Την ποιητική συλλογή του Σταύρου Σταυράκη με τίτλο «Αχλύς» οφείλω να ομολογήσω πως την κατατάσσω σε αυτές που με δυσκόλευσαν στην αρχή, όταν επιχείρησα να σας μεταφέρω το αναγνωστικό μου βίωμα μαζί της. Κι αυτό δεν αφορά καθόλου –μα καθόλου– στην κατανόηση των όσων καταθέτει ο ποιητής στις γραφές του. Τουναντίον.
Το... «πρόβλημα» έγκειται στο γεγονός πως προσωπικά αγάπησα τον τρόπο που εξομολογείται τις σκέψεις του στο χαρτί. Πράγμα που σημαίνει, εκ πρώτης όψεως, ότι αδυνατώ να απομονώσω μονάχα κάποια αποσπάσματα, ώστε να σας μεταφέρω σε απόλυτο βαθμό το ύφος και τα όρια στα οποία κινείται η πένα του.
Ωστόσο, θα επιχειρήσω να σας τα μεταδώσω όσο καλύτερα μπορώ. Χρησιμοποιώντας βεβαίως γι' αυτό το σκοπό αποσπάσματα της γραφής του ποιητή μας.
Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα με λίγα λόγια με τα βιογραφικά στοιχεία του δημιουργού.
Όπως διαβάζουμε στη σελίδα των εκδόσεων Βακχικόν, ο Σταύρος Σταυράκης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1968, μα κατάγεται απ' τη Σαμοθράκη. Έχει σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης στο πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης, ενώ είναι και απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί επίσης με τη διοργάνωση συναυλιών, εικαστικών συμποσίων και θεατρικών παραστάσεων. Ακόμη, πραγματοποίησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, εκθέσεις φωτογραφίας.
Συγχρόνως, γράφει ποίηση και μουσική. Η μουσική του μάλιστα κυκλοφόρησε από μικρές εταιρείες του εξωτερικού. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως είναι καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης στην Καβάλα.
Το επόμενο που θα ήθελα να μοιραστούμε, είναι η σημασία του τίτλου της ποιητικής συλλογής «Αχλύς». Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, ως αχλύς ή αχλή, νοείται είτε μια κατάσταση αβεβαιότητας, άγνοιας και ασάφειας, είτε η αραιή ομίχλη που βρίσκεται κοντά στο έδαφος.
Επίσης όμως, το συναντούμε και στην ελληνική μυθολογία ως όνομα. Ο Ησίοδος συγκεκριμένα, την θεωρεί ως δαίμονα του θανάτου. Είναι η προσωποποίηση της θλίψης.
Ξεκινώντας τώρα την περιήγηση στα ποιήματα του βιβλίου, η πρώτη σελίδα μάς καλωσορίζει με ένα ενδοσκοπικό και τελείως προσωπικό, ποίημα:
Θα υπάρξω – δεν θα υπάρξω μέσα στους ΜήνεςΜέσα στον μηνά, ένας αρτίστας του τέλουςη λάβα του παντοτινού βραχίοναη μνήμη των αχανών ασπασμών μιας Πέμπτης.
Σημειωτέων πως –φαινομενικά– δεν υπάρχουν τίτλοι στα ποιήματα της συλλογής. Ουσιαστικά όμως, ο τίτλος του εκάστοτε ποιήματος είναι ο πρώτος στίχος του. Το γεγονός αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι δηλαδή σα να ορίζεις εσύ μαζί με τον ποιητή, το πού αρχίζει και πού τελειώνει το καθένα.
Κι όλο αυτό, έκανε κατά κάποιο τρόπο ζωντανότερες τις εικόνες και τα συναισθήματα των στίχων. Όπως, και όσα κρύβονται πίσω απ' αυτές.
Αν έπρεπε να σημειώσω κάποιες από τις ξεχωριστές στιγμές που βίωσα στους στίχους, σίγουρα θα περιέχονταν πρωταρχικά η κάτωθι:
Απ' όλες τις μυρωδιές σου, αυτή του δυόσμουη παράφορη.
Μα και όσα αναγράφονται στην σελίδα 39:
Κάνε την εγκατάλειψη ερχομό, μου είπες, και λύγισα στα γόνατα με χώματα στα χέρια.
Σε κάποιο σημείο μάλιστα, μετά τη μέση της συλλογής, ο ποιητής μάς εξομολογείται κάποια πράγματα για τη ζωή του δημιουργού. Σύμφωνα μ' αυτά:
Ο ποιητής που υπέφερε για τη μικρή του γνώση δεν ζει...
Και οι ποιητικές εξομολογήσεις ολοκληρώνονται με το:
Και τώρα όπως παλιά θα γράψω.[…] Χωρίς τέλμα εκεί που δεν υπάρχει.
Και φυσικά όλα τα παραπάνω είναι μονάχα κάποιες ενδεικτικές στιγμές από το σύνολο όσων αποτυπώνονται σε κάθε λέξη, σε κάθε σειρά και σελίδα, μιας και περιέχουν μονάχα ένα μικρό νόημα από το συνολικό που περιέχεται στο εκάστοτε ποίημα.
Τα υπόλοιπα τα αφήνω να τα εξερευνήσετε εσείς, με το φως της ψυχής σας...
Σας εύχομαι να έχετε πάντα όμορφα αναγνωστικά ταξίδια!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
