Τι απολαυστική παράσταση που ήταν! Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση το συνταίριασμα των εξαιρετικών ερμηνειών των ηθοποιών, της τρομερής ορχήστρας και της πρωτότυπης υπόθεσης, που πραγματικά με κρατούσε συνεχώς σε αδημονία και εγρήγορση με τους γλαφυρούς διαλόγους και την ευφάνταστη πλοκή! Γιατί νιώθω πως το έργο που παρακολούθησα στο Artbox Fargani Theater της Θεσσαλονίκης σε παραγωγή Artphoinix με τίτλο Η αγαπημένη κατάρα του Πόε τα είχε όλα: Τις χαρακτηριστικές λογοτεχνικές αναφορές σε έργα του Πόε, τα καίρια κοινωνικά και προσωπικά ερωτήματα που σίγουρα μας απασχολούν όλους, έναν «τρελό» που ξεστόμιζε οδυνηρές αλήθειες, μια ζωντανή μουσική επένδυση, η εκφραστικότητα των κορμιών μέσα από την χορευτική κινησιολογία, εμπνευσμένους διαλόγους, χαμόγελο και δάκρυ!
Μα ας τα πάρουμε από την αρχή. Τότε, που τα φώτα έσβησαν και έκανε αισθητή την παρουσία του ένας μουσικός που, ψάχνοντας στο σκοτάδι, πήρε σύντομα τη θέση του στην ορχήστρα. Κι έπειτα μια ηθοποιός, που σφυρίζοντας κάλεσε επί σκηνής και τους υπόλοιπους, ηθοποιούς και μουσικούς. Όλοι τους αγκάλιασαν σύντομα κι από έναν ρόλο και μερικές νότες και το θεατρικό μας ταξίδι ξεκίνησε!
Επικεντρώνοντας στην πλοκή, βρισκόμαστε σε ένα μικρό βασίλειο το οποίο βρίσκεται σε πόλεμο. Ο χρόνος και ο τόπος δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, μιας και πρόκειται για μια κατάσταση που αντιμετωπίζει διαχρονικά η ανθρωπότητα. Σ' αυτό το βασίλειο, λοιπόν, επικεντρώνουμε στα πεπραγμένα ενός ανθρώπου: Του Αμερικανού λογοτέχνη Έντγκαρ Άλαν Πόε. Παράλληλα, όσοι συμβιώνουν γύρω του δελεάζονται από την γοητεία της προσωπικότητάς του, γινόμενοι μοιραία, έρμαια της αγάπης του και των αχαλίνωτων «θέλω» του.
Με μια πρώτη ματιά θα το χαρακτήριζα ως μια δραματοποιημένη αναπαράσταση της καθημερινότητάς μας, όπου ο κάθε πρωταγωνιστικός χαρακτήρας αναπτύχθηκε αριστουργηματικά από τον εκάστοτε ηθοποιό, προκαλώντας μας να αναλογιστούμε αυθόρμητα τι θα πράτταμε άραγε στη θέση του, αντιμετωπίζοντας τα έντονα πάθη και διλλήματα που τους κατακλύζουν.
Το βρήκα σκοτεινό και φωτεινό συγχρόνως. Βουτηγμένο παράλληλα στον προσωπικό πόνο και την εξιλέωση. Την αγάπη και τη θλίψη. Όλα ανθρώπινα πλασμένα, αποδιδόμενα με την ένταση και το πάθος που έχει και το αληθινό ταξίδι της ζωής, αφήνοντάς μου την εντύπωση, στο τέλος, πως η παράσταση που μόλις παρακολούθησα ήταν ένα υπερθέαμα. Και για να συμβεί κάτι τέτοιο, αποδείχθηκε ότι δεν χρειάζονται τα πλούσια, φανταχτερά σκηνικά. Αρκούσαν οι ψυχές των ηθοποιών που την μεταμόρφωσαν σε τέτοια!
Οι ηθοποιοί κουβαλούσαν μέσα τους και μοιραζόταν συνεχώς μαζί μας καθ' όλη τη διάρκεια της πλοκής, τη φλόγα του καλλιτέχνη. Το ένιωθες στο βλέμμα, στα λόγια, στις σιωπές τους, καθώς σε βύθιζαν ολοένα και περισσότερο στον ψυχισμό των ηρώων, γνέθοντας πολλές ιστορίες σε μία, με τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες ν' αποζητούν την αλήθεια ή μένοντας απόμακροι, κρυμμένοι πίσω απ' την σκιά της.
«Αγάπη είναι να αφήνεις τον άλλον να υπάρχει», ανέφερε κάποια στιγμή μια ηρωίδα. «Τα λόγια γλύφουν τις πληγές» τόνισε σ' άλλο σημείο ο «τρελός». Μα εκείνο που μου χαράχτηκε βαθύτερα στη ψυχή ήταν το ερώτημα: «Τι θα έκανες αν ένιωθες πραγματικά ελεύθερος;».
