσμό του ανυπεράσπιστου ρείθρου μετά από Κυριακάτικη πλημμύρα
κι ακόμη, την άναρχη σύναξη των αστερισμών την πανσέληνο,
παιχνίδια ριγμένα άτακτα από επιπόλαιο χέρι παιδιού
στο μωσαϊκό μιας ζωής που φεύγει.
Ο χειμώνας είναι η εποχή των επιλογών:
από ένα καλάθι γεμάτο δάκρυα και προσδοκίες παγωμένες,
από χιλιάδες σαλιγκάρια που μάταια σέρνονται καταγής,
αυτό που διαλέγει το βλέμμα των ανθρώπων,
δεν είναι παρά η πρόσκαιρη φωταγωγία του τελευταίου ουράνιου τόξου
όπως, έτσι πρόχειρα το σχεδίασε,
η πιο ζεστή, χειμερινή Κυριακή των παιδικών μας χρόνων…
🍃
Copyright © Πέτρος Λυγίζος
All rights reserved, 2019
Το έργο περιλαμβάνεται στην έκδοση «Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής»
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο by Arvanitis Photography. Πηγή
Του ίδιου:
