Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Φωνή τέχνης *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Σκότωσε σαν τον Στίβεν Κινγκ * Όταν το «σαν» μπήκε στη ζωή μας * Της αλός νεύμα * Τα κύματα * Αγάπη μου, έχασα το παιδί μας! * Αγάπησέ με αν τολμάς * Καβαλάρης θάνατος * Αιχμάλωτοι * Το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει θάνατος * Ίχνος στον καθρέφτη * Από την Κέρκυρα στην Αίγυπτο με μια βαλίτσα όνειρα * Αδαμάντινα τείχη: Φιανκέτο * Ματωμένος Δούναβης ** Ποίηση: Σκοτεινή κουκκίδα * Φως όπως μανταρίνι * Κατάβασις * Θαλασσινό μονόπρακτο στο Αιγαίο ** Διάφορα άλλα: Περί ιατρικής Κέλσου * Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης * Στην άλλη πλευρά του κρεβατιού * Χορός στα ποτήρια * Ιβ & Βη * Η αγάπη είναι η απάντηση ** Διηγήματα: Συνέβη στη Θεσσαλονίκη ** Παιδικά: Ο τυφώνας: Μια ιστορία για τη δυσλεξία

Το χαμόγελο της Λουντμίλα

Ισμήνης Ζαγοραίου

Έργο Βιβής Μαρκάτου

Την κοίταζα ώρα, μέσα στο μισοσκόταδο. Φαινόταν πιο γελαστή απ' ότι τη θυμόμουν. Πόσο χαζή είναι!, σκέφτηκα. Τόσο καιρό πάνω στο μαλακό κι αφράτο μαξιλάρι, έδειχνε αδιάφορη, σχεδόν σίγουρη ότι η ζωή της θα περνούσε στα πούπουλα. Και είχε αποδεχτεί το γεγονός με στωικότητα.
Μπορούσα ακόμα να διακρίνω τη λευκότητα στο πρόσωπο, που δεν είχε δει ο ήλιος ποτέ! Ψέμματα, μια φορά μονάχα, που την πήρα με το ζόρι σε μια εκδρομή, παρόλο που μου είπαν να μην το κάνω, γιατί έδειχνα γελοία να την κρατώ απ' το χέρι.
Ήμουν δώδεκα χρόνων, δεν έπρεπε να ασχολούμαι μαζί της. Γι' αυτό και όταν βρισκόμασταν μόνες της μιλούσα ψιθυριστά, να μη μας ακούσουν. Πόσο περίεργο που τώρα, κανείς δεν με εμπόδισε να τη φέρω εδώ... Περίμενα, η μητέρα μου να φέρει αντιρρήσεις, να προβάλλει χίλιες δικαιολογίες να την αποχωριστώ, αλλά όχι. Με κοίταξε με συγκατάβαση όταν με είδε να βγαίνω απ' το δωμάτιό μου μαζί της.
Έλα, Κατρίνα, τρέχα κορίτσι μου, δεν έχουμε χρόνο!
Δεν είχαμε χρόνο. Δεν θυμάμαι καν πώς βρέθηκα στοιβαγμένη με τόσους ανθρώπους μέσα σε μια τρύπα μέσα στη γη. Τότε ήταν που άκουσα τη λέξη «καταφύγιο».
Μου είπαν να κάνω υπομονή, να είμαι σίγουρη πως θα ξαναβρώ το δωμάτιό μου, το σπίτι μας, όπως ακριβώς το αφήσαμε. Με τα ρούχα, τα βιβλία, τις φωτογραφίες, όλα στη θέση τους. Όλα.
Η Λουντμίλα δεν έκλεισε τα μάτια της ούτε όταν έπεσε πηχτό σκοτάδι. Μάλλον φοβόταν τις εκρήξεις, τις βόμβες που έπεφταν πάνω μας. Έκανα με τα χέρια μου να της σφαλίσω τα βλέφαρα, για να ξεχάσει αυτά που γύρω μας έτρεχαν πιο γρήγορα κι απ' τη σκέψη μας. Όμως αυτή εκεί. Με ορθάνοιχτα μάτια και στόμα σε χαμόγελο ανοησίας. Τη γύρισα μπρούμυτα και τη σκέπασα με μια κουβερτούλα. Είδα ότι τα μαλλιά της είχαν γίνει μια τζίβα, έτσι όπως την έσφιγγα καθώς έτρεχα. Ζήτησα απ' τη μάνα μου μια χτένα, αλλά δεν είχε πάρει μαζί της. Τη χάιδεψα με τα δάχτυλα, που μπήκαν μέσα στις μπούκλες και τις ανάδεψαν.
Έσκυψα και φίλησα το κεφάλι της.
Μη φοβάσαι Λουντμίλα, είμαι μαζί σου.
Θα με πήρε ο ύπνος, σχεδόν καθιστή. Αισθάνθηκα την ανάσα των ξένων ανθρώπων στον σβέρκο μου σα χάδι σιγουριάς. Ναι είχαμε σωθεί κι αυτό το βράδυ.
Η μέρα που ξημέρωσε, δεν έμοιαζε με πρωί. Ήταν βαθυσκότεινος ο ουρανός και η γειτονιά μου είχε χαθεί απ' τα μάτια μου. Είχε χαθεί απ' το χάρτη της ζωής μας. Κινήσαμε για το σπίτι μας. Δε θυμόμασταν πού ήταν. Τα δέντρα, οι δρόμοι, είχαν αλλάξει. Βρήκαμε χαλάσματα και φωτιές. Η μάνα μου με τράβηξε ξανά πίσω.
Αυτό έγινε πολλές φορές. Η Λουντμίλα δεν παραπονέθηκε ποτέ. Δεν έβγαλε τσιμουδιά, ούτε έναν ήχο, πάρα μόνο μια φορά, όταν έπεσα επάνω της με δύναμη και της άνοιξα το κεφάλι. Ήταν ένα όμορφο πορσελάνινο κεφάλι, που δεν άντεξε το βάρος του κορμιού μου. Τότε νομίζω ότι έσπασε και το στόμα της. Στράβωσε το χαμόγελό της και την άκουσα να πατάει γοερή φωνή. Και μετά να σιωπά κάτω απ' την ασφάλεια του κορμιού μου, για μέρες... Μέχρι που κάποιος μας χώρισε, αφήνοντάς την στον δρόμο όταν μάζεψε τους νεκρούς από τις σφαίρες των όπλων.


