Επιθυμούσε να απευθυνθεί σε κάποιον ή κάποια. Όποιον, εν πάση περιπτώσει, μπορούσε να μοιραστεί τις έγνοιες του μέσα στην μοναξιά που τον περιέβαλλε.
Κάποια στιγμή αντίκρισε δύο μικρά πουλιά, να κάθονται στα κάγκελα ενός παράθυρου του διαμερίσματος του. Στον 2° όροφο μιας πολυκατοικίας οι ρόλοι είχανε αντιστραφεί, για πρώτη φορά στην ζωή του. Δεν ήταν αυτός που ελεύθερα κινούνταν μπροστά από ένα κλουβί με μελωδικά πτηνά, αλλά το αντίθετο. Γνώριζε ασφαλώς, ότι η κατάσταση αυτή ήταν συγκυριακή και δεν είχε καμία αμφιβολία απ’ αυτού. Όμως η ζωή έχει ένα μοναδικό τρόπο, ώστε να αποκαθηλώνει σταθερές και να τις αντικαθιστά με τους δικούς της κανόνες.
Άπλωσε το χέρι, με λίγα ψίχουλα ψωμιού, αφού πρώτα τα προμηθεύτηκε από την κουζίνα. Προς έκπληξη του, δέχτηκαν την πρόσκληση του και τα έφαγαν. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, εκείνα χάθηκαν από το βλέμμα του και το διαμέρισμα Νο 14.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.
Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.