Ο Χάρης Βαρούτης, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου υπάρχει στο τέλος της παρουσίασης, επιχείρησε ένα δύσκολο πόνημα, προχωρώντας στη μετάφραση του ποιήματος του Έντγκαρ Άλαν Πόε Το κοράκι και το αποτέλεσμα που διάβασα πραγματικά με ενθουσίασε.
Ένα ποίημα θησαυρός του Πόε, αφιερωμένο στην αγαπημένη του σύντροφο, το οποίο γράφτηκε λίγο καιρό πριν εκείνη φύγει από τη ζωή, ίσως για να αποτελέσει τη σανίδα σωτηρίας του, να προμηνύσει τη στάση που θα ακολουθήσει μετά τον θάνατό της αλλά και τον τρόπο διαχείρισης του πένθους του που βρίσκονται προ των πυλών.
Ο δημιουργός, ξέροντας ότι θα χάσει την αγαπημένη του και θα αδημονεί για ένα της νεύμα, πλάθει μια ιστορία της οποίας γίνεται πρωταγωνιστής, ζωγραφίζοντας τον πόνο που θα νιώθει και την ανάγκη του για ένα της σημάδι, όταν η Βιργινία του, θα είναι μακριά του.
Ο Χάρης Βαρούτης τώρα, αποτυπώνει στο έπακρο την απελπισία του Πόε, δίνοντας στο ποίημα μια άλλη υπόσταση μέσα από μια μετάφραση χρωματισμένη με έμμετρο ύφος, ενόσω οι ομοιοκαταληξίες κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, προσδίδουν στο ποίημα θετική χροιά.
Χωρίς να έχω μελετήσει το αρχικό ποίημα, από το βιβλίο που κράτησα στα χέρια μου εισέπραξα πολλά. Η μετάφραση ήταν ικανή να προσδώσει στον αναγνώστη πολλά συναισθήματα γνωστοποιώντας του το σκηνικό ψυχοσύνθεσης του δημιουργού, έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται ότι ο πρωταγωνιστής πασχίζει για ένα σημάδι της αγαπημένης του, αναζητά ένα σημείο σύνδεσης μαζί της και εναποθέτει τις ελπίδες του στο κοράκι, το οποίο με την ίδια πάντα απάντηση σε κάθε ερώτηση του πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλη από την «ποτέ πια», ίσως να προσπαθεί να τον βγάλει από τον λήθαργο του πένθους, βρισκόμενος τελικά στον πάτο απύθμενου πηγαδιού, αφυπνίζοντας τη συνείδησή του.
Αν και νιώθει αισιοδοξία ακούγοντας τον ανεπαίσχυντο χτύπο, συνάμα βιώνει θλίψη και πόνο για τη γυναίκα, που πλέον κατοικεί ανάμεσα στους αγγέλους, αδημονεί για το αύριο, για τη νέα μέρα που περνά ήπια από τα σκοτάδια της νύχτας και φτάνει να εισπράττει απογοήτευση όταν πίσω από την πόρτα δεν υπάρχει ο πολυπόθητος επισκέπτης, βιώνοντας την απώλεια σε όλο της το μεγαλείο.
Ζητά τον διάλογο, την επαφή, τη συντροφιά και η απάντηση «ποτέ πια» τον βυθίζει στο πένθος του, στα σκοτάδια της ψυχής του, χάνοντας έτσι τις ελπίδες του, συνειδητοποιώντας ότι ποτέ πια δε θα είναι μαζί με την αγαπημένη του.
Όλα αυτά τα εισπράττεις από το κείμενο του Χάρη Βαρούτη, αγγίζουν μύχιες χορδές σου και συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή τόσο στην αγωνία του, όσο και στη θλίψη.
Τα σκίτσα δε, που πλαισιώνουν τα κείμενα του ποιήματος, θεωρώ ότι ανταποκρίνονται στην ψυχοσύνθεση τόσο του βαρύγδουπου λόγου, όσο και του ίδιου του δημιουργού.
Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (19 Ιανουαρίου 1809-7 Οκτωβρίου 1849) ήταν Αμερικανός ποιητής και πεζογράφος. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού. Το λογοτεχνικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.
Ο Χάρης Βαρούτης είναι ψυχοθεραπευτής, επόπτης επαγγελματιών ψυχικής υγείας, μουσικός και ηθοποιός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Περιστέρι της Αττικής, το 1981. Έχει ασχοληθεί µε την ηθοποιία και την παραγωγή ταινιών μικρού μήκους ως συνιδρυτής της κινηματογραφικής ομάδας Scarlet web, η οποία έχει αποσπάσει 6 βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς. Παράλληλα ασχολείται µε τη μουσική ως τραγουδιστής, έχοντας συμμετοχή σε περισσότερες από 120 ζωντανές εμφανίσεις από το 2004. Ψυχοθεραπευτικά, έχει εκπαιδευτεί στη συνθετική ατομική και ομαδική θεραπεία, στη συνθετική εποπτεία, στη θεραπευτική αντιμετώπιση των εξαρτήσεων και στη θεραπεία ζεύγους.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
