Ανάμεσα τους, ήταν ο Ιάκωβος συνοδεύοντας σε αναπηρικό καροτσάκι τον υπέργηρο πατέρα του. Το βράδυ εκείνο του Μεγάλου Σαββάτου, δεν έμοιαζε ίδιο όπως τα προηγούμενα. Στην ψυχή κάθε ανθρώπου, η έννοια της αντοχής έχει υποκειμενικά όρια. Στην περίπτωση του μεσήλικα άνεργου, δυστυχώς ήταν κοντά να ξεπεραστούν. Είκοσι μήνες χωρίς εργασία, και συνακόλουθα σε δύσκολη κατάσταση, ήταν μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να έχει περιθώρια αισιοδοξίας.
Το σημαντικότερο απ’ όλα, ήταν ότι έπρεπε να συντηρεί τον ανάπηρο πατέρα ο οποίος ασφαλώς όφειλε να έχει ειδική φροντίδα. Μέσα απ’ τα προβλήματα όμως που βίωνε, κατόρθωνε με μοναδικό τρόπο να συντηρεί μία χαραμάδα φωτός. Δεν έτρεφε αυταπάτες, αλλά είχε μάθει από μικρός να παλεύει ακόμα και όταν πίστευε ότι όλα είναι βουνό.
Η περισυλλογή του, τον είχε απορροφήσει τόσο ώστε να μην καταλάβει αρχικά τις καμπάνες να ηχούνε πανηγυρικά, και το μήνυμα της Ανάστασης να μεταδίδεται από πιστό σε πιστό, με τον πιο απλό τρόπο. Μία ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί.
Πατέρας και γιος, ένιωσαν με την ίδια ακριβώς διαδικασία να ενώνουνε τις ψυχές τους αλλά με μία βροντόφωνη υπόσχεση. Ότι όφειλαν, με μεγαλύτερο πείσμα, να αντιμετωπίσουνε πρόσωπο με πρόσωπο την πραγματικότητα τους.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.
Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.
