«Φοίβος Δεληβοριάς», έσκυψα στο μέρος του και του ψιθύρισα. Σταμάτησε να τραγουδάει.
Με κοίταξε, χαμογέλασε και κατέβηκε στην επόμενη στάση. «Γαμώτο! Μου το κόλλησε», σκέφτηκα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αυτή η φράση στοίχειωσε το μυαλό μου. Δεν λέει κανείς πως δεν αγαπώ το τραγούδι αυτό του Φοίβου. Όμως πώς γίνεται να μην περιμένεις τίποτα τα Χριστούγεννα... από τα Χριστούγεννα;
Κάπου είχα ακούσει πως μία καλή πράξη τα Χριστούγεννα, ισοδυναμεί με δέκα καλές όλες τις υπόλοιπες μέρες. Το σκέφτομαι! Παίζω στο μυαλό μου μ' αυτό. «Γιατί όλοι γινόμαστε ξαφνικά καλοί τα Χριστούγεννα;», αναρωτιέμαι. Και τις υπόλοιπες μέρες τι;
Τώρα που το σκέφτομαι, τα Χριστούγεννα με θλίβουν. Τουλάχιστον στη μία πτυχή τους. Τι μου συμβαίνει στην άλλη; Πέφτω στην παγίδα που σας έλεγα παραπάνω. Αντιμετωπίζω τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω μου με έναν ιδιαίτερο, μαγικό τρόπο. Σαν να είναι όλοι και όλα πασπαλισμένα με αστερόσκονη. Στολίδια, φωτάκια, μουσική... και ένα μπαμ, μία έκρηξη συναισθημάτων. Αντιφατικών συναισθημάτων.
Από τη μία χαίρεσαι. Από την άλλη κάτι σου λείπει. Δεν είσαι σίγουρος τι. Επιεικώς απροσδιόριστο. Ένας έρωτας ή ένα κομμάτι οικογένειας. Ή και φιλίας. Απροσδιόριστο!
Ποιον κοροϊδεύω; Όλοι ξέρουμε κατά βάθος τί είναι αυτό που μας λείπει.
Θέλω να παρασυρθώ και να σε παρασύρω λέγοντάς σου πως οι ευχές είναι λίγο πιο δυνατές τα Χριστούγεννα. Αν πιστέψεις στη μαγεία των Χριστουγέννων, τότε σίγουρα έχεις να περιμένεις κάτι από αυτά.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Sukey Watson με τίτλο Christmas ball, 2011
