Γιάννη Σμίχελη
Δώσε μου να πιω το βλέμμα
Στην Ανάστασης την άκρη
Μια ανάσα πριν τη γεννά
Να κινήσουμε γυναίκα μες στην άψη
Παραπονιέται ο καημός
Ανεμοστρόβιλος καιρός
Κι όλα ρημάδια σε στενά
Παίζουμε τη φτώχεια μας
Φωτιά και μαύρη ερημιά
Μια σύγκρουση γιγάντων
Στην μικροσκοπική καρδιά
Τον ίσκιο μου να πλάσω
Σήκω, σήκω και αν πέσεις
Θα σου δώσω την άνοια των υγειών
Για πάτημα να σηκωθείς
Εφόσον θα μου θυμηθείς
Το πρώτο παιδικό φιλί
Αν είναι να θανατωθείς
Ανέμελα να το κάνεις
Για την ύψιστη μαρμαρυγή
Τον νόμο τους κι αν εγκληματικά
Παραβείς
Συνάντησα τα μάτια σου
Στο βλέμμα των φύλλων
Είχαν την διττή έκφραση
Της ακινησίας
Πικρό χαμόγελο στάζει
Θερμή θλίψη
Στην προκυμαία της αναμονής
Η φυγή έχει τα χέρια σου
Και τα πόδια των πουλιών
Είναι στην καρδιά της
Δίχως φτερά
Φτάνει το γυμνό της μνήμης
Στον στόλο των λημμάτων
Να δώσει το νόημα
Μιας ανεκπλήρωτης χαράς
Της πιο σφοδρής
Στις καλαμιές χάρισες
Τα φώτα της νιότης
Και από τότε δεν γερνούν
Μόνο πετούνε
Με τον τρόπο των αποδημιών
🍒
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Rene Magritte (Elementary cosmogony, 1949)
