Γεώργιου Κονίδη
Δευτερόλεπτα θανάσιμα.
Χτύποι που σουβλίζουν την καρδιά, σαν τις μαρτυρικές στιγμές πριν από τον βέβαιο θάνατο.
Η συνειδητοποιημένη αμαρτία χώνει τα νύχια της βαθιά στην πλάτη του νεαρού άνδρα ενώ της κάνει έρωτα.
Η συνήθεια του εγώ μου μέσα στα μάτια σου.
Μια άγνωστη μελωδία που ακούγεται από το κοχύλι που ψαρεύτηκε μόλις τώρα.
Ο ήχος του, σφυρίζει στα αφτιά του και του σπάει τα τύμπανα, το σκοτάδι σχίζει τη βάρκα στα δύο σαν χάρτινη.
Η σφαίρα έφυγε από το όπλο του κυνηγού, όμως στην ίδια ευθεία ήταν και το φεγγάρι που πληγώθηκε.
Χαμένο φεγγάρι, ξεχασμένο από τον νου, από την αίσθηση, ακόμα και από τον ίδιο τον έρωτα.
Και αναρωτιέται πώς γίνεται να ερωτεύονται χωρίς να του ρίξουν μαζί έστω μόνο μια ματιά.
Μόνο ηδονή.
Το άγγιγμα των δακτύλων στα πλήκτρα του πιάνου, το στρυφογύρισμα της γλώσσας στα χείλη τα ποτισμένα από πόθο, η λευκή σκόνη και η ζαλάδα στο κεφάλι, ναι, είναι ηδονή.
Σήμερα γιορτάζουμε την ανεξαρτησία του τίποτα, την ελευθερία μέσα από την σκοτεινή και υγρή φυλακή που ζούμε.
Τη γνώση του μηδενός και τον δρόμο που πήραμε και δεν μας οδηγεί πουθενά.
Μάτια στεγνά.
Μνήμες κενές.
Φωνές απόγνωσης.
Copyright © Γεώργιος Κονιδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Ελένης Μπαχτή (Blurred 08)
