Πέτρου Λυγίζου
Μαθαίνω από μικρός…
να υπακούω, να υπομένω, να προσαρμόζομαι.
Μεγαλώνω, απέναντι σ’ έναν καθρέπτη που επιμένει να με ελέγχει.
Εκτίθεμαι καθημερινά στην κρυστάλλινη σιωπή του…
Υπακούω, υπομένω, υποκρίνομαι…
Κι ας γελά ο χρόνος δίπλα μου σαρκαστικά
κι ας φωνάζουν τα όνειρά μου τις νύχτες,
εγώ συνεχίζω τα μαθήματά μου.
Έχω καλό δάσκαλο: τη γνώμη του κόσμου,
τις θλιβερές όψεις των αδέσποτων αναμνήσεων,
τους γελαστούς κλόουν στα μεγάλα τσίρκα των πόλεων,
τα ξεχασμένα δέντρα από δάση που έγιναν λεωφόροι,
το "απαγορεύεται", το "δεν πρέπει", το "δε βαριέσαι"…
Είμαι καλός μαθητής. Αλήθεια.
Μόνο, μόνο κάποιες φορές
το βλέμμα μου -ανεξέλεγκτο- τινάζεται στον καθρέπτη.
Και τότε, πώς να αντιδράσω κι εγώ ο δυστυχής στο αιφνίδιο θέαμα;
Βλέπω έντρομος έναν κλόουν με δάκρυα παγωμένα,
πλάι του το φθινόπωρο να σκεπάζει τις μνήμες του
και, στο βάθος, -ατόφια, επίμονη, ενοχλητική-
Την αλήθεια…
🌹
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Χρήστου Αναστασόπουλου
Από τον ίδιο:
