Χρήστου Ντικμπασάνη
Αμόλυντη Παρθένα Πάναγνη Μητέρα
το πρωινό ενός ιερού Αυγούστου σου θυμάμαι
Τότε που οι αράχνες έπλεκαν τον εορταστικό ιστό τους
μέσα στους καρπούς της μοναξιάς μου
Στα χωράφια απλωνόταν το κίτρινο, αεριώδες πέπλο του θανάτου
Τύψεις όμως δεν τρύπωναν
στα ενύπνια των ανθρώπων
Ώσπου ακούστηκε το κλάμα μου Πανάγια Μητέρα
επίμονο, τρομαγμένο
Το νιόβγαλτο απ’ τη μήτρα του πόνου είναι μου
γέμιζε πεθαμένες πόλεις, φονευμένους βιότοπους
Τότε η άκρατη τεχνολογία έκοψε
την σύνδεσή μου με το λώρο της οικουμένης
Άμυαλο βρέφος βούλιαξα στο αίμα μου,
προλαβαίνοντας να σχηματίσω το σχήμα του σταυρού
Άμωμη Μητέρα εσύ μ’ έφερες
σε αυτόν τον άφρονα κόσμο!
Σ’ ευχαριστώ
που με κράτησες σαν άλλο γιο στην αγκαλιά σου,
εσύ η μόνη αγνή πηγή φωτός κι ελπίδας
Άσπιλη Μητέρα με τα χίλια ονόματα
και την ανεπανάληπτη κοίμησή σου,
ευλάβειας εσύ πλάσμα και άδολης ευχής
Άχραντη Μητέρα μεγάλη μεσάζουσα
μεταξύ ανθρώπων και Θεού
εσύ πρώτη χάιδεψες τα πόδια και τα χέρια μου
Γέμισες το μυαλό μου με θεία πνοή,
απαιτώντας να κυνηγήσω
την ελευθερία του αιώνιου,
τη βούληση του αετού,
το ξύπνημα της συνείδησης,
τον κοσμικό προγραμματισμό της ψυχής μου
Πανάγια Μητέρα θέλω να ξέρεις
πως ο άνεμος του μέλλοντος παρασέρνει με βία
τις πανάρχαιες μνήμες των γονιδίων μου
Με βουλιάζει στην αρχέτυπη λάσπη
Οι φολίδες του σώματός μου ξαναπλάθονται
απ’ το διαπλανητικό μου νου
Μητέρα ζωηφόρα και μέχρι έσχατης Ανάστασης κοιμώμενη
όλα είναι έτοιμα για ένα ταξίδι στην συμπαντική σου κατοικία
Θα έρθω μπροστά σου να γονατίσω
για ένα παντοτινά υπερουράνιο προσκύνημα
🌻
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Leonardo Da Vinci (Η Παναγία με το αδράχτι, 1499)
