Χρήστου Ντικμπασάνη
Περπατάω σπρωγμένο σπουργίτι
από έναν άγριο άνεμο που μαζί του κουβαλάει
τα όνειρα των παιδικών μου χρόνων
ασκεπή και πληγωμένα
Τώρα τα εδάφη μου έγιναν εδάφη αλλοτρίων
κι εγώ κατάντησα μικρός πρόσφυγας
μακριά απ' τα χώματα που έμαθα
για ένα ευοίωνο μέλλον
Τα κύματα επάνω τους που ταξιδεύω για νέες πατρίδες
μου στερούν την ανάταση της ψυχής μου
Πένθους στεφάνια μου πλέκουν οι υγροί ορίζοντες
Μετρώ τις ημέρες που έζησα
στις αλησμόνητες πολιτείες μου
και τις βρίσκω λειψές
Είμαι εγώ αμούστακο παιδί
μέσα στον καθρέφτη του ακατανόητου αύριο;
Αφήνω τ' αποτυπώματα της απελπισίας μου
στο θολωμένο τζάμι του χρόνου
Θα διεκδικήσω μια καινούργια ζωή
και ας μη γνωρίζω να παίζω ακόμη
τις νότες της μυστικής μουσικής της
🍂
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Ishbel Myerscough