Copyright © Ισμήνη Ζαγοραίου All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Βιβής Μαρκάτου

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
Το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος, Γουον-πιένγκ ΣονΚαβαλάρης θάνατος, Άρη ΠαχήΧορός στα ποτήρια, Γεωργίας ΤάτσηΤης αλός νεύμα, Κωνσταντίας Σκανδάλου-ΚορδολαίμηΤα κύματα, Βιρτζίνια ΓουλφΑγάπη μου, έχασα το παιδί μας! Θοδωρή ΠολίτηΟ τυφώνας: Μια ιστορία για τη δυσλελία, Όλγας Κέγκου
Από την Κέρκυρα στην Αίγυπτο με μια βαλίτσα όνειρα, Μ. Φιλιππάτου και Η αγάπη είναι η απάντηση, Γ. ΑρβανίτηΣτην άλλη πλευρά του κρεβατιού, Άνθιας Χριστοδούλου-ΘεοφίλουΑιχμάλωτοι, Κωνσταντίνου ΣαγκριώτηΊχνος στον καθρέφτη, Ελευθερίας ΜεταξάΑγάπησέ με αν τολμάς, Ηλιάνας ΚλειτσογιάννηΙβ και Βη, Ευθύμιου ΣακκάΜατωμένος Δούναβης, Παρασκευής Καριώτου
Σκοτεινή κουκκίδα, Γιάννη ΣμίχεληΤα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης, Πόπης ΚλειδαράΘαλασσινό μονόπρακτο στο Αιγαίο, Πασχαλίας ΑστερινούΚατάβασις, Θεοδόση ΠαπαδημητρόπουλουΜια φορά κι έναν καιρό, Άρης από το ΑρίSTARχος, Η λύτρωση της αθεΐας: Εξορκίζοντας του μάγους και 10 παράθυρα ανοιχτά
Φως όπως μανταρίνι, Έφης ΝικολαΐδουΑδαμάντινα τείχη: Φιανκέτο, Ελένης Σίντου