Το έργο διαρκεί μιάμιση ώρα, με την συναρπαστική του ροή να μοιάζει με μια αναζωογονητική ανάσα. Ένα βλεφάρισμα σ' έναν ονειρικό και συγχρόνως αληθινό κόσμο, που σου δημιουργεί την εντύπωση πως είναι τόσο οικείος, που δεν υπάρχουν μεταξύ τους σύνορα.
Και γι' αυτό το άρτιο αποτέλεσμα που μας πρόσφεραν, εργάστηκαν αρκετά άτομα. Αρχικά, η συγγραφέας Δέσποινα Βασιλείου, η σκηνοθέτης Μαρίνα Ρεμπέκα και η βοηθός σκηνοθέτη Ιωάννα Τσολερίδου. Όπως βεβαίως και οι τρομεροί ηθοποιοί: Βαγγέλης Καραμπάσογλου, Θεοδώρα Μωυσιάδου, Ιωάννα Τσολερίδου, Χάρης Χρίστου και Σταυρούλα Παπαδοπούλου! Αλλά και οι Έλενα Λαζόγλου (καλλιτεχνική επιμέλεια, επικοινωνία και φωτογραφία), Σταυρούλα Ταρταμπούκα (σκηνογραφία, ενδυματολογία), Στέλλα Εμίνογλου (χορογραφία), Αριστοτέλης Αρμάντο Μέμα (σχεδιασμός φωτισμού), Γεώργιος Σουμελίδης (μουσική σύνθεση, ηχοληψία), Χριστίνα Πανέλα (μακιγιάζ και hairstyling), Λευτέρης Τσινάρης (φωτογραφία) και Κλεομένης Νικόπουλος (βίντεο, μοντάζ).
Δεν θα ήθελα να παραλείψω φυσικά και την αναφορά στην επιδραστικότητα της ζωντανής, ατμοσφαιρικής μουσικής της παράστασης η οποία άλλοτε παρέμβαινε σε μελαγχολικό τόνο και κάποτε για να ωραιοποιήσει τις σκηνές ή να φωτίσει τις απόκρυφες σκέψεις των πρωταγωνιστών. Η ορχήστρα, που υπήρχε αριστερά της σκηνής, απαρτιζόταν από τους Γεώργιο Σουμελίδη (συνθέτης), Ολυμπία Εξαδακτύλου (βιολί Α'), Παντελή Βαϊγκούση (βιολί Β'), Στέλιο Παπασαβόγλου (βιόλα), Αμαλία Σανή (τσέλο), Κατερίνα Ταβλαδωράκη (κλαρινέτο), Ροδόλφο Πάρτο (μαέστρος και πλήκτρα) και Χρήστο Δούκα (κρουστά).
Εάν σας δοθεί η ευκαιρία να την παρακολουθήσετε, μη διστάσετε. Πιστεύω πως πραγματικά θα την απολαύσετε!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστες:
Παραγωγή: Artphoinix
Συγγραφέας: Δέσποινα Βασιλείου
Σκηνοθέτης: Μαρίνα Ρεμπέκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Τσολερίδου
Καλλιτεχνική επιμέλεια & επικοινωνία: Έλενα Λαζόγλου
Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Σταυρούλα Ταρταμπούκα
Χορογραφία: Στέλλα Εμίνογλου
Σχεδιασμός φωτισμού: Αριστοτέλης Αρμάντο Μέμα
Μουσική σύνθεση & ηχοληψία: Γεώργιος Σουμελίδης
Μακιγιάζ & hairstyling: Χριστίνα Πανέλα
Φωτογραφία: Έλενα Λαζόγλου & Λευτέρης Τσινάρης
Βίντεο, μοντάζ: Κλεομένης Νικόπουλος
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Βαγγέλης Καραμπάσογλου, Θεοδώρα Μωυσιάδου, Ιωάννα Τσολερίδου, Σταυρούλα Παπαδοπούλου, Χάρης Χρίστου
Μουσικό σύνολο επί σκηνής:
Συνθέτης: Γεώργιος Σουμελίδης
Μαέστρος: Ροδόλφος Πάρτος
Βιολί Α': Ολυμπία Εξαδακτύλου
Βιολί Β': Παντελής Βαϊγκούσης
Βιόλα: Στέλιος Παπασαβόγλου
Τσέλο: Αμαλία Σάνη
Κλαρινέτο: Κατερίνα Ταβλαδωράκη
Πλήκτρα: Ροδόλφος Πάρτος
Κρουστά: Χρήστος Δούκας
