Στο Δάσος των Παραμυθιών κάτι είχε αλλάξει τελευταία. Οι μόνιμοι κάτοικοι είχαν αναστατωθεί. Ήρωες παλιών παραμυθιών βρέθηκαν μέσα σε μια νύχτα στις πόρτες τους, αναζητώντας τι; Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα αυτό αναρωτιόταν τώρα καθώς τους παρατηρούσε… φρόντιζε όσο και όσους μπορούσε, όπως όλοι… Γιατί ξεχάστηκαν; Πώς ζούσαν τόσο καιρό; Τι τους έκανε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους; Είχε εκμυστηρευτεί στην καλή της φίλη, τη Φίτσα, πως αισθανόταν τόσο άσχημα που κάποιους δεν τους αναγνώρισε… Έδωσε στον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα από ένα πιάτο σούπα και δυνάμωσε λίγο τη μουσική για να καλύψει κάπως τη φασαρία. Στο ράδιο έπαιζε το Μένω Εκτός.
Κάθισε στην αγαπημένη της πολυθρόνα για να ξεκουραστεί λίγο κι εκείνη κι άνοιξε το βιβλίο της… Οι σειρήνες του μούγκριζαν σε χαιρετισμό κι έμοιαζε σαν τεράστιο κήτος που βρυχάται, κατάμαυρο όπως ήταν, με μόνη μια κόκκινη γραμμή στα ίσαλα να ξεχωρίζει σαν αίμα απ’ το θύμα που μόλις είχε κατασπαράξει. Σμύρνη 1918. Λίγο μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου. Λέων και Εμινέ. Ένας απαγορευμένος έρωτας γεννιέται και φουντώνει ανάμεσα στις στάχτες. Από την πίκρα του πολέμου, στη γλύκα της ζωής. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του Σεπτέμβρη, το πρώτο μετά τα πρωτοβρόχια και το μεϊντάνι έσφυζε από ένα πολύχρωμο πλήθος με ψάθινα καπέλα και παρασόλια που σουλατσάριζε κι απολάμβανε τον φθινοπωρινό ήλιο. Η κοσμοπολίτικη ζωή, η ομορφιά της Σμύρνης, ο έρωτας, μα παράλληλα μίση, πάθη, φανατισμός, βία, θάνατος. Τις προάλλες, μόλις μπαίναν οι δικοί μας στο Αφιόν Καραχισάρ, βρήκαν τα χαντάκια έξω απ΄ την πόλη γιομάτα πτώματα Αρμεναίων όλων των ηλικιών, ακόμα και παιδιών. Απορροφημένη καθώς ήταν από τις περιγραφές δεν είχε καταλάβει πως κάποιος είχε καθίσει στο μπράτσο της πολυθρόνας και διάβαζε σιωπηρά μαζί της! Ο Νιλς Χόλγκερσον της χαμογέλασε καθώς εκείνη έστριψε το βλέμμα πάνω του και της είπε σιγανά:
-Υπέροχο βιβλίο ε; Σου αρέσει βλέπω…
-Μ' έχει συνεπάρει... Σαν να βρίσκομαι σε κινηματογραφική αίθουσα, είναι πολύ λεπτομερείς οι περιγραφές, τόσο ζωντανές οι εικόνες… Σαν να περπατάω στα σοκάκια της Σμύρνης, σαν να γεύομαι ρετσέλια, κατιμέρια, σιμίτια και τσιτσιμπίρες! Κι από την άλλη μυρίζω τον καπνό, τα ρουθούνια μου γεμίζουν από σάπιο χώμα, οι σελίδες γεμίζουν με αίμα…
-Είναι όλα αληθινά όμως… όλα… κι η ιστορία επαναλαμβάνεται... κάνει κύκλους… και μέσα σ’ αυτόν τον χαμό οι άνθρωποι πασχίζουν ν’ αδράξουν ανάσες, να ερωτευτούν… Διάβασε εδώ: Δεν αναρωτήθηκες ποτέ πώς και βρεθήκαμε, ποια τύχη μάς έφερε τον έναν κοντά στον άλλον; Δυο ποτάμια ήμασταν, που έρεαν στον χώρο και στον χρόνο, μόνο και μόνο για να ενωθούν κάποτε.
-Και παρακάτω… γεμίζει υπέροχα τοπία κι ευωδιές σαν είσαι ερωτευμένος… Στα δεξιά τους κυλούσε ένα ποταμάκι, κι οι όχθες του, καταπράσινες με πλατάνια, σιγούτια και κισσούς, ευωδίαζαν από άγριους άσπρους μενεξέδες και δυόσμο. Ειλικρινά… Δεν περίμενα να σου αρέσει ένα τέτοιο βιβλίο μικρέ μου Νιλς. Είσαι παιδί ακόμη…
-Παιδί παύεις να είσαι όταν δε σου φέρονται όπως αξίζει σ' ένα παιδί. Και άνθρωπος παύεις να είσαι όταν φέρεσαι σαν κτήνος.
Η Στελλίτσα δαγκώθηκε και γύρισε γρήγορα το βλέμμα στο βιβλίο. Δεν ήξερε τι να πει… τι λόγια ξεστόμισε ένα μικρό παιδί… Στράφηκε πάλι στον μικρό, να προλάβει το δάκρυ και χαϊδεύοντας τα χρυσά του μαλλιά προσπάθησε ν' αλλάξει το χρώμα που πήρε η ατμόσφαιρα…
-Θες να δούμε πως τελειώνει; Να συνεχίσουμε το διάβασμα;
-Θα παντρευτούν ο Λέων κι η Εμινέ; Μη μου διαβάσεις άλλο για τον πόλεμο.
-Έγινε καλό μου… Όχι άλλο πόλεμο!
Κι έτσι όπως έγειρε πάνω της, τον πήρε αγκαλιά κι αποκοιμήθηκε εξαντλημένος κι εκείνη συνέχισε να διαβάζει τις τελευταίες σελίδες.. Πίσω τους, προς τη Χίο, ο ήλιος έγερνε προς τη Δύση, χρωματίζοντας τα σύννεφα μ’ ένα βαθύ κόκκινο χρώμα, σαν να είχαν βαφτεί με το αίμα των παλικαριών που θα’ μεναν για πάντα εκεί…
Παράλληλα, συνοδεύει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με το τραγούδι σε ποίηση του Νίκου Γκάτσου και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ακούμε μαζί τον Κεμάλ…
«…αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ…»
Πολλά μπράβο στις εκδόσεις Ωκεανός και συγχαρητήρια στον συγγραφέα Γιώργο Πουλημένο για το εξαιρετικά δουλεμένο πόνημα! Ναι, είναι ένα ακόμη ιστορικό μυθιστόρημα για τη Σμύρνη αλλά…αλλιώτικο! Δε μιλά μόνο για την καταστροφή, μιλά και για τις ομορφιές της. Δε δίνει μόνο το αποτέλεσμα αλλά και τις αιτίες… Ένα βιβλίο έντονων αντιθέσεων, αισθήσεων, συναισθημάτων! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
ΚΟΥΚ-Λ-ΙΔΑΚΙ Ευχαριστώ για τη ζεστή, φιλόξενη γωνιά…
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
