Προτού σας μιλήσω για τα κείμενα, αρπάζω την ευκαιρία να σας μιλήσω για το βιβλίο ως βιβλίο. Η συλλογή έχει καλαισθησία, επιμέλεια (θέμα κι αυτό, να θεωρούμε πλεονέκτημα το αυτονόητο αλλά έχουμε διαβάσει πολλά προβληματικά), ωραίο σκληρό χάρτινο -όχι πλαστικό- εξώφυλλο που θέλεις να αγγίζεις και χωρίς να φοβάσαι ότι θα το χαλάσεις επειδή θα ξεφλουδίσει, θα ζαρώσει, θα «σπάσει». Η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω μετράνε σε ένα βιβλίο παράλληλα με το περιεχόμενο -που στη λογοτεχνία είναι υποκειμενικό ως ένα βαθμό, έτσι κι αλλιώς.
Ο Γιώργος Μπαμπανιώτης, για να έρθω στο προκείμενο, σε αυτήν την ποιητική του συλλογή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή, γίνεται όντως ένας χείμαρρος σκέψεων -όπως μας έχει προετοιμάσει τρόπον τινά στον τίτλο- οι οποίες δίνουν την εντύπωση ότι είναι πηγαίες. Δηλαδή, αφιλτράριστες «σχεδιασμού» ή δεύτερης σκέψης, σαν να αποτελούν την πρώτη αυθόρμητη γραφή. Τα κείμενα διαθέτουν ποικιλία: τα περισσότερα είναι ποιητικά, κάποια πεζά, αλλού οι στίχοι είναι μεγάλοι, αλλού μικρότεροι, δηλαδή μια ανοιχτή φόρμα ως προς το ύφος σε αυτό, αλλού ομοιοκατάληκτοι κι αλλού ελεύθεροι. Χαρακτηριστικό του ύφους είναι και η ύπαρξη τέλειων μορφοποιημένων τραγουδιών («Της σιωπής ο άγγελος», «Το δάκρυ», «Φωτογραφία», «Όνειρο παράδοξο», «Καιρός αλλαγής») ανάμεσα στα έργα, τα οποία είναι μετρημένα και έτοιμα προς μελοποίηση· η επανάληψη στροφής που παρατηρούμε σε κάποια από τα ποιήματα, σε αυτήν την περίπτωση έχει λειτουργικότητα.
Ευδιάκριτη είναι η μοναξιά και η περισυλλογή. Το φευγιό και η απογοήτευση. Η απώλεια της αγαπημένης του, η αναζήτηση του εαυτού (να ψάξεις να τον βρεις), η συμβουλή προς εαυτόν, η κατάθεση, η εξομολόγηση και, τελικά, η παραδοχή. Συχνά «κοιτάζει» τον ίδιο, τον εαυτό του, το «εγώ» του μέσα από ένα κάτοπτρο, έναν καθρέφτη όπου αντικρίζει το πρόσωπό του και συνομιλεί μαζί του σχολιάζοντας. Συχνά κυριαρχεί η ηπιότητα και η σύνεση, όμως υπάρχουν και οι εντάσεις που τον φτάνουν στο θυμό κι οι εκρήξεις (όπως στο Οργή).
Φυσικά, μέγα ρόλο έχει η θάλασσα και το θαλάσσιο ταξίδι -εξάλλου ο Μπαμπανιώτης είναι αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού, άρα έχει εμπειρίες- αλλά θα συναντήσουμε και αστικά τοπία, όπως και εικόνες εγκλεισμού σε περιορισμένους χώρους.
Ως προς το περιεχόμενο, αναφέρεται σε συναισθήματα παρά σε εικόνες. Περιγράφει κι εμμένει σε ό,τι βιώνει παρά στην μεταφορά του περιβάλλοντα χώρου, του τοπίου ή του καιρού κ.π.λ.
Το δίστιχο: Σ' αγαπώ κι ας μοιάζει λάθος, / αλλά δε είναι λάθος που σ' αγαπώ νομίζω συγκεντρώνει όλη την ουσία του βιβλίου, όπως και το Η ζωή μια αβάσταχτη ρουτίνα. Αυτή τη συνθήκη, της μη επιθυμητής επαναληπτικότητας θα τη συναντήσουμε σε αρκετά σημεία.
Η αλήθεια είναι μόνο μία... / Ο κόσμος μας είναι ένα απέραντο μπουρδέλο / κι εμείς οι πιστές αργόσχολες πουτάνες του. Παραδέχεται την κακή εκδοχή αλλά δεν την αποδέχεται -εξού και η οργή. Γκρινιάζει και προφητεύει το μη αίσιο (ακόμα και μέσα από μια εύηχη προστακτική όπως Χαμογέλα).
Στο πεζό «Ιστορίες ενός τρελού» αρκετές φράσεις, εδώ κι εκεί, σκιαγραφούν τον ίδιο χαρακτήρα με τα άλλα κείμενα του βιβλίου: Δεν είχα, ουδέποτε, τη φιλοδοξία να γίνω «καραβόσκυλο». [...] Η ελπίδα μου είναι πως κάποτε ο κόσμος θα αλλάξει... [...] Όλους τους έδιωξα [...] αισθάνομαι πως δεν αξίζω ως οντότητα [...] Νιώθω πως κανείς δεν με καταλαβαίνει [...] μα πώς να προχωρήσει κανείς με τόσα βάρη φορτωμένος; [...] Δεν μπορώ την κοινωνία [...] Δεν μπορώ τη νοοτροπία... [...] Δεν βλέπω, λοιπόν, τον λόγο, ούτε την ουσία να συνεχίσω...
Η συλλογή προτείνεται ακόμα και για εντελώς αμύητους στην ποίηση αναγνώστες. Τα νοήματα είναι προφανή, το λεξιλόγιο ευκολοδιάβαστο και ο συναισθηματισμός απτός. Και ο τίτλος κυριολεκτεί πραγματικά σε σχέση με το περιεχόμενο.
