Χρυσούλας Πλοκαμάκη
Έρωτα ποθοπλάνταχτε και νεφεληγερέτη,
ποιας μάνας είσαι γέννημα και ποιου Θεού σημάδι
που ήρθες πια ακάλεστος στα εξήντα δυο μου έτη
κι έκανες τ’ όνειρο ξανά να φέγγει στο σκοτάδι;
Έρωτα πολυθρύλητε, πού κρύβεις τόσα βέλη
και κάνεις γέρων μάγουλα να ροδοκοκκινίζουν,
κι ενώ η ψυχή τους λαχταρά μα το κορμί χωλαίνει,
κάνεις ανθούς απότιστους τους κήπους να γεμίζουν;
Έρωτα, ποιος δεν γεύτηκε τους ζουμερούς καρπούς σου
και δεν το είδε τ’ όνειρο σάρκα κι οστά να παίρνει,
όταν το χάδι γράφτηκε στην άκρη του χεριού σου
κι έκανε γέρικο κορμί γυροβολιές να φέρνει;
Έρωτα, φως τ’ Αυγερινού και του καιρού σημάδι
μπορείς και γίνεσαι ευθύς σκοπός της ύπαρξής του,
αυτός που νόμιζε εξ αρχής πως θα ‘μενε ρημάδι
και βλέπει ήλιο λαμπερό στα σκότη της ψυχής του!
Έρωτα, πώς κατάφερες την κλειδαριά να σπάσεις,
να μπεις μες στο σκοτάδι μου σαν δυνατός κουρσάρος,
ν’ ανοίξεις τα παράθυρα και στη στιγμή να γράψεις:
«Αρκεί να θέλει η ψυχή και θα το βρει το θάρρος!»;
Το ξέρω δεν μου πρέπουνε λουλούδια στα μαλλιά μου
γιατ’ είναι οι ώμοι μου κυρτοί και η φωνή μου σβύνει!
Μα εσύ ήρθες και κάθισες και φώλιασες σιμά μου!
Σαν πεταλούδα η ψυχή πετάρισε κι εκείνη!
Ακροπατώ κάθε στιγμή για να μην το ξυπνήσω
τ’ όνειρο που χαμογελά εις το προσκέφαλό μου
κι αγγίζω τα ματάκια του -αεράκι πελαγίσσιο-
να δω τη φλόγα της χαράς μέσα στο σπιτικό μου!
Περνάμε μέρες όμορφες κισσός σαν μ’ αγκαλιάζει
κι ο γέρικός μου ο κορμός γίνεται οπτασία
όταν ακούω να μου λέει δεν θέλει να με χάσει
κι αποζητά απ’ τα χείλη μου νέκταρ και αμβροσία!
Τη μοναξιά την κλείσαμε στο χρονοντούλαπό της
κι η συντροφιά θρονιάστηκε στα ακροβλέφαρά μας
κι ευχαριστούμε το Θεό γι’ αυτό το ριζικό μας
που έβαλε στους ώμους μας τ’ ανάλαφρα φτερά μας!
Έρωτα, αν αγάπησες τόσο την ένωσή μας,
μην ρίξεις πέτρα πίσω σου, την πόρτα μας σαν κλείσεις.
Να ‘ρχεσαι και να χαίρεσαι που ‘σαι στη δούλεψή μας,
γιατί εσύ κατάφερες το γήρας να νικήσεις!
Κι αν θα μας δεις κάποια βραδιά τους δυο αγκαλιασμένους
και δεν μιλούν τα χείλη μας για ετούτη την αγάπη
να πεις ότι συνάντησες γέρους ευτυχισμένους
που αγκαλιά πορεύονται στου ουρανού τα πλάτη!
Γίνε αεράκι δροσερό και κάνε να ριγούνε
όσοι διαβάζουνε για μας στο διάβα τόσων χρόνων
κι αξίωσέ τους και αυτούς τέτοια χαρά να δούνε
μα να ‘ναι νέοι να χαίρονται τον έρωτά τους μόνον!
΄Ερωτα, αν σε κούρασα, συγνώμη θα ζητήσω.
Μα ξέρω πως τα συγχωρείς τα γειρατιά σαν πούνε
πως μόνο ένας έρωτας μπορεί να φέρει πίσω
τα νιάτα που τους κλέψανε, οι χρόνοι που περνούνε!
🌹
Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
Όλα τα έργα
Όλα τα έργα
