Πέτρου Λυγίζου
Τώρα, το φθινόπωρο, μιμούμαι τη βροχή
χορεύω στο πεζοδρόμιο με πάθος
βαπτίζομαι σε λίμνες τεχνητές
φτιαγμένες από αιφνίδια δάκρυα
τρυπώνω μέσα στις μάσκες των ανθρώπων
ψάχνω το χαμόγελό τους
τίποτα...
η βροχή γίνεται ιδρώτας
ο ουρανός παρουσίασε πυρετό
η ελπίδα στην εντατική
το ψέμα στο μαιευτήριο
ο ψυχίατρος αυτομόλησε στα πρατήρια καυσίμων
όνειρα μετά την αυγή
τίποτα...
Τώρα, το φθινόπωρο, κάνω πρόβα πάγου
συναρμολογώ παιδικά χιονοπέδιλα
επινοώ ψηφιακή χαρά
πληκτρολογώ την ατόφια μου ανάγκη
για ζωή
τίποτα...
μόνο... μόνο μορφώνομαι
μαθαίνω την αξία της μάσκας
πάνω στην παλιά
η απανθρωπιά πουλί ενδημικό
στην εποχή της πανδημίας
τίποτα...
Απλώς, να πω κάτι;
O τελευταίος φίλος μου, πέθανε από φόβο
μην... πεθάνει...
κρίμα...
κι έτσι απόμεινα μονάχος να προσμένω την προοπτική του απρόοπτου
να ζωγραφίζω έλκηθρα για τον φανταστικό μου Αϊ-Βασίλη
για το φανταστικό μου όνειρο:
είμαι, λέει, στο δρόμο, σε ώρα απαγορευμένη,
κι όμως οι άνθρωποι περπατούν γύρω μου... αφηρημένοι
το φεγγάρι –τάχα– υπνοβατεί
κι η θάλασσα –αχ, αυτή η θάλασσα–
επιμένει να χαράζει στις αιώνιες αμμουδιές της
την εφήμερη ασημαντότητα της ζωής...
🍃
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2020
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Λιζέτας Βασιλειάδη (Angel - mixed technique, Άγγελος - μικτή τεχνική)
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Επίσης:
