Αρχικά, σκέφτομαι πόσο κόντρα στη φύση του βιβλίου είναι ο τίτλος. Ατμός πάνω σε κάτι που έγινε για να μείνει για πάντα, πολύ περισσότερο από τη φύση της δημιουργού ή του αναγνώστη του. Αυτή ήταν η πρώτη συνειδητοποίηση που έφερε ένα κλικ στο μυαλό...
Διαβάζοντας τα έργα της Νατάσας Ζαχαροπούλου γεμίζει η σκέψη μου με πάμπολλα προσωρινά πράγματα που σβήνουν, φθήνουν, χάνονται... Ο τίτλος αυτός αντανακλά και αντιπροσωπεύει όλα εκείνα τα πράγματα, λοιπόν, και οι λέξεις στους στίχους περιγράφουν το συναίσθημα.
Παντού είναι φειδωλή κι ολιγόλογη. Πολλές φορές άμεση, χρησιμοποιώντας πρώτο πρόσωπο κι άλλες αφήνεται σε ένα μπραντ-ντε-φέρ αντιπαραβολής ζωής - θανάτου, αρχής - τέλους, ενίοτε μεταφορικό.
Λίμνη γυαλί / Στο βάθος ρίζες / Ο κόσμος κινείται
Το προσωρινό ή το πρόσκαιρο εκφέρεται με διάφορους τρόπους και μέσα από έννοιες όπως νέφος, πάχνη, σπίρτο, ομίχλη, παγωτό, κεραυνός... ρήματα όπως εξατμίζομαι, και το συναίσθημα παρουσιάζεται και γιγαντώνει μέσα από σκόνη, θραύσμα, σχισμή, χαραμάδα, οφθαλμαπάτη, σταγόνα, ανάσα...
Παρόλο όμως που πρωταγωνιστεί το εφήμερο, συναντάμε και το μόνιμο, είτε σε αντιπαραβολή, είτε ως background, είτε ως κοσμική σταθερά κ.ο.κ. άλλοτε με φανερό τρόπο, αλλού υποβόσκει πίσω από τους στίχους. Για παράδειγμα, τα σύννεφα στον ουρανό. Τα σύννεφα είναι προσωρινά ενώ ο ουρανός ακλόνητος. Το κύμα είναι περιοδικό, η θάλασσα όμως που το «φιλοξενεί», ή το γεννάει, παντοτινή.
Στο μονοπάτι θρος· / Σερνάμενος ο ανθός / της βουκαμβίλιας
Ενθουσιάζομαι όταν συναντώ τη λέξη παιγνίδι, γραμμένη έτσι, από το παίγνιον της αρχαίας. Η επιλογή δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε χάριν εντυπωσιασμού -ένα πλήγμα της σύγχρονης ποίησης για το οποίο θα ήθελα να αναφερθώ κάποια στιγμή, ίσως και με παραδείγματα. Αντιθέτως. Χρειαζόταν ακουστικά ένα γάμα που είναι όξινο και όχι ένα χι που είναι ήπιο, εν αντιθέσει με τον στίχο Χαμομηλιών χαλιά όπου τα διαδοχικά χι δημιουργούν την ηχώ της ησυχίας της στιγμής, της εικόνας. Επιβεβαιώνεται η αίσθηση στη Σιωπή χρωμάτων που έπεται λίγο παρακάτω.
Δείγμα της σοφής επιλογής των λέξεων αποτελεί το πεφταστέρι. Ένα αστέρι είναι κάτι μόνιμο ενώ ένα πεφταστέρι είναι κάτι παροδικό, που θα συμβεί μόνο για μία φορά. Μια μικρή διαφοροποίηση που όμως κρύβει μια μεγάλη αλήθεια, αλλάζει τα δεδομένα, δημιουργεί το μοναδικό μέσα από το αιώνιο.
Πετάρισμα φλεβών / με μνήμης χάδι / Το παρόν-αλφάδι
Αν ήταν χρώμα θα ήταν χρυσό κι ασημί. Χρυσαφένιο την ημέρα κι ασήμι τη νύχτα. Αν ήταν μουσική θα ήταν ο ήχος του βουνού και της θάλασσας. Του ανέμου ή του φλοίσβου. Κι αν ήταν χρόνος θα κράταγε μία στιγμή· που μπορεί να κράταγε και μία αιωνιότητα.
Η ποιητική συλλογή της Νατάσας Ζαχαροπούλου, Ατμός, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανατολικός.
Ευχαριστώ τη συγγραφέα για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Περισσότερα από/για τη Νατάσα Ζαχαροπούλου:
